Parmaklarım küllerinde dolaştı.
Sonra birden yağmur bastırdı.
Gülümsedim ve beni izledi.
Sustu ve onu dinledim.
Sessizliği bile güzeldi.
"Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar!
🐬
Can Ozan, Toprak Yağmura
4. PARAMPARÇA, YERE ÇAKILACAĞINI BİLE BİLE
"Bir gün gideceğini bilseydim, seni sevmemek için kalbimi yerinden sökerdim, Leyla. Kalbim olmasaydı belki sevmezdim seni sanıyorum, oysa göğsüm boş bile olsa seni gördüğümde göğüs kafesimde bir atış sesi duyulurdu."
Bu cümle hayatıma dahil olmadan öncesindeydik. Beni gri bir Volvo'yla evin önünde bekliyordu. Erkekleri bilirsiniz, arabanın içinde beklemeyi severler. O arabanın içinde değildi, dışındaydı, kar taneleri saçlarına tutunuyordu ve orada durmuş bana bakıyordu.
Beni evin önünden alacağını söylemişti, öyle de olmuştu. Ona doğru yürürken bir yabancı olmaktan çok uzaktı ama biliyordum ki, henüz benim için bir yabancıydı.
"Geldin," dedin.
Gelecekte bir sayfa açıldı, o sayfadaki kelimeler sesinden okundu ama dudakların kıpırtısızdı. "Gitmek için mi geldin?"
Oysa şu an buradaydık, bu cümleden çok uzaktaydık, gelecek bir yerlerde henüz çökmemişti.
"Geldim," dediğimde gözleri bendeydi, bir insana bu kadar uzun süre baktığını görmemiştim. Merak etmiştim, acaba yüzümde bir şey mi vardı? Rimelim mi akmıştı, gözümde çapak mı vardı? O kadar uzun baktı ki gözlerimi kaçırmak üzereydim.
