Bölüm Şarkısı: Seksendört - Kendime yalan söyledim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~~
Karanlık ve umut...
Benim geçmişim ve geleceğimdi...
"İnsanın büyüdükçe mi artıyor dertleri yoksa büyüdükçe mi anlıyor gerçekleri ?" demiş ya Özdemir Asaf...
Bence büyüdükçe anlıyor gerçekleri. İnsan geç fark ediyor dünyanın acımasız yüzünü. Benim ailem bana acımamıştı dünyanın acımaması şaşırtmamıştı.
Şu dünyada hiç kıskanmadım veya bencillik yapmadım. Yada isteyerek yapmadım, hep kaçındım ama babasıyla ve abisi ile iyi anlaşan çocuklara hep imrenirdim.
Bazı insanlar bunu yaşarken benim hep rüyalarımda;
Babam severdi beni. Saçımı okşardı, öperdi, sevgi gösterirdi ve beni korurdu.
Abim beni hep rüyalarımda severdi, kıskanırdı. Bir prenses gibi hissettirirdi.
Hep rüyalarımda... Belki de bu yüzden çok seviyordum uyumayı. Öncede, belki de...
Uyandığımda her şey eskiye dönerdi.
En büyük kabusum olmaya devam ederdi babam..
En büyük acımdı annem..
En büyük yaram olurdu abim..
Bu kadar mı sevilmeyi hak etmeyecek biriydim ben? Bu kadar mı hak ediyordum kininizi, nefretinizi ?
----
Şirketten yeni çıkmıştım ve şimdi ise eve geçiyordum.
Klasik ve sıkıcı bir gündü. Bir kaç toplantı yapmıştım ve yeni planladığım arazi için bir kaç çizim yapmıştım.
Yağmur damlaları arabanın camına hızla çarpıyor ve bu ses beni rahatlatıyordu. Radyodan çalan şarkıya eşlik etmeye başladım.
(Bölüm şarkısını açabilirsiniz.)
Bazı şarkılarda kendimi buluyorum. Güzel bir his olsa da bazen acıtıyordu.
--------------------
Hem şarkı hem de yolum bittiğinde arabayı evin garajına park ettim.
Eve girdiğimde beni topuyla oynayan Alf karşıladı, beni gördüğünde havlayarak yanıma geldi.
"Nasılmış benim oğlum" diye sordum, sevecen bir ses tonuyla.
Gülümseyerek yüzümü yaladığında, iyi olduğunu anladım bende başımdan öpüp yukarı odama çıktım.
