Meva yazıyor...
Mazhar bir gün okulda yazdığım bir hikâyeyi okumuştu.
O hikaye aslında gerçekti.
Bir kartoncu kızın hikayesi.
Mazhar sana anlatır.
Bekle o zaman sorayım.
Bekleyemem, anlatacağım zaten.
Amcamın kumar borçları başladı.
Evde ne var ne yok satmaya başladı.
Yengemin kenarda köşede biriktirdiği, benim ufacık kumbaram...
Ne varsa.
Ama yetmedi. Ona daha fazlası lazımdı.
Bana işe katılmama için baskı uyguluyordu.
Korkudan her yere sordum biliyor musun?
Ama hiçbir yer o yaşta bir kızı istemiyordu.
Amcam çareyi başka şeylerde buldu.
Birileriyle anlaştı.
Ve ben her gün karton toplamaya başladım.
Meva'mm nasıl dayandın?
Mecburdum Mahru. Gidecek kimsem yoktu. Karşı gelirsem sokakta yatmak zorunda kalacaktım.
Yengem amcama çok karşı geldi. Ama bir gün ondan tokat yedi.
O günü hiç unutamam.
O gün sırf yengem dayak yemesin diye amcamın peşinden gittim.
Yapacak başka hiçbir şey yoktu.
Yaz kış demeden karton topladım çöplerden.
Aldığım paranın çok az bir kısmını amcamdan gizli ayırdım ama.
Çünkü yengem ve benim elimde para kalmamıştı.
Lise zamanına kadar devam etti bu.
Bu tam bir vicdansızlık. Amcanı boğmak istiyorum.
Allah'ın adaletinde boğulacak o. Çektirdiği her şeyi çekecek.
Ama çok acı verici günlerdi Mahru.
Okuldakilerin alaylı bakışları, insanların tiksinme dolu bakışları, esnafın kovması...
Ama kimse bilmiyordu neden yaptığımı ve kimse neden bu işi yaptığımı sormadı.
Belki tek bir kişi sadece tek bir kişi sorsaydı oturur saatlerce derdimi anlatırdım biliyor musun?
Şu zamana kadar sen ve Mazhar dışında derdimi soran kimse olmadı Mahru.
Hiç kimse.
