Change is constant.
The world is always changing and so are people. It is unavoidable that makes you ask yourself if it's real or just an illusion.
I still couldn't believe of what happened awhile ago. Para akong lumulutang sa alapaap dahil sa senaryong nangyari kanina. Hindi ko mahinuha kung paanong nangyari yun. Alam kong mahilig akong mag imagine bago matulog ng ganoong bagay pero di ko naman alam na mangyayari pala sa totoong buhay.
I already lose hope dahil sa mga actions at panlalait niyang sinabi when we are in Manila. But what the hell?
Anong hangin ba ang meron sa lugar na ito na pati ang tigre ay napaamo? Kahit anong sabi ko sa sarili ko na baka nagbago na siya or narealize niya na what he did was too much. But it's still holding me on the fact that he's just guilty for all the bad things he did to me while we are in city.
I still remember on how he called me a disappointment and the time when he left me in the middle of the road tas umulan pa. Hindi man lang niya ako binalikan after an hour dahil nagpakasaya siya sa kama ng babae niya habang ako ay naulanan at nilagnat kinabukasan. Baka guilty nga.
But despite of everything he had done. I am still waiting for that day that he will be mine.
Hindi na sana puro mixed signals ang ibigay niya. Dahil nalilito na ako kung may pag-asa pa ba or ako lang ang nagiisip non. Pero kung ano lang ang kaya niyang ibigay ngayon ay maluwag kong tatanggapin at maging masaya nalang. Kahit sa ganito man lang ay sumaya ako. Panandalian.
After taking a silhouette pictures of me ay bumaba na rin kami. Dinner time na rin and we're complete. Nakauwi na sila after mag grocery for 3 days na pananatili naman dito. Manang Salve already left us because may sariling bahay naman ito and nandito lang para magluto or maglinis. She have her own family to take care also. Babalik nalang daw siya tomorrow morning.
After eating our dinner ay nag-usap lang kami ng walang katuturan. We stayed para pababain ang kinain.
Hindi man nagtagal ay pumanhik na rin kami sa itaas para matulog. Wala akong ideya kung ano gagawin namin dito maliban sa matulog. It seems like wala silang plano. There's no bar near here para pumarty. This vacation is unplanned but I kinda enjoy it here. Buti nalang maganda ang lugar.
Annaliese is already sleeping cause it's already 12:30 and hindi pa ako inaantok. Kakastory ko lang two hours ago ng silhouette pic ko na kuha ni Primo with the caption na “Here I am, collecting memories... with him” and put a hashtag #Opacarophile.
He wasn't in the picture but he was the one who took that photo. He rarely use his social media so I'm safe writing that hashtag. No one knew that I'm pertaining to Primo because a lot of people thought that there's something between me and Ajax. Tinatawanan ko nalang everytime inaakala nilang boyfriend ko si Ajax. Ajax didn't even correct the said issue so we let it pass. Mahirap talagang maging anak ng mayaman na kilala ng halos lahat ng alta. Makita lang na magkasama ay may headline na agad na nagdedate raw at kung ano-ano pang walang katuturang balita.
I was about to go to our room when I saw someone na naglalakad sa labas. Nakapatay na yung ilaw sa kwarto namin but may ilaw naman na nakakabit sa mga puno kaya kitang-kita ang taong nasa baba.
Sa built palang ng pangangatawan ay alam ko na kung sino yung taong yun.
Tumayo ako sa inuupuan ko at sinuot ang cardigan. Lalabas na muna ako to talk with him. He's been distant in the past few days at hindi ako sanay.
Lumabas ako ng room at ang buong bahay ay tahimik. They're obviously sleeping at the moment.
Bago lumabas ay kumuha muna ako ng tubig at uminom dahil kanina pa namamalat ang lalamunan ko. After drinking water ay naglakad ako papalabas para sundan siya.
