"Saat 8 oldu. Hiç ses çıkmadı merak ettim indim. Ne yapıyorsun?"
Hemen elimdeki şeyleri arkana sakladım.
"Sürpriz."
"AHAH! İyi bakalım. Benim işlerim sabaha kadar sürecek belli. Uykun geldiğinde bekleme uyu."
Bu dediğine biraz üzüldüm. Onsuz uyumak istemiyordum.
"Peki. Kolay gelsin sana."
"Sağ ol."
O içeri gidince örgüme devam ettim. Bu gece tek uyumalıydım. Yapacak bir şey yoktu.
....
Örgüm bitmişti. Çok tatlı olmuştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir süre onlara baktıktan sonra bu ayakkabıları bebeğime gösterdim.
"Bebeğim bak. Anne sana ne yaptıı?? Evet ayakkabı yaptı. Sen doğduğunda üşüme diye yaptı anne bunu. Sıcacık ol,üşüme, hasta olma diye. Sanırım uyuyorsun. Ahh ah. Bugün baba bizimle uyuyamayacak. İlk gününde baba olmayacakmış. Ama neyse. Anne var değil mi? Çok uzattım. Sen uyu. İyi geceler birtanem."
Karnımı okşadıktan sonra patikleri televizyon konsolunun oradaki çekmeceye koydum.
Gözümden uyku akıyordu.
Evet şimdi Five'a iyi geceler deme vaktiydi. Adımlarımı yukarı yönlendirince bir koşma sesi duydum.
Kaşlarımı çattım.
"Five?!"
Hayır Five değildi. Tanrım böyle şeylerden çok korkardım!!
"Sakin ol Elisa. Five seni korur."
Kendi kendime teselli veriyordum.
En sonunda yukarı çıktım. Five'ın olduğu odanın kapısını tıklattım.
"Gel!"
İçeri girdim.
"Merhaba birtanem:)"
"Merhaba. Yorulmuş gibisin?"
"Yo ne yorulması? İyiyim ben."
"Hıı. İyi o zaman."
Fazla işi olduğunu masanın üstünde dağ oluşturan dosyalardan anlamıştım.
"Ben iyi geceler demeye gelmiştim. Yatıyorum da. İyi geceler."
"İyi geceler."
Odadan çıkıp kapıyı kapattım. Yatak odasına geçtim ve yatağa yattım.
