K3 - Tele-Romeo

15. Donder en bliksem

Tristan had zijn volledige 'droom' verteld tegen de meisjes en besefte meer en meer dat zijn dromen, vergeten herinneringen waren. Buiten was er geen sprake van een stralende zon zoals die dag op het strand. De grijze wolken stapelden zich op en er werd via verschillende kanalen onweer voorspeld. Tristan keek naar buiten en zuchtte. De hoofdpijn die hij had, was alweer weg. Hij zag een paar mensen buiten met een paraplu, de meesten moesten zich goed vasthouden of ze vlogen simpelweg weg door de harde wind. Ze waren drijfnat door de regen. Het was grijs en grauw, net zoals in zijn hoofd. Julia zat naast hem en keek naar de pikzwarte lucht.

'Wat proberen die dromen te vertellen?', die vraag had Tristan zichzelf al duizenden keren afgevraagd. Hanne en Marthe waren het beu gehoord. 'Tristan, wij weten dat niet en er zal wel een logische verklaring voor zijn.', dat antwoord kreeg hij als hij die vraag weer eens hardop had gesteld. Hij besefte dat hij de meisjes meer en meer tot last begon te zijn. 'Ik denk dat ik vandaag maar eens vroeg ga slapen.', Julia keek hem aan en gaf hem een knuffel. Tristan gaf Marthe en Hanne een vuistje en liep naar de slaapkamer. Hij liet zich op bed neerploffen en kon de dromen niet uit zijn hoofd krijgen. Van het weer buiten kreeg hij het alleen maar moeilijker, dus besloot hij om de gordijnen dicht te doen. Hij nam zijn gsm en keek naar de wekker, het was nog niet eens negen uur 's avonds. Een halfuur lang bleef hij naar het plafond staren. Zijn gedachten dwaalden af. Hij viel langzaam in slaap. In zijn droom danste hij met Julia op een parelwit strand, alles leek daar veel beter te gaan dan in het echte leven. Tot hij een druppel voelde, die wel heel echt aanvoelde. Tristan opende zijn ogen en merkte een gat in het plafond op. Hij liep naar de woonkamer. 

Marthe en Hanne waren zelf in slaap gevallen voor de televisie, de film die ze ze graag wilden zien, was blijkbaar toch niet zo interessant. Julia zat aan tafel op haar gsm bezig. 'Julia, ik denk dat we een probleem hebben.', Julia keek op en volgde hem naar de slaapkamer. Hij wees naar het gat in het plafond. 'Oei, hoe is dat gebeurd? Hoe moeten we dat dichtkrijgen?', Tristan nam een emmer en zette die onder het gat. 'Ik denk dat het beter is dat we vanavond in de zetel gaan slapen, dan kunnen we morgen iemand bellen die het kan dichten.', Julia knikte. Toen merkte Tristan iets op wat hij daarvoor nog niet gezien had. Het leek wel of er een soort laserstraal doorheen het gat naar beneden ging. Hij wreef in zijn ogen omdat hij dacht dat hij droomde. De straal prikkelde zijn interesse en Tristan ging dichter. Hij was toch al nat geworden ondertussen. De straal was groot, hij kon niet zien van waar hij precies kwam. Tristan werd verblind door de straal en wilden stappen terugnemen. De bliksem sloeg net op dat moment in. Tristan stond op een verkeerd plaats en werd geraakt...