LALELERİNDEN SERİSİ (düzenleniyor)

5. ADALET ÇIKMAZI

Bu kitapta bahsi geçen karakterler, kurumlar ve olaylar her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir ve kalemime aittir.

İyi okumalar!

❧

This I Love

❧

17 Yıl Önce...

Mevsimlerden yazdı, hava insanları bunaltacak derece sıcaktı. Bir parkta, ailelerinin gözetimi altında oyun oynayan çocuklar arasında o da vardı, Hazal Deniz. Üzerinde beyaz bir elbise, minik ayaklarında güzel ve siyah bir ayakkabı, dalgalı saçında ise uğur böcekli tokalarıyla çok tatlı gözüküyordu. Arkadaşı yoktu, parktaki çocuklarla arkadaşlık yapmaya başlayana kadar.

"Hadi, saklambaç oynayalım!" Aralarından bir kız saklambaç oynamak istediğini söyleyince Hazal önce duraksadı. Bir şey söylemedi, hareket etmedi, bu fikri öne süren kızı izledi sadece.

"Beyaz elbiseli kız!" diye seslendi bir erkek çocuğu aralarından. "Hadi, gelmiyor musun?"

"Gelmiyorum." dedi Hazal, çekingenliğini de alıp annesinin yanına gitti. "Anne..."

"Neden oynamıyorsun, güzelim?" Annesi gözlerini kısarak baktı kızına. "Saklambaç oynamayı neden sevmiyorsun?" diye sordu. "Çok güzel bir oyundur bence."

"Sence," dedi Hazal annesi ve babasının arasında duran poşete elini uzatırken. İçinden bir tane vişneli meyve suyu alıp çocuklara baktı tekrar. Gözlerini gezdirdi parkın her yerinde. Parkın dışında kalan çimenli alanda yalnız bir çocuğu görünce meyve suyunu da açıp içerek o tarafa doğru yürümeye başladı. Çocuk yerde bir başına oturup kağıtlardan beyaz laleler yapıyordu.

"Merhaba," diyerek çocuğun dikkatini üzerine vermesini bekledi Hazal. Çocuk ise konuşmak yerine lale yapmaya devam etti. "Merhaba lale yapan ve sürekli somurtan çocuk."

"Merhaba." Çocuk, Hazal'ın ona bu şekilde seslenmesini beklemiş gibiydi.

"Bakabilir miyim?" diye bir soru yöneltti Hazal. "Yani... Lalelerine. Çok güzel duruyorlar da." Hazal tam çocuğun yanına oturacaktı ki arkasından başka bir çocuk sırtına vurdu. Hazal'ın elbisesi kırmızıya boyanırken lalelerle ilgilenen, göz rengi açık kahverengi olan çocuk ilk defa başını kaldırdı. Hazal'a ve ona vuran çocuğa baktı.

"Tolga," diye fısıldadı Hazal.

"Selam bücür. Başkalarını rahatsız etme de gel, benimle oyna. Biraz canın yanacak ama."

"Ona dokunamazsın bir daha." Yerde oturan çocuk lalelerini bir kenara koyup Hazal'a baktı yeniden. Kız ağlayacaktı ama kendisini tutuyordu; gözleri dolmuştu, elleri yumruk şeklindeydi.

"Sen de kimsin?" diye sordu Tolga isimli çocuk.

"Ayaz'ım."

"Vay, görüyor musun? Ayaz'mış. İsmin mi durduracak beni? Neyine güvenip bu kızı korumaya çalışıyorsun?"

"Onuruma, gururuma, şahsiyetime güveniyorum. Sen de sanırım zorbalığına güveniyorsun, ne dersin?" Çocuk, Ayaz'a sinir olmuş bir şekilde üzerine yürüyüp önünde duran laleleri ayaklarıyla ezerken Hazal sadece laleleri izliyordu. Daha fazla zarar vermesin diye onu ittirirken bağırdı ve o an babası yanında oldu.

"Ne oluyor burada?"

"Siz sanırım babasısınız, kızınız bana zorbalık yapıyor beyefendi."