「𝐷𝑒𝑎𝑑 𝑆𝑜𝑢𝑙」

Part (1)

"نوعِ جرم؟!"

_ قتل!

"اسمِ قربانی؟"

_ جئون جونگ کوک

" علت؟!"

با یادآوری دلیلِ کارش، با ذوق آروم خندید و سری تکون داد و بعد نگاهش رو به باز پرسِ جدی روبه روش داد.

_ اون پدرِ خوبی بود اما مردِ خوبی نبود.. قربان!

"درست توضیح بده، آقای کیم!"

دست های زنجیر شدشو روی سطحِ میز گذاشت و لبخندی زد.

_ قصه ی اخیرِ زندگی من رو بشنو قربان!

مکث کرد؛ چشم هاش برقی زد و بعد خاموش شد.

به نقطه ی خیره موند و لب گشود تا قصه ی چند ماهِ اخیر زندگیِ سیاه و در عین حال روشنش رو تعریف کنه!

_ جئون جونگ کوک، بعد از مرگ پدرم وارد زندگیمون شد.
ورودش مثله نم‌نم بارون بود، زیبا و دلنشین اما به مرور اون بارون تندتر شد و زندگیمون رو از هم پاشوند..

(فلش بک، چند ماه پیش)

پدرم، چند ماه پیش فوت کرده بود؛ مرگش باعث شده بود که من غمگین شم و حال یک افسرده ی ناامید رو داشته باشم.

تو خونه، بدون انجام هیچ کاری فقط یه گوشه کز میکردم و به پدرم فکر میکردم.
پدری که به شدت بهش وابسته بودم.

پدرم، هم پدر بود و هم مادر؛مادرم زنده بود اما بود و نبودش چندان فرق نداشت.
اون هر روز و هر شب، مشغول مهمونی رفتن و جمع های دوستانه بود و برای من و پدر تایم خالی نداشت!

وقتی کم سن تر و نوجوان بودم، برای بودنش تقلا می‌کردم و هر شب، چشم هام رو روی بالشت خالی میکردم اما با بزرگتر شدنم، فهمیدم که اون مادر، مادره خوبی نیست و من رو دوست نداره و نخواهد داشت.

تنها کسی که هر شب و هر روز کنارم بود و منو می‌خندوند، پدرم بود‌؛ پدری که عاشقِ همسرش بود اما در مقابلش احساسی دریافت نمی‌کرد.

در بیست و دو سالگی، پدر بدون گفتنه وداعی از کنارم رفت و تنهام گذاشت.

ازش دلخور بودم، اون تنها کسِ من بود اما نامردانه منو رها کرد، هرچند که تقصیری نداشت و عزرائیل درِ خونه ی هرکسی رو میزد!

روز و هفته و ماه گذشت و من بدون هدف و تنها، تو خونه بودم؛ خونه ی که خنده ها و عطرِ پدرم رو به یادگار داشت.
مادرم، نیمه های شب مست و پاتیل به خونه برمی‌گشت و من رو نادیده می‌گرفت البته که تو عالم مستی حتی اسم خودش رو هم فراموش می‌کرد چه برسه به وجود من.

به این وضع تقریبا عادت کرده بودم و بی هدف سر میکردم که اون، ناگهانی وارد زندگیمون شد.

تو زمستون، هنگامی که برف می‌بارید و زمین رو سفید پوش کرده بود، اون اومد و با آمدنش جسم و قلبمو گرم کرد.