Gleam In My Gloom

Chapter 5

5

Nilock ko ang pinto at lumabas sa may balcony. I looked up at the sky, the stars are showing, the moon's brighting, and the clouds were hiding.

I closed my eyes and feel the night breeze as my heart sink slowly.

I miss someone. May hinahanap ang puso kong hindi ko malaman kung ano.

Why am I finding home when I am at my home already?

I don't know who I am, I don't know where I am ngunit isa lang ang gusto kong maramdaman. Safety and comfort.

Bakit kapag mag-isa ako naghahanap ako ng kaligtasan kung kaya ko namang iligtas ang sarili ko?

Realization hit me. And when the more I think the more my heart hurt.

Iminulat ko ang aking mga mata. My gaze still at the sky.

Masakit ang puso ko ngunit walang luha ang lumalabas.

I tried so hard to cry out all I am feeling inside but it was all nonsense.

Bakit mas masakit kapag hindi nailalabas ang emosyon? Hindi ba dapat pa tayo magpasalamat dahil hindi tayo umiiyak at ang tapang-tapang natin kasi sa loob lang ang nasasaktan? Ngunit hindi eh.

It even hurt more.

Pumasok na ako sa loob at isinarado ang pinto at kurtina bago naisipang matulog.

--

Nagising akong walang maramdaman. Tumayo ako at lumabas mula sa kwarto ko. Saktong papaakyat si Mama ng pababa ako.

"Oh, anak gising ka na pala. Gigisingin palang sana kita, halika na at makapag-almusal na tayo." Aya sa akin ni mama at iginaya ako pababa.

Nakaupo na si papa do'n, hinihintay kami makarating.

We were about to start eating when I suddenly bow my head and closed my eyes.

And after a second I opened my eyes at nakita kong nakangiti sa akin ang aking mga magulang.

"I'm glad that you even remember to pray after what happened." Sabi ni papa.

Nginitian ko si Papa at Mama. Wala akong maalala, bigla nalang akong yumuko ng hindi alam ang dahilan kaya no'ng sinabi ni Papa na I was praying napangiti ako.

Nagsimula na kaming kumain. At hindi ko maiwasang matanong kung nasa'n kami.

"Ma, nasa'n po pala tayo?"

Uminom ng tubig si Mama at sinagot ako, "Vizcaya, anak. . .Nueva Vizcaya."

Tumango-tango ako.

"Pagkatapos nating kumain uminom ka ng gamot, ha? Sa tingin ko may virtual session kayo ni Doc. Railey mamayang 10 PM.", pahayag niya.

Hindi ko iyon alam. Kaya binilisan kong kumain. Uminom na ako ng gamot at sinabing ako na ang maghuhugas at pumayag naman si Mama para raw may exercise ako.

After washing naligo na rin ako at nag-ayos. Pagkapunta ko sa kwarto nando'n si Mama sa may lamesa at inaayos ang nasa loptop. May pinindot siya at biglang lumitaw sa screen si Doc. Railey.

Lumapit ako sakanila at kumaway.

"Hello, Celine!" Ngiti niya.

Umupo ako sa upuan at binati siya pabalik.

"Good morning po, Doc."

Ngumiti siya sa'kin bago tumingin kay mama at saka nagpaalam na si Mama na lalabas na siya.

"Nakainom ka na ba ng gamot mo?"

"Yes po, kanina lang."

"May water na ba sa tabi mo and 'yong mga meds?"