Bu bölümde ve bundan sonra yazdıklarımın gerçek olması kalbimi acıtıyor...
°°°
Mahru yazıyor...
Daha iyi misin?
Kaç gün oldu.
Yanına da gelemedim.
Okula da gitmemişsin.
İyi gibiyim.
Konuşalım mı?
Olur kuzum, dinlerim.
En son annem dedemin yanına gitmiş işte.
Dedem ve dayılarım onu istememiş.
Dayılarım bence dünyanın en kötü insanları.
Ellerinden gelse beni bile ortadan kaldırırlardı.
Ben sadece bir yaşında gördüğüm babamı hiç görmemiş sayıyorum.
Bu haksızlık neden!? (20.35)
Ah Meva...
Neden demek istiyorum ama seninle karşılaştıktan sonra neden diye sormuyorum. (20.56)
Çünkü artık biliyorum ki çektiğimiz bütün sıkıntılar bize öbür dünyada hayır olarak gelecek.
Sen çok iyi birisin Meva.
Hayır, aslında hiç iyi biri değilim.
Neyse, devam edelim mi?
Sen nasıl istersen.
Dayılarım annemi kovmuş.
Annem çaresizce eve gelmiş ama o gece babam eve gelmemiş.
Gelememiş. (21.00)
Böyle bir şey yapmış olamazlar, değil mi?
Yaparlar. Yapıtlar da! (21.08)
Annem babamı beklemiş, telefon da yokmuş ki arasın.
Birkaç gün sonra kapıya polisler gelmiş.
Bir cesedin teşhisi için.
Annem o kişinin babam olduğunu doğrulamış.
Annemin o anki acısı tahmin bile edilemez.
Meva... Bu, bu çok kötü...
Bunu yapanlar daha kötü.
Birkaç gün soruşturmadan sonra bunu yapanların dayımlar olduğu öğrenilmiş.
Annem bunu öğrenince kendini tamamen kaybetmiş.
Söylesene kimin dayısı onu babasız bırakır ki?
Benimkiler bırakır işte.
Ama keşke içimi acıtan tek bu olsaydı.
Keşke kalbimi yaralayan tek bu olsaydı.
Ah Rabbim...
Daha ne olabilir ki Meva? iletilmedi
Ah Meva'm... iletilmedi
