Αισθήματα κι Συναισθήματα

Για σένα...

Αγαπητή Μαριαλένα

Ξέρω πως αυτό που κάνω είναι αν όχι δειλό τουλάχιστον περίεργο,αλλά παρόλο που δεν έχω βρει ακόμα το σθένος να σου μιλήσω αυτοπροσώπως,όλα αυτά που θέλω να σου πω με καίνε σαν πυρακτωμένα κάρβουνα κι αν δεν σου τα εκφράσω τωρα έστω κι μέσω αυτού του "παραδοσιακού",χειρογραφου τρόπου, ενδέχεται να το μετανιώνω αν όχι για όλη μου τη ζωή , τουλάχιστον για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα,καθότι ξέρω πως υπάρχουν απόπειρες προσέγγισης σου κι από άλλον ένα συμμαθητή μας.

Μου αρέσεις Μαριαλένα.Μου αρέσεις πολύ κι αυτό άρχισε όταν πρωτοεμφανιστηκες στο κατώφλι της είσοδου της τάξης ,δίπλα στην υπεύθυνη καθηγήτρια του τμήματος που σε σύστησε σε όλους μας, καθότι ήσουν καινούργια στην τάξη όπως κι στο σχολείο γενικά.
Αυτο που πρόσεξα πάνω σου όταν σε πρωτοείδα ,ήταν το πρόσωπο σου: Χαριτωμένα όμορφο με ψηλά ζυγωματικά, να το στολίζουν δύο πανέμορφα, καφέ μάτια που γυαλιζαν σαν φρέσκος γαλλικος καφές κατευθείαν από τη καφετιερα.
Το ίδιο όμορφα ήταν κι τα μαλλιά σου:Μακρια ,καφέ, ίσια κι μεταξένια μαλλιά που λαμπύριζαν στο φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα της τάξης.Αυτη η πρώτη καλή εντύπωση που αποκομισα, εμφυτεύτηκε στη σκέψη μου σαν σπόρος,που με την πάροδο του χρόνου ,άρχισε να αναπτύσσεται κι να ριζώνει υποβοηθούμενος από τη δική σου συμπεριφορά ,γιατί ,παρότι δεν μπορείς εμφανισιακά να χαρακτηριστείς ως η στερεοτυπική "καλλονή" της τάξης ,έχεις τον δικό σου τύπο.
Δεν εννοώ ότι είσαι άσχημη ,γιατί πραγματικά δεν είσαι.Εισαι μια χαριτωμένη κοπέλα,με έμφυτη την ευγένεια κι έναν αξιαγάπητο ,γλυκό,στοργικό χαρακτηρα, που όσο περνούσε ο καιρός, ξεδιπλώνοταν κι φανέρωνε χαρακτηριστικά που εν τέλει τα εκτίμησα κι παρόλες τις αλλαγές που κανείς τωρα στον εαυτό σου (όπως το να κόψεις καρέ τα μακριά μαλλιά σου κι να τρως σαλάτες στο τάπερ επειδή κανείς δίαιτα - ασχετα αν δεν διακρίνεται περιττό βάρος πάνω σου),δεν παύεις να είσαι το ίδιο όμορφη .

Επιβεβαίωσα τα αισθήματα μου για σένα όταν μου χαμογέλασες στο χώρο στάθμευσης, πίσω από το σουπερμάρκετ ,που σε βοηθησα με τα ψώνια να τα μεταφέρεις σπίτι σου.Ποιος να το φανταζόταν πως μετά το φροντιστήριο ,θα σε συναντούσα τυχαία κι όχι μόνο αυτό,θα σε διευκολύνα κι σε κάτι.
Παροτι δεν ήταν κάτι αξιοπρόσεκτο αυτό που έκανα ,το πλατύ ,γλυκό χαμόγελο ,όπως κι το "ευχαριστω" συνοδευόμενο από ένα απαλό φιλί στο μάγουλο που έλαβα από σένα ,ήταν ήδη μεγάλη ανταμοιβή. Έχει περάσει κάτι παραπάνω από τη μισή σχολική χρονιά κι οφείλω να ομολογήσω πως αυτό που νιώθω για σένα δεν είναι κάτι επιπόλαιο.Οχι ότι θα σε ζητήσω σε γάμο,μα παραδέχομαι πως τρέφω αγνά αισθήματα.

Το ότι κρατάς κι διαβάζεις αυτό το γράμμα, μου δημιουργεί μια κάποια ανακούφιση που επιτέλους αποκαλύπτομαι, αλλά συνάμα μου δημιουργεί κι άγχος καθότι δεν ξέρω την αντίδραση σου σε όλο αυτό.Για ένα σήμαντικο πράγμα είμαι σίγουρος όμως:Αυτά που διαβάζεις ,δεν θα τα περιγελασεις ,ούτε θα τα πάρεις "ελαφρά την καρδία". Δεν σε έχω ικανή να κάνεις απερισκεψιες.

Κάποια στιγμή σύντομα θα μιλήσουμε για αυτό...Θα ήθελα πολύ να σε ακούσω.

Δημήτρης