Geçmiş tozdur, gelecek belirsiz...
Gökyüzünün karanlığında, yeryüzüne ışık saçan ay , tuvale ışıltılarını yolladı. Hüzün renklere karışarak körpe acılara yer açtı. Sonra dilekler ile gökyüzüne bağlanmış yıldızlar umutların tükenişi ile teker...
(Bu bölümde herşeyi yerli yerine oturtmayı düşünüyorum. Kitap 3. bölümde tamamen başlıyor. Öncelikle kafa karışıklığı olmaması için bazı olaylardan ve geçmişten bahsetmem gerekiyor. Keyifli okumalar ❤️)
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
"Ay'ın terkettiği, karanlık yola düşmüş gecelerden geliyorum. Kusura bakma gözlerim biraz kanlı..."
✞︎ Bölüm:2.✞︎
Karanlığa hapsolmuş ruhlar, dışarıya yansıtmadıkları kafeslerinin içinde hapsolmuş ruhlar. Dikenli teller ile etrafı kuşatılmış, kalıplaştırılmış ve basitleştirilmiş düşünceleri ile hapsolmuş ruhlar. Tek bir yolu benimsemiş, başka yola sapmaya korkan ruhlar.
Tabii gitseler bile alınırlar mı o teller ile oraya, o gözlerine perde çekilmiş ama dilleri en kötü küfürden beter olan bu ruhları alırlar mı? Farklı yolu tercih edenler, kendilerini çevreleyen kafesi görenler ve ruhları dikenli tellerden yara bere alarak firar edenler düşerler mi bir daha o hapishaneye? Aynı doğrultuda kendi istedikleri gibi hareket ettirdikleri yere. Girer misiniz sadece griyi gösteren yere?
Biz yükseğe, olabildiğince yükseğe çıkanlarız. Karanlığından çıkmaları için kendi düşünceleri ile özgür bırakanlarız. Dikenli teller yok. Sadece kendi fırçan ve tuvalin var. Elinize fırçanızı alın ve kendi yolunuzu çizmeye başlayın. Fırça sizin elinizde. Ne isterseniz onu çizersiniz, hangi rengi kullanmak isterseniz paletinizde o renk belirecektir. Pembe, mavi, yeşil... Ya mavi sonsuz bir gökyüzü çizer bulutlara şekil verirsiniz ya da karanlığı delen yıldızları çizip onlara bir umut bağlarsınız.
Küçükken yıldız kaydığında onlara dileklerini bağlardı. Şimdi bunu yapmıyordu çünkü geceleri gökyüzünden kayan yıldızların, bir yerlerde umudunu yitirmiş, ışıkları bir bir söndürülüp karanlığa mahkum edilmiş olan birilerinin ardından intihar ettiğini öğrenmişti.
Çok değil sadece çok kısa bir süre önce kendisine yeni bir şans daha vermişti karanlıktan çıkabilmek için. Biz insanoğlu başımıza ne geleceğini bilemeyiz. O da dümdüz yürüdüğü yoldan başka bir yola saptı. Farklı bir yol çizdi kendine. Kendisine getirecekleri bilmeden o yola yine kendi boyalarını serpti.
Beria bulunduğu yerde sıkıntıyla oflarken, aynı zamanda iki saat aynı pozisyonda oturmaktan uyuşmuş bedenini rahatlamak için diğer tarafa çevirdi. Bulunduğu ortamdan ayrılıp eve gitmek için sabırsızlanıyordu. Buraya geldiği için kendisine içinden en ağır sözleri saydırırken aynı zamanda etraftaki sesleri dinliyordu. Ortam o kadar samimiyetten uzaktı ki, gözleri görmese bile sahte kahkahaların yer edinip kulakları kanattığı sohbetlerden bunun farkına varmıştı. Uzun zaman sonra ilk defa dışarıya çıkmış, ailelerin katıldığı bir davete gelmişti ailesi ile. Tabii kendisini kazadan uzun süre sonra tekrar gören insanlar şaşırmış olmalı ki yanına gelip geçmiş olsun dileklerini samimiyetsizce sunup, birkaç kelime laf ettikten sonra gitmişlerdi.
