Sa Pagkapit | Liham 6

Chapter 9

Chapter 9

Bakunawa

I understand why people hate hospitals.

Dahil kapag pumunta ka sa ospital, ibig sabihin ay mayroon kang karamdaman. Kung hindi ikaw ang may karamdaman, maaaring isang kakilala o mahal sa buhay. People hates the smell of hospitals and I can't blame them. It reeks of chemicals. At kahit ako na nag-aral ng medisina ay napapagod rin na makakita ng mga parehong tagpo sa araw-araw. It's also tiring for me and I know some colleagues feel the same way.

Lalo na kapag ako ang nakahiga sa kama ng mga pasyente.

I opened my eyes and saw the white ceiling. Bukas ang ilaw ng kwarto at may naririnig akong nagsasalita galing sa bukas na telebisyon. When I finally opened my eyes, I realized that I am in a different room now. Dahan-dahan kong pinilit ang sarili na umupo. May dextrose na nakakabit sa akin at mukhang madilim na ang langit sa labas.

Humawak ako sa dextrose stand upang doon dumepende sa pagtayo. Sumilip muna ako sa labas kung may nagbabantay ngunit walang nakita kaya binuksan ko ang pinto at nagdesisyon na lumabas mag-isa. Ngayon pa lang, naririnig ko na ang sermon ni Ivo. But it should be fine, right? Considering that they put me in an unguarded regular room, I concluded that the results are negative.

I slowly walked until I saw Shaun, reading something on his clipboard. He's too focused in that na hindi niya na napansin na nandito ako kung hindi ko pa siya tatawagin, "Shaun."

"Aem!" he said in shock, "Bakit bumangon ka na? You should be resting!"

I chuckled, "Ang OA ha. Nasaan ang iba?"

"They bought dinner. Dr. Vazquez is having a meeting with the admins of the hospital right now through zoom. Patapos na rin siguro. Let's get you back to your room, Aelia..." Shaun said. Agad niya akong inilalayan sa braso upang makabalik sa kwarto.

"So I tested negative?" I asked habang naglalakad kami pabalik.

He nodded, "You are lucky. The nurse who assisted you for a bit tested positive, pero dahil na rin may history siya ng respiratory illness kaya madali niyang nakuha ang virus. They are on quarantine right now."

"Then why do I feel sick if I'm negative of the virus?" tanong ko. To be honest, when I felt my body weakening earlier, naconvince na ako na tatamaan ako ng virus. I prepared my mind for the worst. But maybe Shaun is right, I am lucky.

"It's common cough. And fever because you were too anxious, whether you deny it or not." natawa pa si Shaun, alam niya na in denial ako palagi, "Kinabahan ka rin, ano?" Shaun asked. He opened the door of my room for me. Tinulungan niya na rin akong bumalik sa pagkakaupo sa kama, "Wag kang makulit. Pasyente ka namin ngayon."

"Hindi naman ako nangungulit. Nacurious lang ako kung bakit walang tao dito." sabi ko sa kanya habang natatawa.

"Don't worry, Aelia. His meeting will be over soon." Shaun smiled at me. Naging awkward tuloy ang ibinalik kong ngiti sa kanya, "It's okay. Basta huwag kang makulit, mapapagalitan ka pa ni Dr. Ivo."

"Nagugutom ako," sabi ko sa kanya.

"I'll get you food. But not heavy food, okay?" Shaun said.

"Huh? Pero gusto ko ng rice at ulam..." I just suddenly feel hungry. Tas narealize ko pang wala akong kinain buong araw. Parang deserve ko naman mabusog for dinner.