Αισθήματα κι Συναισθήματα

Μάθε να πιστευεις

    Απόγευμα Σαββάτου κι έξω κάνει κρυο.Εγω καθισμένη στη σκούρο μοβ μοκέτα μου με τα γόνατα στο στήθος να αγκαλιάζω τα πόδια μου κοιτώντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο μου που μόλις στόλισα.Οσο κι να κοιτούσα τα χρωματιστά λαμπάκια του που αναβοσβηναν, τα περίτεχνα στολίδια κι τις φλουο γιρλαντες,δεν μου προκαλούσαν ούτε το θαυμασμό ,ούτε μου αφυπνιζαν την γιορτινή διάθεση που πρέπει -και καλά τωρα- να έχει κάνεις αυτές τις μέρες. Απλα τα κοιτούσα όλα με απάθεια που κατεληξε σε ενοχληση.Έφτασα τότε στο συμπέρασμα πως ο στολισμός του δέντρου δεν ήταν τίποτα άλλο από μια αγγαρεία που μου επέβαλα  να κανω ..για το καλό!Τώρα για ποιανού το καλό δεν ξέρω.Για το δικό μου πάντως αποκλείεται.....

       Άφησα έναν στεναγμό να μου ξεφύγει.Μεσα μου ένιωθα ένα μεγάλο κενό το οποίο ενετεινε την ήδη υπάρχουσα δυσφορία μου.
-"Τι ήθελα κι το στόλισα;"σκεφτικα"Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στη διάθεσή μου.Ακομα το ίδιο αισθάνομαι .Τίποτα καινούργιο.Μου αρέσει που άκουσα τη συμβουλή της κυρίας Ευτυχίας , της γειτονισσας:"Στόλισε κοριτσάκι μου κι θα δεις την αλλαγή στη διάθεσή σου.Οχι μόνο θα ομορφυνει η γειτονιά μα κι εσύ η ίδια.
"Ναι την είδαμε την ομορφιά!".Γρυλισα κι μορφασα αηδιασμένη.
"Τι κάθομαι κι ακούω γριές γυναικες κι ειδικά σαν τη κυρία Ευτυχία που πάντα θα βρει ευκαιρία το "καλημερα" να σου το κάνει συζήτηση κι μέσα στη συζήτηση να σου πει κι για τα παιδιά της ,για το πόσο περιφανή είναι για αυτά,θα κοκορευτει με τις ώρες κι έπειτα θα σου ξεφουρνισει μετά να πας κι εσύ να παντρευτείς.Βρε δε πας να κάνεις κάνα τσεκ απ' να μας αφήσεις ήσυχους κυρά -Ευτυχια ;"
Θύμωσα.Ηθελα να σηκωθώ κι να κλώτσησω το δέντρο τόσο δυνατά που να το έριχνα κάτω.
     Τις σκέψεις μου όμως διέκοψε ο ξαφνικός ήχος του κουδουνιού:
-"Ποιος είναι απογευματιατικα;"μουρμουρισα κι σηκώθηκα."Ελπίζω να είναι κανένας ενοχλητικός ώστε να μπορώ να τσακωθω με πολύ ευχαρίστηση μαζί του  κι να αποβαλω δηλητηριο χωρίς τύψεις".
Πριν ανοίξω την πόρτα ,πήρα μια βαθιά ανάσα κι προετοιμάστηκα ψυχολογικά.
"Ο,ποιος κι να ναι ,θα με βρει ετοιμοπόλεμη".
Άνοιξα την πόρτα βιαστικά  μα κοντοσταθηκα .Στο κατώφλι στεκόταν η γειτόνισσα μου και κολλητή η Αλεξία κρατώντας ένα μεγάλο πιάτο με πόδι κι ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα.
-"Καλησπερα κούκλα μου.Έφτιαξα τούρτα  σοκολάτα.Θες να τη μοιραστούμε;"είπε με τη γλυκειά φωνή της.

"Τέλεια!"σκεφτικα εκνευρισμένη"Όχι μόνο δεν είναι κανένας ενοχλητικός ,όχι μόνο δε θα τσακωθω,θα πρέπει κι να συγκρατηθω!".
Στην προκειμένη περίπτωση όμως ,η Αλεξία το αξίζει.Παντα είναι η ακτιδα φωτός στο ο,ποιο σκοτάδι συν τοις άλλοις ποτέ δεν έδινε δικαίωμα σε κανέναν για καβγά.