ရင္ခြင္ထဲ၌ ရိႈက္သံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္မိွတ္ၿပီး ခိုးငိုေနရတဲ့ တိမ္စိုင္..။
၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ငိုခဲ့ၿပီးေနာက္ ရင္ခြင္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္..။ အခုခ်ိန္မွာ တိမ္စိုင္တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာခ်င္ေသးေခ်..။ ကိုယ့္ရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို သိေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အေရ႔ွမွာ ဟန္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သိေပမဲ့ အရွက္ရိွတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွက္မိသည္..။
ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ခြင္ထဲမွ ထြက္ၿပီးတာႏွင့္ တိမ္စိုင္တစ္ေယာက္ ဆက္မငိုေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးကိုသာ မိွတ္ထား ပစ္လိုက္သည္..။ မ်က္လံုးေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက ငိုခ်င္လြန္းလို႔ တလ်ွပ္လ်ွပ္ႏွင့္ လႈပ္ေနေလသည္..။ ႏွာဖ်ားေတြက က်ိန္းစပ္ေနသည္..။ မ်က္ရည္ပူတခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွ ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ စီးက်သြားခဲ့ သည္..။
"တိမ္စိုင္..အိပ္သြားၿပီလား.."
"ဟင့္အင္း.."
အံ့သူရိန္မင္းက တိမ္စိုင့္ခါးကို ဖက္ထားလ်က္ ေမး လိုက္သည္..။ အေမွာင္ထုထဲမွာ တိမ္စိုင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုရိွေနမလဲဆိုတာ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည္..။ မ်က္ လံုးေတြက ငိုထားလို႔ နီေနမလား..၊ ႏွာဖ်ားေတြက ရဲေနေလမလား..။ တိမ္စိုင္ငိုေနတာေတြေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူလည္း ဝမ္းနည္းရသည္..။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိသည္..။
"တိမ္စိုင္..ငါ..အခုခ်ိန္မွာ မေျပာသင့္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့.."
ေလသံခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ၿပီး ခါးဖက္ထားသည့္ လက္က တိမ္စိုင့္ေခါင္းဆီသို႔ ေရြ့လ်ားလာခဲ့သည္..။
"ငါ..ငါမင္းကိုသေဘာက်ေနၿပီထင္တယ္.."
"ဘာ.."
"ဟုတ္တယ္..မင္းက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိေပမဲ့..ငါမင္းကို သေဘာက်ေနမိၿပီထင္တယ္.."
တိမ္စိုင့္ပါးျပင္ကို လက္မေလးႏွင့္ အသာအယာပြတ္သပ္ရင္း ေျပာေနမိသည္..။
"ငါက ေယာက္်ားေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး..ဒါေပမဲ့..မင္းကိုေတာ့..ဘာလို႔မွန္းမသိ.. သေဘာက်ေနမိတယ္.."
