K3 - Tele-Romeo

18. Het komt terug

'Wat is er gebeurd?', Julia wreef het haar van voor Tristans ogen. 'De bliksem is op jou ingeslagen, maar je hebt geluk gehad. Het is een klein wonder dat je al zo snel ontwaakt bent.', Tristan nam zijn voorhoofd vast. Hij had daar nog wat pijn. 'Vandaar die wonden op mijn lijf.', Luc knikte. 'Waar zijn Hanne en Marthe? Zijn die thuis? Ze kwamen het dak herstellen?', Tristan zag aan Julia's gezicht dat hij het fout had. 'Gert heeft nadat jij bent afgevoerd, de ketting in ons appartement gelegd. Hij heeft dan anoniem de politie verwittigd. Wij zijn eigenlijk alle vier opgepakt, maar ik ben gevlucht. Ik wilde bij jou blijven. Hanne en Marthe zijn meegegaan.', Tristan schrok. 'Gert heeft nu dus wat hij wou. Wauw, hij heeft het zo vuil aangepakt.', Julia knikte. 'Nu moeten wij het ons bekopen.', Tristan sprong recht. 'Dan moeten wij hem aanpakken.', Luc hield hem tegen. 'Tristan, in jouw toestand in dat ongehoord. Jij zal hier nog even moeten blijven.', met veel tegenzin klom hij terug in het ziekenhuisbed. Hij knipoogde naar Julia. 'Ik ga verder met mijn ronde, als er nog iets is, dan weet je me te vinden.', Luc verliet de kamer. 'Vanavond ben ik hier weg. Gert moet niet denken dat hij gewonnen heeft.', Julia probeerde Tristan te remmen, maar zonder succes.

Hanne en Marthe ontwaakten in een verhoorkamer. Commissaris Pasmans en agent Jacobs waren nog steeds aan het discussiëren met elkaar. De twee vriendinnen waren onder de indruk dat ze niet ophielden. 'Zo gaan we nooit een bekentenis krijgen met die manier van jou.', Jacobs kon zijn collega wel meppen. 'Meisjes, waar waren we gebleven?', Marthe en Hanne keken met kleine oogjes naar de agent. 'Willen jullie anders eerst een kop koffie om wakker te worden. Ik zie dat jullie dat precies nodig hebben.', Pasmans keek zijn collega met grote ogen aan. 'Wat denk hij nu, dat dat hier een hotel is? Straks biedt hij jullie nog een massage aan of een driegangenmenu.', Hanne en Marthe hadden door dat de commissaris ontzettend slechtgezind was en dat dat alleen maar in hun nadeel kon spelen.

Toen de avond viel, stonden Julia en Tristan klaar om te vertrekken. 'Tristan, je kan nog altijd terug. Je bent nog altijd niet 100%, dat kan je zuur opbreken.', Tristan luisterde niet naar Julia omdat hij Karen, Kristel en Kathleen zag staan op het einde van de gang. Dat het niet echt was, had hij al vrij snel door. 'Nu weet ik het weer, ik was vroeger manager van K3.', Julia kon haar oren niet geloven. 'Hoe kan dat nu? Toen jij geboren werd, bestond K3 al even.', Tristan was niet te overhalen. 'Alle herinneringen komen terug, ik heb K3 mee opgericht. Er moet iets aan de hand zijn met mijn leeftijd.', Julia begon schrik te krijgen van Tristan. Toch wilde ze nog steeds met hem meegaan. De twee verlieten het ziekenhuis op een druk moment zodat ze door niemand werden opgemerkt. Tristan en Julia liepen over de parking van het ziekenhuis. Tristan was er nog niet helemaal bij met zijn gedachten. De meesten kwamen terug en Tristan werd steeds zekerder van zijn zaak. Ze werden opgeschrikt door twee, gemaskerde mannen die hen meesleurden in een zwarte bestelwagen...