K3 - Tele-Romeo

7. De ontmoeting

Julia nam nog een koekje uit de trommel. Ze werd zenuwachtiger om 'Thomas' terug te zien. Marthe en Hanne voelden dat Julia veel te enthousiast aan het worden was. 'Mevrouw, wij zijn eigenlijk wel onbeleefd, we hebben niet gevraagd hoe u heet.', mevrouw Donckers lachte. 'Dat is niet erg. Ik ben Sylvia Donckers, maar de meeste noemen mij bomma. Ik denk dat dat komt omdat ik voor de meeste mensen, een soort grootmoeder ben geweest. Marthe lachte. Ze probeerde Julia in bedwang te krijgen. 'Heeft hij toevallig gezegd, hoelang hij weg zou blijven?', Hanne en Marthe keken Julia aan. 'Dat kan je toch niet weten.', Sylvia moest lachen. 'Als het een troost mag zijn, hij had beloofd te bellen als hij terug naar huis kwam van zijn gesprek.', Julia keek de vrouw raar aan. 'U had hem toch niet horen weggaan.', Sylvia knikte. 'Inderdaad, maar ik heb net een berichtje van hem gekregen.', Sylvia nam haar telefoon, het was een erg oude apparaat, maar het werkte nog prima. 'Ik heb nu een sollicitatiegesprek bij Studio 100, duim is voor mij! Ik laat je wel weten als ik terug ben.', Julia dacht na. 'Tuurlijk, ik heb hem die job aangeboden. Hij is een productieleider en hij heeft al bij verschillende reclamebedrijven gewerkt.', Hanne en Marthe keken haar aan. 'Dus, dat betekent dat als we nu op Studio 100 zouden geweest zijn, we hem daar zouden kunnen tegenkomen?', Julia knikte. 'Wauw, als we dat geweten hadden. Dat zou ons heel wat bespaard hebben.', Marthe vond het eigenlijk nog wel grappig.

'Maar, dit is beter toch? We weten nu waar hij woont en we hebben kennisgemaakt met een hele, vriendelijke vrouw die ons thee aanbood. Beter konden we het ons toch niet voorstellen?', Hanne en Marthe vonden dat Julia gelijk had. 'Jullie zijn echt, hele vriendelijke meisjes. Jullie doen me met momenten denken aan mijn dochters en mijn kleindochters.', Julia nam nog een koekje. De meisjes vonden het theekransje best leuk, tot plots de gsm van Sylvia trilde. 'Hij komt terug naar hier. Zijn sollicitatie is vlot verlopen.', Sylvia glimlachte. 'Eindelijk, ik hoop dat Tristan die job krijgt. Die jongen heeft al zoveel tegenslagen gehad, hij verdient een goede baan.', Julia schrok, ze wist eindelijk hoe 'Thomas' echt heette. Marthe en Hanne zagen hoe ze moest blozen. Het lange wachten zou dan ook eindelijk beloond worden. Julia nam nog een laatste koekje uit de trommel en dronk de laatste slok thee uit haar kopje. Deze dag zou alleen maar beter worden, tenminste dat dacht ze. 

Een tiental minuten later kreeg Sylvia opnieuw een bericht. Tristan zou op zoek zijn naar parkeerplaats. Het hart van Julia ging sneller tekeer als ze nog maar dacht aan het moment dat ze hem zou zien. Toen ze gestommel op de gang hoorden, besloten ze hem achter na te gaan. Tristan stak zijn sleutel in het sleutelgat. 'Tristan?', Hanne probeerde zijn aandacht te trekken. Dat lukte echter niet, misschien stonden ze toch nog te ver weg. 'Tristan, kun je mij horen?', ook Marthe kon zijn aandacht niet trekken. Julia besloot om verder naar boven te gaan en achter hem te gaan staan. 'Tristan? Of moet ik eerder Thomas zeggen?', Tristan keek achter zich. 'Julia? Jij hier?', de ketting rond haar hals gloeide. Julia werd rood, maar schrok toen ze zag dat er iets scheelde met hem. 'Julia, ik ben zo blij dat je hier be...', Tristan viel flauw. 'Vlug, doe iets! Tristan is flauwgevallen!', Julia werd gespannen en probeerde hem wakker te krijgen...