Dieciséis

951 99 8
                                    

El ojiazul miraba por los pasillos desiertos, estos se encontraban así ya que todos los estudiantes se encontraban en sus respectivos salones. Plan miraba constantemente los pasillos para no ser encontrado.

Cuando se aseguró de que nadie lo viera, caminó rápidamente hasta encontrarse a unos pocos metros de la salida, pero cuando estuvo a casi de salir se detuvo brutalmente cuando escuchó unos pasos. Se escondió y miró al profesor de literatura caminar hacia la dirección.

"¿Qué haces?". Brincó asustado cuando escuchó una voz a sus espaldas. Se giró encontrándose a Mean y soltó un suspiro de alivio.

"¡Joder me asustaste!". Dijo llevándose una mano a su pecho intentando normalizar su respiración.

"¿Qué tratabas de hacer?". Demandó con los brazos cruzados esperando una respuesta por parte del menor.

"Voy a escaparme". Replicó con un poco de nerviosismo por la mirada fría de Mean.

"¿Por qué ibas hacer eso?". Pregunto Mean acomodándose la mochila.

"Se me antojó un pedazo de pastel de galleta". Contestó.

"Puedes esperar a la salida". Informó.

"¡No puedo esperar!". Mean le dio una mirada alarmada. Bajó la voz. "Ya sabes lo que dicen, que si te aguantas el antojo capaz y el bebé sale con cara de pastel".

Mean relajó las facciones conteniéndose para no reírse por las ocurrencias de Plan. El castaño reprimió una sonrisa.

"¿Qué cosas lees en internet?". Preguntó con una sonrisa en su rostro. Plan aguantó la respiración cuando lo miró. Amaba la sonrisa de Mean y muy pocas veces tenía el privilegio de verlo sonreír de esa manera.

"Lo vi en una página sobre embarazos para madres primerizas". Murmuró apenado.

"Bueno". Sonrió un poco más. "En la cafetería venden varios tipos de pasteles".

Plan hizo una mueca de asco.

"Dios, no". Chilló asqueado. "Son realmente malos".

Mean lo miró confundido. Los pasteles que vendían en la cafetería no estaban tan mal. Se preguntó si Plan le sabrá mal por el embarazo o nunca le han gustado.

"Entonces espera a la salida". Miró la hora en su teléfono. "Faltan dos horas. Tomas eso o nada".

"Sí, tomo la opción de escaparme". Replicó empezando a caminar por los pasillos para llegar a la salida dejando al castaño solo.

Mean se tomo de los cabellos furioso consigo mismo por no poder decirle que no a Plan, por no prohibirle nada al pelinegro. Lo alcanzó a paso rápido.

"Okey, vamos antes de que nos vean". Dijo Mean. El pelinegro sonrió.




 El pelinegro sonrió

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.





"No puedo creer que nos hayamos escapado". Soltó Mean cuando pidieron sus pedidos.

"Pensé que ya te habías escapado antes". Mencionó Plan apoyando sus brazos en la mesa y posteriormente apoyar su mentón en estas.

"Lo he hecho". Notó. "Pero dije que ya no lo volvería hacer y mira aquí estoy".

Plan rió mirando al castaño. Siempre había pensado en lo atractivo que era Mean, y amaba la sonrisa de este, aunque muy pocas veces le sonreía a él. No sabía lo protector que podría llegar a ser, hasta ese momento que le dijo que estaban esperando un hijo.

"No dije que me siguieras". Dijo burlón. Sus ojos brillaron cuando la mesera llego con sus pedidos.

"No quería que te pasara nada". Contestó mirando como Plan comía su pastel y soltaba gemidos cuando la porción de pastel tocaba su paladar y cerraba los ojos disfrutando el sabor a galleta.

"Pues no te preocupaba cuando me golpeabas". Dijo con voz molesta. "Yo no te importo, solo te importa nuestro bebé".

Dijo dolido y así lo sentía.

"No sabes lo que dices". Negó el castaño.

"Estoy seguro con lo que digo". Dijo intentando que la voz no se le quebrara. "Y no te culpo, yo tampoco quiero que le pase nada. Tal vez al principio era un descuidado por correr por todos lados, pero me importa este bebé".

Dijo con la mirada en sus zapatos para no tener que mirar al castaño a los ojos. Sintió un peso a su lado. Levantó la mirada encontrándose con Mean.

"Claro que me importas". Tomó el mentón de Plan e hizo que lo mirara a los ojos. "Tú y el bebé son importantes para mí".

"Mean".

"Son sumamente importantes". Juntó sus frentes. Plan cerró los ojos por un momento fugaz y luego los abrió. "Cuando me preguntaste porque te molestaba ¿Yo que te respondí?".

"Que querías llamar mi atención". Dijo sonrojado.

"Y es verdad, era un inútil en ese tiempo". Plan rió. El castaño admiró los ojos de Plan antes de decir. "Porque me daba miedo admitir que me sentía traído por ti".



 "Porque me daba miedo admitir que me sentía traído por ti"

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


















¿Qué tal?👀

Les leo💫

ᴜɴᴀ ʟʟᴇɢᴀᴅᴀ ɪɴᴇsᴘᴇʀᴀᴅᴀ |ᴍᴇᴀɴᴘʟᴀɴ| ᴀᴅᴀᴘᴛᴀᴄɪᴏɴTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon