My forehead creased and turned to my left. Unti-unti kong minulat ang mata at nakita ang madilim na paligid. Ramdam ko rin ang init at rinig na rinig rin ang ingay ng ulan.
Kinusot ko ang mata at umupo. I flinch when I heard a loud thunder outside. Napakapit ako sa kumot at pumikit ng mariin.
I'm scared of its loud noise. I hate it.
Nagsimulang manginig ang tuhod ko sa kaba ng makita ang pagkislap ng kalangitan na simisilip sa bintana. Lalo akong umusad sa gilid at yumuko.
I covered my ears but I can still hear the heavy rainfall with thunderstorm outside. My tears started roll down on my cheeks.
"S-Stop.." I whisper while covering my ears but I can still hear it.
My breathing hitched. Halos sabunutan ko na ang sarili dahil naririnig ko pa rin ang bawat kulog sa labas. Patuloy sa pag-agos ang luha mula sa'kin ng marahas na bumukas ang pinto.
Napalingon ako roon at bumungad sa'kin ang magkapatid. They look at me worriedly. Agad na nakarating sa tabi ko si Lucas at tinapik ang balikat ko.
"Calm down.." he whispered with his gentle voice.
He then hug me. I can feel his wet body embracing me. My hands is on his chest, gripping his shirt. Pilit kong pinipikit ang mata.
I somehow calm down because of their presence. Nanatili kami sa ganoong p'westo hanggang sa tumila ang ulan at mawals ang ingay ng kulog sa labas.
Liam tapped my shoulder. Unti-unti akong bumitaw sa bisig ni Lucas at humarap sa kaniya. "Wala na.." he smiled, pertaining to the thunder.
I slowly nodded my head. Humarap ako kay Lucas na may malamlam na matang nakatingin sa'kin. "S-Salamat.."
I pursed my lips when he didn't speak and just stared at me. Inangat ko rin ang tingin upang pantayan siya. He then sighed. "Okay ka lang?"
Tumango ako sa kaniya. "I'm okay now."
Hindi ko alam kung bakit sila nandito o kung paano nila nalaman na kailangan ko ng kasama ngayon ngunit hindi ko na 'yon pinansin pa. I'm thankful that they came here and calm me down.
Napatingin siya sa suot kong nighties na nabasa dahil sa pagyakap sa kaniya. He touched the fabric. "Pasensya na, nabasa ka pa."
Agad akong umiling. "A-Ayos lang."
I don't care if my clothes got wet. Kailangan ko pa ngang magpasalamat dahil napakalma niya 'ko gamit ang yakap.
Tumango ito at tumayo. Nag-panic ako dahil lalabas siya ng pinto. Hindi ko alam pero ayoko pa silang umalis.
Akmang lalabas na siya ng tawagin ko. "W-Wait!" Agad akong bumaba ng kama. I held his hand. "Don't go... Yet." I said.
Nilingon niya 'ko. Nagulat na lamang ako ng sumilay ang ngiti sa labi niya. "Hindi ako aalis. Titignan ko lang ang lagay sa labas. Magpalit ka na ng damit Monic, baka magkasakit ka." He gently caressed my cheeks before he turned his back and walk towards the main door.
Nanatili ang tingin ko sa kaniya. Hindi ko maiwasang mamula ng maalala ang nag-aalala at malambing niyang boses. Lalong-lalo naman ang kaniyang ngiti na nakakahumaling.
I heard Liam cleared his throat behind me. Napalingon ako sa kaniya. "Saan ang damitan mo? Gusto mo bang kuhanan kita ng damit?"
I pointed the upper drawer behind him. Napalingon siya doon at binuksan. May kung ano pa siyang kinalkal bago ako harapin. "Nasaan ang t-shirts mo?"
