Her Golden Strings

PROLOGUE

Gusto ko na lang mawala. I want to disappear from this pain but how could I? I can't leave my children... I can't just quit on them.

But how could I go on from this cruel world? Is it me being selfish if I just want to live in peace? Is it wrong if I just think of myself and no one else?

Naririnig ko ang mga tao sa ibaba ng building. Naririnig ko ang mga panawagan nila sa akin.

"Hah... Tangina bakit ba mas iniisip nila ang buhay ng iba kaysa sarili nila?", I said to myself. Bahagya akong napatawa.

All my life I've been living my life full of luxury, walang ibang iniisip kung hindi ang sarili, walang ibang pinoproblema dahil lahat ng bagay na kailangan at gusto ko nakahain na sa akin. Pero isang bagay lang talaga ang hinding hindi ako masusunod.

My own future.

My dreams were all shattered. My future was ruined. I wanted to be someone that could live a life freely but my father said otherwise.

Napatingin ako sa langit. "Galit pa rin ako sa ginawa mo, I do not deserve this bullshit fate of mine. Sinama mo na lang sana ako". Kung sana ay hinayaan niya ako sa desisyon sa buhay ko, ay hindi mangyayari ito.

Pero will I really be happy if everything didn't happen and my kids didn't exist? Maybe I will. I don't hate or despise my lovely children. I just can't love them nang buo dahil bunga sila... Bunga sila ng mga pangyayaring ayaw ko nang balikan.

I looked down to see rescue teams below and I could hear them trying to knock down the door I locked.

"Maybe in this way, I could probably be free. Maybe I could live the life I've dreamt when I was young"

My heart is full of pain and regret. I just want to forget everything.

Siguro naman makakahanap ng ibang magulang ang mga anak ko.

Mas mabuti pang iba kesa sa akin at sa ama nila.... Sa ama ni Mira...

Tumulo ang kanina pa nagbabadyang luha sa mata ko. Ang sakit... Ilang taon na ang nakalipas pero ang sakit sakit. Ang pamilya niya ang sumira sa akin... Sila ang sumira sa pamilya ko.

Nakita kong nagriring ang phone ko sa estante ng building. Iniwan ko doon ang notes na alam kong makikita ni Rylie.

Rylie, the girl who loved me more than her family, I wished she could forgive me for doing this. I wish she would take care of my children the way she took care of me. I'm really tired... Napapagod na ako umiyak. Napapagod na akong makaramdam ng kirot sa puso ko.

I looked at my bracelet that mommy gave to me when I was young. Nakalagay doon ang Initials ng pangalan ko.

"M.M", I smiled bitterly. Kung nandito kaya siya ay hindi mangyayari ito? Sana nga ay nandito na lang siya para mabawasan ang sakit. Dahan dahan kong inangat ang braso ko para halikan ang bracelet at nang mahalikan ko ito ay marahan ko ring binaba.

"I want to be with you, Mommy."

I closed my eyes, spread my arms imagining  as if I was a free bird.

"See you soon, Mommy".....