•TAMAMLANDI•
Karıştılma hikayesi / Nefret aşkı / Lisede aşk !
"Çok ama çok özledim"
"En çokta sarıldığımda boynundaki kokun burnuma geldiği zaman ki o huzur hiçbir şeyde yok. Geri gelsen, huzura ersem..."
"Karan yapamam"
"İlk başta bırakta yanalım...
Destek veren yada okuyan herkese teşekkür ediyorum.
Güzel bir bölüm olsun diyorum ve kısa kesip geçiyorum.
______________________________
Yüzüme buz gibi su dökülmesiyle çığlık atarak uyandım. Ateş abimle yatmamızın üzerinden günler geçmişti. Bugün Pazar dı ve yarın okullar açılıyordu. Bunu boş verip bana su döken kişiye yani Arasa baktım. Dün gece Arasla sabahlamıştık ve onun isteği üzerine bu tulumları giymiştik.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Pembe Alyanın, Mavi Arasın)
O üstünü değişmiş olmalıydı ki şuan üstünde beyaz bir tişört ve siyah eşofman vardı. Ben hâlâ tulumla uyuyor olacaktım eğer Aras beni su dökerek uyandırmasaydı. "Aras seni öldürdüm" diye tıslamamla elindeki sürahiyi yere bıraktı ve ellerini kaldırdı. "Alya akşam oldu farkında mısın" Ne? Ben o kadar uyumuşmuydum ya. "Bu sana üstüme su dökme hakkımı veriyor!" diye bağırdım. "Uyanmadın ki" Konuşurken geri geri gitmişti ve şuan kapıdaydı. "Çok sinirli gözüküyorsun" diyerek koşmasıyla yataktan kalkıp bağırdım. "ÇÜNKÜ ÇOK SİNİRLİYİM"
Arkasından bende koşarak odadan çıktım. Çıkmadan önce odadaki sürahiyi de almıştım. İçinde az da olsa biraz su vardı. Etrafa baktığımda asansörün kapısından giren Arası gördüm. Asansöre binemeyeceğimi bildiği için sırıtıyordu. Ona sinirli bir bakış atıp merdivenlere yöneldim. Hızlı hızlı inmeye başladım. Aşağıya yaklaştığımda annemin sesini duydum. "Kızım yavaş düşeceksin" Anneme cevap vermeye zamanım olmadığı için asansör kapısına koştum. Asansör yeni gelmişti ve kapısı daha açılmamıştı. Sırıttım.
Asansörün kapısı açılınca sürahideki suyu arasın kafasından aşağı döktüm. Sırıtışı gitmiş yerine çok sinirli bakıyordu. "Ödeştik ikiz" diye gülümsemem bir işe yaramamıştı. Hâlâ sinirliydi. Onu orda bırakıp salona koştum. "Abi kurta-" koltukta oturan Karanı görmemle sözüm yarım kaşmıştı. Salonda kimse yoktu. Karan hariç. O da telefonuyla ilgileniyordu ama sesimi duyunca kafasını telefondan kaldırdı. Bana bakıp genişçe sırıtmasına anlam verememiştim. Üstüme baktığımda hâlâ tulumla olduğumu gördüm. Lanet olsun cidden!
"Çok mu komik" sinirle sorduğum soru onda hiç bir etki yapmamıştı. Hâlâ sırıtıyordu. "Çocuk ruhlu olduğunu biliyordum ama bu kadar olduğunu tahmin etmemiştim" Dediği şeyle beni sinir etmek istese de sinir olmamıştım. Kederlenmiştim. Ben çocukluğumu anne ve baba sevgisi görmeden geçirmiştim. Abim her ne kadar bir şeyimi eksik etmesede anne , baba sevgisinin yerini hiçbir şey tutmuyordu. Sokakta annesi ve babasının ellerini tutan çocuklara özenirdim. Gerçekten seviliyorlardı. Şimdi ki annem ve babam beni seviyordu. Bunu hissedebiliyordum. Ama ne olursa olsun çocuk değildim, o zamanki boşluk dolmuyordu. Bu yüzden bir yerlerde hâlâ çocuktum. Çocuk ruhlu olmak kötü müydü ki?
