K3 - Tele-Romeo

6. Theekransje

De meisjes liepen het appartementsgebouw binnen. De deur was aan vervanging toe en de rest van het gebouw blijkbaar ook. 'Toen we bij 'Thomas' verbleven zei hij zoal iets, ik moet wel toegegeven dat het pand dat hij op het industrieterrein gevonden had, er veel beter uitzag.', Julia lachte naar Marthe, haar ketting gloeide opnieuw. Langzamerhand kwam het geheugen van zowel Marthe als Hanne terug. Julia hoopte dat bij 'Thomas' hetzelfde zou gebeuren of al gebeurd was. 'Goedemiddag, mevrouw. We zijn opzoek naar deze jongeman, weet u toevallig op welke verdieping hij woont?', de vrouw keek niet naar de foto die haar werd getoond, maar keek de meisjes verward aan. 'Jullie komen me bekend voor. Zou het kunnen dat ik jullie al eens eerder heb gezien.', Julia, Hanne en Marthe moesten lachen. 'Dat zou heel goed kunnen, wij zijn K3.', de vrouw moest lachen. 'Tuurlijk, dom van me. Ik word al een dagje ouder, mijn hoofd begint daar van te weten.', de meisjes moesten lachen. 'Mijn kleindochter, Kyra is een enorm grote fan van jullie al van toen ze net kon praten. Ze zong altijd mee met jullie liedjes, maar kleine meisjes worden groot. Nu studeert ze in Californië om zakenvrouw te worden.', de meisjes begonnen het verhaal van mevrouw Donckers interessanter te vinden. 'Uw kleindochter heeft gereageerd op een bericht dat wij online hadden geplaatst. We zijn opzoek naar deze persoon.', mevrouw Donckers keek deze keer wel naar de foto. 'Tuurlijk, hij woont op de tweede verdieping. Het is nummer 4, de eerste deur die jullie tegen gaan komen.', Julia werd ontzettend blij. 'Dank u, u weet niet hoeveel dat voor ons betekent.', mevrouw Donckers moest lachen. De meisjes snelden naar boven.

'Hier is het!', Julia werd zenuwachting en begon te blozen. Ze belde aan en wist niet goed wat zeggen, moest hij voor haar staan. Ik zeg al meteen 'moest', want er werd helemaal niet opengedaan. 'Thomas' was namelijk niet thuis, hij was juist vertrokken naar een sollicitatie. De meisjes liepen terug naar beneden. Mevrouw Donckers stond nog steeds beneden, ze was haar brievenbus aan het legen. 'Waarom moest hij nu juist niet thuis zijn?', mevrouw Donckers liep naar de meisjes. 'Was hij niet thuis? Oei, dan is hij terug weggegaan, want ik heb hem daarstraks nog gesproken.', Julia knikte en verbeet haar verdriet. 'Mevrouw, kent u hem goed toevallig?', de vrouw knikte. 'Goed? Zeg maar, heel goed. Ik ging vroeger op hem babysitten en toen was hij een jaar of 2', Marthe lachte. 'Willen jullie anders bij mij iets drinken tot hij terug thuis is?', Julia stak haar duim op naar Marthe, dat was exact wat ze wou.

De meisjes kwamen binnen in het appartement van mevrouw Donckers. De tijd was er stil blijven staan. Het stond vol met antieke meubelen en dat vonden de meisjes wel iets hebben. 'Voor jullie alle drie, een goede kop thee met een koekje.', de meisjes knikte en gingen zitten. 'Dus, u kent hem al van toen hij nog een baby was?', Julia was blij dat ze eindelijk iemand gevonden had die 'Thomas' kende. Haar enthousiasme kon ze moeilijk verbergen. 'Inderdaad, vroeger woonde hij hier met zijn ouders. Maar die mensen hebben het altijd moeilijk gehad, hij is zijn vader al vroeg verloren. Hij werd maar 52 jaar oud, van de ene op de andere nacht, bezweken aan een hartaanval. Zijn moeder heeft het verdriet altijd moeilijk kunnen verwerken en kreeg een auto-ongeluk.', de meisjes schrokken van het verhaal. 'Dus, is hij nu een soort van weeskind?', mevrouw Donckers knikte negatief. 'Nee, zijn moeder had de klap overleefd. Ze kon alleen niet meer zelfstandig leven, hij heeft haar altijd willen helpen. Maar dat ging na een tijdje niet meer. Toen hebben hij haar met veel pijn in het hart, naar een bejaardentehuis laten gaan. Sindsdien woont hij in het ouderlijke appartementje van zijn ouders alleen.', de meisjes hadden niet verwacht dat 'Thomas' zo'n moeilijke jeugd had gehad en Julia kreeg alleen meer sympathie voor hem. Haar hart ging sneller te keer als ze nog maar aan hem dacht...