Marrying A Serial Killer

CHAPTER 13

CHAPTER 13

“HIRO… Ahh!” Hindi mapigilan ni Dominique ang paglakas ng kanyang pag-ungol, habang mabilis na umuulos ang kanyang asawa mula sa kanyang likuran.

Naikuyom niya ang kanyang mga kamao sa tiles ng banyo nang maramdaman niya na ang nalalapit niyang pagsabog. “Hiro! Ayan na! Ayan na! Ayan na! I’m coming!” sigaw niya, kasunod ng paninirik ng kanyang mga mata nang tuluyan niya na ngang maabot ang langit.

But Hiro’s not yet done, dahil hindi pa ito nilalabasan. He moved her to face him, then placed his hands on her butt to carry her. Mabilis na yumakap ang mga binti niya sa baiwang nito, at ang mga braso naman niya ay sa leeg nito. At kasabay ng pagtatagpo ng kanilang mga labi, he penetrate her again and rammed his length inside of her fast and hard.

“Hmmp!” impit na ungol niya habang magkasugpong ang mga labi nilang dalawa ni Hiro. Napahigpit ang yakap niya sa leeg nito habang marahas silang naghahalikan at marahas din siyang sinasalakay ng lalake.

Wala pang laman ang kanilang mga sikmura dahil kagigising lamang nila at hindi pa sila nakapag-bre-breakfast. Pero sa kabila niyon ay ibang klase ang enerhiyang ipinamamalas ni Hiro.

Though, kahit naman siya ay hindi makaramdam ng gutom dahil sa sarap na ipinararamdam sa kanya ng kanyang asawa.

Napuno ng kanilang mga ungol ang banyo, hanggang sa maramdaman niya nanaman ang nalalapit na paglabas ng kanyang katas, at sa pagkakataong ito, kasabay niya na si Hiro. Inilabas nito ang lahat ng katas nito sa loob niya, na para’ bang walang gustong sayangin kahit na isang patak.

Napakasarap na almusal nito. Napangiti na lamang siya at nakapikit na ibinaon ang kanyang mukha sa leeg ni Hiro. Humihingal pa siya dahil sa pagod. Pero ito ang pagod na gusto niyang ulit-ulitin.

“I’ll get going,” paalam na ni Hiro, matapos nitong kunin ang car key, wallet, at cellphone nito sa bedside table.

Napayuko siya at napatitig sa mga kamay niyang naglalaro sa kanyang hita habang nakaupo siya rito sa gilid ng kama. Ayan nanaman kasi ang kaba niya. Talagang hindi niya mapigilan ang sarili na mangamba. Natatakot pa rin siyang mapag-isa.

Narinig niya ang pagbuntonghininga ni Hiro, bago ito naglakad palapit sa kanya at iniluhod ang isang tuhod sa harapan niya. Pagkatapos ay hinawakan nito ang dalawang kamay niya, kasabay ng pagtitig nito nang deretso sa mga mata niya.

“Are you still worried?” kapagkuwan ay tanong nito sa kanya.

Siya naman ang bumuntonghininga, bago mahinang sumagot dito, “Sorry, Hiro. Hindi ko lang kasi talaga mapigilan, e. Napanaginipan ko nanaman kasi sila. Talagang galit na galit sila sa ’kin at gusto nila akong patayin.”

Muli siyang napayuko. Pero muli ring naibalik ang paningin kay Hiro nang hawakan siya nito sa baba at iangat ang paningin niya rito. Kaya muling nagtama ang kanilang mga mata.

“Ginugulo ka nila kasi natatakot ka sa kanila. Try to be brave, Dominique. Fight them. Ipakita mo sa kanila kung sino ang mas malakas. They are dead, and you’re alive.” Itinuro nito ang sarili nitong sentido. “Nagugulo ka lang nila rito. They are just messing your mind. If you’re just gonna stop thinking about them, they will vanish.”

“Pa’no ko naman gagawin ’yon? Kung hanggang sa panaginip ko nga ay ayaw nila akong tantanan?”

“Ano ba ang sinabi sa ’yo ng doktor mo noon? Asides from giving you a med, ano ba ang pinagawa nila sa ’yo para mawala si Celine sa isip mo? Remember the process of your medication inside the asylum. Then, repeat it now. I’ll protect you. Pero ikaw ang higit na makatutulong sa sarili mo.”