"Gitmek zorunda mısın?" Diye sordu bana yeniden. Elimden gelen bir şey yoktu.
Zorundaydım onun için, onun mutluluğu için gitmek zorundaydım. Gitmezsem, halâ esirinde olduğu geçmişini, kabuk tutmamış yarasına bir de ben eklenecektim. Eğer gitmezsem...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔒
Kaderin sıkı düğümle bağladığı kötü günler, uzun bir süre sonra birkaç düğümünü çözüp sonunda mutlu yüzünü göstermişti. Omuzumdaki yüklerin hafiflemesi, son bir haftadır gün yüzüne çıkan keyifli saatler hiç hissetmediğim kadar iyi hissettiriyordu bana... Yaptığım seçimler, kendi kendime uyguladığım kısa terapiler bedenim gibi ruhumu da dinlendirmişti. Pek tabii bu bir tek beni değil, hepimizin akıl sağlığını yerine getirmişti.
O kadar alışmıştım ki koşuşturmaya ve strese, bir haftadır yaşadığım huzuru bıçak üstü yaşıyordum. Her an bir şey olacak korkusu tüm kalbimi ele geçirmişti. Hatta bu hissettiklerimi abimle paylaştığımda epey bir azar yemiştim. Fakat bu benim elimde olan bir şey değildi. Ne olacağını kestiremiyordum ve bu beni korkunç düşüncelere itiyordu.
Pamuk ipliğine bağlıydık sanki... Dikkat etmezsek ip boynumuza dolanıp kopacak gibi ve karanlık kuyulara gömülecekmişiz gibi...
"Akşama hazır ol Zuzu, geç kalmayalım." Abimin sesiyle daldığım yerden çıktım. Bakışlarımı aynada kendini izleyen yakışıklıya çevirdim.
"Merak etme geç kalmayız."
Giydiği takımın ceketini düzeltti ve son kez kravatına dokundu. "Ben yine uyarımı yapayım da, sonradan abi beş dakika daha bekle naralarını dinlemek zorunda kalmayayım!" İmayla söylediği sözleri kaşlarımın çatılmasına sebebiyet vermişti.
