Επίγεια Κόλαση (Υπό Διόρθωση)

○Πρόλογος○

Η ιστορία είναι μεγάλη και περίπλοκη, όλα όμως ξεκίνησαν κάπως έτσι...

Ήταν αρχές Απριλίου τρίτης Λυκείου. Μια ηλιόλουστη μέρα και σχετικά, πολύ ζεστή. Οι εξετάσεις δεν είχαν αρχίσει ακόμα και ήμουν, όχι μόνο ευγνώμων, αλλά και χαρούμενη γι' αυτό. Ήταν μια ακόμα συνηθισμένη ανοιξιάτικη μέρα στον Βύρωνα. Το κουδούνι είχε χτυπήσει και σιγά σιγά οι μαθητές του σχολείου κατευθύνονταν ο καθένας στη δική του τάξη. Το τμήμα μου είχε μπει ήδη στην τάξη μας. Καθόμουν με τις φίλες μου και συζητούσαμε.

«Φανταστείτε να είχαμε και την τράπεζα θεμάτων!» Είπε η Ελένη, η οποία είχε καστανά μάτια και ξανθά ίσια - ολόισια μαλλιά, σαν της Barbie και ήταν από την πρώτη τάξη του Γυμνασίου απουσιολόγος.

«Ωχ! Μη μου τη θυμίζεις!» Είπε η Νικόλ κρύβοντας το πρόσωπό της μέσα στα χέρια της. Η Νικόλ είχε ένα υπέροχο χρώμα στα κοντοκουρεμένα -καρέ- μαλλιά της, που ποτέ μου δεν μπόρεσα να προσδιορίσω. Ήταν καστανο-πορτοκαλι-χρυσό. Τα μάτια της ήταν καστανά και το όμορφο προσωπάκι της μικρό. Ήταν η καλύτερη μου φίλη.

«Τράπεζα θεμάτων, τράπεζα θεμάτων, τράπεζα θεμάτων!» την πείραξε η Δήμητρα. Η Δήμητρα είχε μακριά σπαστά μαλλιά που στις άκρες τους είχαν ένα πιο ανοιχτό καφέ. Τα μάτια της γαλάζια, το μπλε του ουρανού.

Η Νικόλ έκανε μια γκριμάτσα κι εμείς γελάσαμε. Το κλίμα ήταν ευχάριστο, λόγω κυρίως της καλοκαιρίας, αλλά κυρίως της ευθυμίας μας.

«Δεν νομίζω να είναι τόσο δύσκολο να γράψεις Πανελλήνιες μ' αυτό το σύστημα αν έχεις διαβάσει» είπα κοιτάζοντας τες μία προς μία, όλες, ξέροντας ήδη ότι θα διαφωνούσαν μαζί μου.

«Αχ, Βικτόρια!» Είπε η Ελένη. «Πάντα η αισιόδοξη!»

«Εγώ προσωπικά, δεν νομίζω ότι θα τα πήγαινα καλά!» Είπε η Νικόλ κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της.

«Θα μπορούσες εύκολα να γράψεις άριστα, αν διάβαζες λίγο παραπάνω», τη μάλωσα.

Η Νικόλ δεν τα πήγαινε καλά με τα μαθήματα όπως, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, ή Μαθηματικά, αλλά εφόσον είχε επιλέξει να γίνει νηπιαγωγός -αφού αγαπούσε πολύ τα παιδιά- έπρεπε οπωσδήποτε να μάθει απέξω κι ανακατωτά τα θεωρητικά (μαθήματα). Κι αν ήθελε πραγματικά να περάσει στην Αθήνα, θα έπρεπε να δουλέψει σκληρά.

«Εύκολο για σένα», μ' έδειξε η Δήμητρα κι έπειτα την Έλενα, «και για σένα», παραπονέθηκε.

Η Ελένα άνοιξε το στόμα της, μάλλον για να μαλώσει κι εκείνη τη φίλη της, αλλά δεν πρόλαβε.