Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
------
Bazen umut ışığınız en beklenmedik zamanda sönebiliyor. Peki ya hiç umudunuz kalmadıysa ? Benim hiç kalmadı...
İnanmıyorum artık ailemin olabileceğine. Beni seven, düşünen ve bana güvenen birilerinin olabileceğine.
Hastaneden çıkıp direkt eve gelmiştim.
Sonuçlar 4 güne açıklanacakmış. Benim için sıkıntı yoktu. Zevkle bekleyebilirdim.
Zaten bazı şeyleri herkesten iyi biliyordum.
Eve girdiğimde Alf' i yanıma çağırdım o da koşarak geldi. Dilini çıkartıp bir şeyler dememi bekledi.
"Oğlum yürüyüşe mi çıksak." yağmur hafif yağıyordu ama biz oğlumla bu havaları çok seviyorduk.
Hemen havlayıp içeri koştu bende vestiyerden ikimizin de siyah yağmurluğunu çıkardım.
Alf yanıma geldiğinde onun için dışarı çıkarken aldığım çanta ve bel tasmasıyla gelmişti. Çantayı elime aldığımda içinden topunu, bel tasmasına takılacak olan zinciri aldım ve kenara bıraktım.
Tasmayı takıp yağmurluğunu giydirdim ve bende giydim son olarak ikimize bir göz gezdirdiğimde eksik bir şey bulamadım.
Evden çıkıp yürümeye başladık, buraya yakın olan Şehir Park adında bir park vardı orada zaman geçirebilirdik.
---------------
Parka geldiğimizde tasmanın ucundaki aparatı çıkardım ve Alf anında koşmaya başladı yanımdan ayrılmayacağını bildiğim için rahattım.
Sözümden çıkmadığı için ve bende onun kötü bir şey yapmayacağından emin olduğum için rahattım. Biraz daha koştuktan sonra yanıma geldi.
Arka arkaya havladığında ne yapmak istediğini anlamıştım.
"Yarış mı istiyorsun ?" dediğimde heyecanla etrafımda bir tür döndü.
"Bak ben kazanırım, yenilirsin üzülürsün oğlum." ben de hızlı koşardım ama ben daha yolun yarısındayken onun iki kere gidip geleceğini biliyordum ama dalga geçmek hoşuma gidiyordu.
Minik bir mırıltıyla 'hıh' yapar gibi havlamıştı.
Bu yaptığına gülüp başını okşayıp ardından bir kaç kere öptükten sonra konuşmaya başlamıştım.
"Bak şuradaki direğe kadar, gel yanıma" parmağımla direği gösterim. Yanıma gelip havladığında saymaya başlamıştım.
