Επίγεια Κόλαση (Υπό Διόρθωση)

6.Στα αντιποινα

"...Στο νοσοκομειο μου ειπαν πως εχω στραμποληξει το ποδι μου και πως δεν θα παιξω βολεϊ για δυο -μπορει και τρεις εβδομαδες" εξηγησα στην Γαβρριελα και την Νικολ.
"Αχχ, καημενουλα!" ειπε η Δημητρα.
"Περαστικα" ειπε η Ελενη ριχνοντας μου ενα συμπονετικο βλεμμα.
"Ευχαριστω" ειπα.
"Πονας;" με ρωτησε η Νικολ.
"Οχι οσο χθες. Ευτυχως που ηταν ο Καρτερ μαζι μου αλλιως θα ημουν ακομα στο γηπεδο περιμενοντας καποιον να με βοηθησει!"
Χτυπησε το κουδουνι και μαζεψαμε τα πραγματα μας κατευθυνομενες στις ταξεις μας. Ενω προχωρουσαμε προς τις ταξεις μας, ο Αντωνης μας σταματησε.
"Κοριτσια; Που ακριβως πηγαινετε; Εχουμε κενο τωρα" ειπε ο Αντωνης βγαινοντας απο το κτιριο με τις αιθουσες διδασκαλιας.
"Ααα, ναι!" ειπε η Ελενη σαν να της ηρθε αναλαμπη.
Χαιρετησαμε την Γαβριελα, η οποια ειχε μαθημα, καναμε μεταβολη και φυγαμε.
Καθως βγαιναμε εξω ο Αντωνης προσπαθησε να με βοηθησει, αλλα η Νικολ τον προλαβε.
"Θα την βοηθησω εγω" ειπε δυναμικα η Νικολ.
Ο Αντωνης προχωρησε παραξενεμενος μπροστα.
"Τι ηταν αυτο;" ρωτησα ψιθυριστα.
"Δεν τον εμπιστευομαι..." ηταν οι μονες λεξεις που καταφερα να της παρω.
Δεν ειχα κατι να πω. Ειχε κατι πανω του, κατι, κατι περιεργο. Κατι απωθητικο.
Οταν βγηκαμε εξω αποφασισαμε να κατσουμε σε μια καφετερεια κοντα στο επομενο μαθημα μας.
Εκει που μιλουσα με την Νικολ για το πως τα πηγαινε με τον Λουη, εμφανιστηκε ο Καρτερ. Τραβηξε την καρεκλα -χωρις να μας ρωτησει- και καθισε μαζι μας. Ακουμπησε την πλατη του στην πλατη της καρεκλας και εβαλε τα χερια του πισω απο το κεφαλι του. Κοιταξα προς τα πανω.
Πηρε τον καφε μου και ηπιε σχεδον τον μισο.
Στην αρχη δεν ειχα προβλημα, νομιζα οτι θα επινε μια-δυο γουλιες. Οταν καταλαβα οτι ηθελε να τον πιει ολο, αρχισα να ττου φωναζω.
"Καρτερ! Ασε τον καφε κατω!" του φωναξα. "Καρτερ! Εχεις δικα σου χρηματα," προσπαθησα να του τον αρπαξω "παρε δικο σου καφε!"
Πηρα πισω τον καφε μου.
"Ελα τωρα, Βι" παραπονεθηκε "μια γουλια θελω να πιω!"
Γελασα.
"Αυτο δεν ηταν μια γουλια!"
"Για μενα ηταν!"
"Δεν σε πιστευω!" γελασα ξανα. "Νικολ μαλλον καποιος-" ειπα και γυρισα να κοιταξω την Νικολ η οποια ειχε γινει αφαντη. "Που πηγε;" ρωτησα απορημενη.
Ανασηκωσε τους ωμους αδιαφορα παιρρνοντας τον καφε μου στα χερια του.
"Καρτερ!" Φωναξα.
"Καλα, καλα!" Γελασε και αφησε τον καφε μου κατω.
Κοιταξα μεσα στο ποτηρι. Ειχε απομεινει ενα η δυο δαχτυλα καφε. Κοιταξα παλι πανω εκνευρισμενη ελαφρα. Αφησα τον καφε στο τραπεζι κι εκανα πισω στην καρεκλα μου.
"Χαρισμα σου!" Του ειπα κι εκεινος πηρε τον καφε στα χερια του και τον ηπιε μπροστα στα μουτρα μου.
"Ευχαριστω" ειπε.
Εμεινα με ανοιχτο στομα.
Πηρα μια χαρτοπετσετα, την εκανα μπαλα και του την πεταξα.
"Ε, εισαι μεγαλο γουρουνι!" Κοιταξα αλλου.
"Μ' εχεις πει και χειροτερα" ανασηκωσε τους ωμους του αδιαφορα καθως τελειωνε τον καφε. 
"Ναι, εχεις απολυτο δικιο! Εισαι χειροτερος απο γουρουνι!"
"Δεν το πιστευεις αυτο στ' αληθεια για τον κολλητο σου;" εκανε τον θιγμενο, αλλα ποτε δεν επιανε, οποτε ουτε τωρα θα επιανε.
"Δεν πιανει πια, Καρτερ" κουνησα το κεφαλι.
"Γιατι οχι;" εκανε τα κουταβισια ματια που παντα "με εριχνα" και τον συγχωρουσα, τελικα, πριν απο πολλα χρονια. 
Ετσι αποφασισα να παιξω το παιχνιδι του. Και παιχνιδι θα γινοταν ακομα καλυτερο αν τον μπερδευα.
"Καλα δεν εχεις βαρεθει να εχεις παντα δικιο;" τον ρωτησα.
"Τι;" ηταν το μονο που ειπε.
"Εννοω οτι, τι εφταιγε το καημενο το γουρουνακι που το παρομοιωσα με σενα;"
Εκανα οτι μουρμουρισα προσπαθωντας να μην γελασω.
Οταν και καλα "καταλαβα" οτι η σκεψη μου ειχε ακουστει, σηκωθηκε ορθιος και ηρθε και καθισε διπλα μου, εκει που καθοταν η Νικολ προτου εξαφανιστει ως δια μαγειας. Μου εκανε κεφαλοκλειδωμα -με το ενα του χερι και με το αλλο του- ετριψε γρηγορα την γροθια του στα μαλλια μου.
Γελασα.
"Καρτερ! Αου! Σταματα!" Ειπα γελωντας ενω ταυτοχρονα προσπαθουσα να απελευθερωθω απο τη λαβη του.
"Τι εχεις να πεις τωρα;" γελασε.
"Οτι εισαι γουρουνακι;" με ετρυψε πιο δυνατα. "Αου! Αου! Καλα, καλα. Θα πω ο, τι θες!" Παραδοθηκα.
"Ωραια. Τοτε πες οτι ειμαι δυνατος, ομορφος και καλυτερος απο σενα"
"Χα! Θα 'θελες!"
"Πες το!" Ετρυψε ξανα το κεφαλι μου.
"Ενταξει. Εισαι ομορφος και δυνατος"
"Μηπως ξαχνας κατι;" ρωτησε ετοιμος να με τρυψει ξανα.
"Οχι. Ειμαι πολυ σιγουρη οτι δεν εισαι καλυτερος απο μενα!" Ειπα πεισματαρικα.
Με κοιταξε σαν να προσπαθουσε να με πεισει να πω αυτο που ηθελε, αλλα δεν θα του εκανα αυτη τη χαρη. Το ξεραμε και οι δυο πολυ καλα.
"Καλα, δεν μπορουμε να τα 'χουμε ολα!" Ειπε και με αφησε. "Εγω ειμαι ευχαριστημενος μ' αυτα που εχω"
"Χα! Θα 'θελες παλι!" Του φωναξα και του εκανα εγω κεφαλοκλειδωμα αυτη τη φορα τρυβοντας το χερι μου στο κεφαλι του.
Ομως ελευθερωθηκε πολυ γρηγορα, αφου ηταν οντως πιο δυνατος απο μενα. Περασε το χερι του γυρω απο τον λαιμο μου και με τραβηξε κοντα του γελωντας ακομα. Οταν τα χειλη του ακουμπησαν τον κροταφο μου, εμεινα στηλη αλατος στη θεση μου.
Τι εκανε μολις;
Ηταν μια απλη κινηση. Μια απλη καθημερινη κινηση που την εκαναν ολοι οι ανθρωποι -συνεχως- γυρω μας ειτε ηταν ερωτευμενοι -το πιο πιθανο κινητρο- ειτε επειδη αγαπουσαν πολυ το συγκεκριμενο ατομο το οποιο και φιλουσαν. Ηταν απλη καθημερινη κινηση που ωστοσο με ξαφνιασε. Με τρομαξε η οικειοτητα που ειχαμε ο Καρτερ κι εγω. Ηταν...ωραιο... Ηταν...ζεστο... Ενιωσα ενα κυμα ζεστης να διαπερνα την καρδια μου και να φωλιαζει βαθια μεσα της, γεγονος που το απολαυσα απο την πρωτη κιολας στιγμη ακομα κι αν το αρνηθηκα και στον ιδιο μου τον εαυτο!
"Μου ελειψες τοσο πολυ!" ειπε και ξαφνικα χαλαρωσα κι εγω.
Δεν ξερω τι με εκανε να ηρεμησω τοσο γρηγορα. Αυτη η οικειοτητα, ισως. Μου αρεσε ετσι οπως ενιωθα, μου αρεσε η αισθηση του να νιωθεις κατα αυτον τον μοναδικο τροπο.
"Κι εμενα μου ελειψες" τον αγκαλιασα και ενιωσα αυτη τη ζεστη να τριπλασιαζεται μεσα μου -χωρις να ειμαι σιγουρη για το γιατι.
"Παντα" ειπε με μια δοση αλαζονειας κι εγω ρουθουνισα ειρωνικα.
Τον εσπρωξα παιχνιδιαρικα.
Ειχαμε γινει ηδη θεαμα στην καφετερεια, οποτε δεν με ενοιαζε και πολυ.
Παντα με τον Καρτερ ετσι ημουν και μου αρεσε. Μου αρεσαν εκεινα τα χρονια που μου φαινονταν υπερβολικα μακρια απο παρον, παρολο που απειχαν μονο τρια χρονια μακρια.
"Αποφασισα οτι θα με βοηθησεις με τα μαθηματα του σχολειου" ειπε περισσοτερο σαν δηλωση παρα σαν προταση.
Ο σερβιτορος αφησε τους καφεδες μας και εγω τον ευχαριστησα ευγενικα. Μολις εφυγε ο σερβιτορος του απαντησα.
"Γιατι;" εκανα την ανηξερη ενω ηξερα πολυ καλα τον λογο.
"Γιατιιι;" με κοιταξε και πηρε παλι τον καφε μου και ρουφηξε μια μεγαλη γουλια. Τον κοιταξα απειλητικα. "Μη με κοιτας ετσι Βι." Με προειδοποιησε. "Εγω θα 'πρεπε να σε κοιταζω ετσι!"
"Γιατι;" συνεχισα το βιολι μου.
"Γιατι παραβιασες την υποσχεση σου"
Του πηρα τον καφε μου απο τα χερια προσπθωντας να αποφυγω τη ματια του.
Δεν ειχα κατι να του πω και απο οτι φαινεται δεν μπορουσα να του αποσπασω την προσοχη για να αλλαξω θεμα.
Δεν ειχε αδικο. Ειχα οντως παραβιασει την "συμφωνια" μας και τωρα επρεπε να υποστω τις συνεπειες τους.
Τον κοιταξα και παρατηρησα οτι με κοιτουσε με ενταση, σαν καθε δευτερρολεπτο που περνουσε να του προκαλουσε εξαψη.
"Συμφωνοι" ειπα.
"Μα δεν σε ρωτησα" παραδεχτηκε. "Το δηλωσα"
Κοιταξα χαμογελαστη κι εκεινος μου ανταπεδωσε το χαμογελο. Τον σκουντηξα -για αλλη μια φορα- παιχνιδιαρικα.