"ကျန့်ကျန့်....ဘယ်သွားမို့လဲ"
ရိပေါ်ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတုန်း သူ့အိမ်ထဲထိလာပြီး ဘာမှမပြောပဲအပြင်ကိုလက်ဆွဲခေါ်လာတာကြောင့်ရိပေါ်မေးလိုက်သည်။
"အိပေါ်ကရဲ....ရောက်ရင် သိမှာပေါ့ ရာပါဆို"
ရိပေါ် ဆက်မမေးတော့ပဲ ကျန့်ကျန့်ခေါ်ရာနောက်သာလိုက်သွားတော့သည်။အိမ်ရဲ့ ခြံစည်းရိုးအဆက်ကြားနားရောက်တော့...
"အိပေါ်...ဟိုမှာကြည့်"
ကျန့်ကျန့် လက်ညိုးထိုးပြတဲ့နေရာ ကြည့်လိုက်တော့ အုတ်ခုံလေးပေါ်တင်ထားတဲ့ ခွဲပြီးသားဖရဲသီးတွေထည့်ထားတဲ့ ခြင်းတောင်းလေး။
"ဖရဲသီးတွေ"
"အင်း...ဖျဲသီးတွေ "
"ဖရဲသီးပါ...ကျန့်ကျန့်ရာ"
"အင်း...အဲ့ ဖျဲသီးတွေ ကျန့်ကျန့်ကြည့်နေတာ အဲ့နားမှာထား တားတာကြာနေပြီ ပိုင်ချင်ရှိဘူးထင်ရယ်"
ရိပေါ် ဖရဲသီးတွေကြည့်ပြီး သရေကျနေပြီ။ ဗိုက်တောင်ဆာလာသလိုပဲ။
"တကယ် ကြည့်နေတာကြာပြီလား "
"ဟုတ်ပါတယ်ဆို....လာသွားယူစားရအောင်"
"အင်း."
ကျန့်ကျန့်က ဒီလိုတော့ ချစ်ဖို့ကောင်းသား သူ့အတွက်ပါတွေးပေးပြီး လာခေါ်ပေးတာ။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်တစ်စိတ်ဆီယူကာ အိမ်နားက အပင်အောက်မှာ ထိုင်စားလိုက်သည်။
"အိပေါ်....ဘာရို့ ကျန့်ကျန့် ဖင်ကိုင်နေတာရဲ"
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
"ကျန့်ကျန့် သိဘူးလား...အဲ့လိုကိုင်စားရင်အရသာပိုရှိတယ်လေ"
"ဟွန့်!!"
ရှောင်းကျန့် လည်း ဘာမှ တွေးမနေတော့ပဲ ဖျဲသီးသာ ဆက်စားနေလိုက်တယ် ။
