Parmaklarım küllerinde dolaştı.
Sonra birden yağmur bastırdı.
Gülümsedim ve beni izledi.
Sustu ve onu dinledim.
Sessizliği bile güzeldi.
"Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."
Kalbim hep yalnızdı. Atışları göğsümü yormaya başladığında, bazen acıdığında, uykularımı kaçırdığında, avucumu üzerine bastırmama neden olup beni ağlattığında bile yalnızdı.
Yalnız bir kalple yaşamaya alışkındım.
Bir süre sonra kalbimin yalnızlığı benim yoldaşım olmuştu. Kalbimi biri acıtacağına, ben acıtır olmuştum ki bence bu doğru olandı.
Kalbimi bir başkası acıtsın istemiyordum.
Kendimi hiç birini severken düşünmemiştim. Düşünemiyordum. Bir gün birini seversem bu benim yıkımım olurdu, biliyordum. Dışarıdan bakan biri kalbimin derisi buzdan sanabilirdi ama benim kalbimin derisi ateş gibi sıcaktı ve en çok beni yakıyordu.
Fötr şapkanın altına gizlenmiş kemikli surata gömülü bir çift kahverengi göz bana bu dünyadaki yerimi sorguluyor gibi bakıyordu. Geçen birkaç saniye, kalbimin atışlarının değişmesine neden olsa da cesaret geri çekilmedi. Yabancının gözlerinde bir mum gibi dikili duran sorguyu izledim. Bir şeyler söylemesini bekliyordum. Konuşmayı bilmiyor muydu?
Birkaç saniye daha geçip gittiğinde, zaman ikimiz için bir girdaba dönüştü. Sonunda gözlerini benden ayırıp yanımdan geçip giderken omzu omzuma sürtmüştü. Bir elim havada, diğer elimde onun elinden aldığım kitapla öylece boşluğa bakarken bir an hiçbir şeye anlam veremedim. Yüzümde düz bir çizgi gibi duran ifade donup kalmıştı.
"O neydi kız?" diye bağırdı Alper dehşet içinde, kütüphane görevlisi kız sonunda elindeki kitabı sertçe masaya vurdu ama bu Alper'i durdurmadı. Dişlerimi gıcırdatarak başımı omzuma yaslayıp, havada asılı bıraktığı elimi indirip derin bir nefes aldım.
