"İnsanlar arasında uzun yıllardır dilden dile aktarılan bir masal varmış. Bu masal, kendi gezegeninden kaçıp Dünya'ya gelen bir kızın hayatını anlatırmış. Efsanelere göre bu kızın doğduğu gezegen Dünya'ya benzemezmiş. Orada yaşayanların birbirinden...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Geri dönmemeliydin."
"Bir şeyler oluyor Derian! Yardım etmeliyiz!"
"Burada güvende olmayacaksın."
"Biraz daha bekleyelim."
"İki gezegen arasındaki bağı bozuyorsun. Boşlukta sıkışacaksın."
"Ölecek, baksana hâline!"
"Kılıç yerinde değil, Rayne. Dönmek zorundasın."
"Kahretsin! Yardım et! Soğuk suya sokmalıyız!"
"Benim için endişelenme. Ben bir tanrıyım."
"Neler oluyor Derian? Neden titriyor?"
"Geçit açılana kadar geri dönmeyi aklının ucundan dahi geçirme. Bağı koparırsan sonsuzluğa mahkum kalırsın."
"Bilmiyorum! Lanet olsun bilmiyorum!"
"Kılıcı koru. Sırrı koru. Kendini koru, Rayne."
Nefes nefese gözlerimi açtım. Vücudum feci bir şekilde acıyordu. Aldığım nefesler kalbimi sıkarken gözlerim yaşla dolmuştu.
"Firavun aşkına! Rayne! İyi misin?"
Tanıdık bir ses duymamla başımı çevirdim ve Alrea'yla göz göze geldim. Ona cevap vermek için ağzımı açtım fakat sesim çıkmadı. Yaşlar yanaklarımdan akarken hareket etmek için çabaladım ama nafileydi. Başım hariç hiçbir yerimi hareket ettiremiyordum, bunu denemek bile büyük bir acı silsilesinin vücuduma yayılmasına yol açıyordu.
"Kahretsin. Derian? Derian! Buraya gelmelisin!"
"Neler oluyor?"
Bu Derian'dı. Ona uzun süre bakamadım. Gözlerim kararıyordu. Kısa süre içerisinde yeniden karanlığa boğuldum. İkinci kez uyandığımda etrafım sessizdi fakat kulaklarım çınlıyordu. Bedenimi delip geçen acı biraz olsun azalmıştı. Susuzluktan çatlamış dudaklarımı zorla araladım. Birilerine seslenmeye çalıştım, konuşmaya çalıştım ama yapamadım. Korku içimde büyürken ağlamaya başladım ve bir kez daha bilincimi kaybettim.
Üçüncü ve son kez uyandığımda etraf aydınlıktı. Kısaca göz gezdirdim. Yan koltukta uyuyan Alrea'yı görünce ister istemez rahatlamıştım. En azından yalnız değildim. "Hey!" dedim çatlayan sesimle. Uyumaya devam etti. Boğazımı temizledim ve yeniden seslendim. Bu sefer kaşları hafifçe çatıldı. Uyku mahrumluğuyla gözlerini araladı. Gözleri beni gördüğü an donakaldı ve aniden yerinden zıpladı. "Hey!" diye bağırdı.
