Επίγεια Κόλαση (Υπό Διόρθωση)

10α.Διαφορα και ωραια διαφορα

"Βι, μπορουμε να γυρισουμε ακομα στις εστιες. Ειναι μικρη η αποσταση" ειπε ο Καρτερ ενω ανεβαινε στη μηχανη.
Το εκτιμουσα που μου το προτεινε και τον αγαπουσα που παντοτε με σκεφτοταν πρωτα και μετα κοιταζε τον εαυτο του, τις περισσοτερες φορες. Ωστοσο, ημουν αποφασισμενη να νικησω τον φοβο. Δεν θα με εκανε με τα κρεμμυδακια, εγω θα τον εκανα! Τελικα, συγνωμη για την εκφραση, αλλα τα θελει ο κωλος μου! Φοβομουν -φοβομουν τρομερα!- αλλα δεν το εβαλα κατω. Εξαλλου, ο Καρτερ μου υποσχεθηκε οτι δεν θα μας χτυπησει τιποτα και κανενας., σκεφτηκα. Οχι, θα νικησω τον φοβο μου! Μα τι κανω, λογομαχω με τον εαυτο μου;
Ναι, αυτο κανεις! Μου αντιγυρισε η ενοχλητικη φωνη μεσα στο μυαλο μου. Τι τρεχει Βι, φοβασε να ανεβεις στη μηχανη; Με ειρωνευτηκε.
Τι εγω; Οχι! Εισαι τοσο εκνευριστικη!
Οχι, εσυ εισαι εκνευριστικη. Εγω ειμαι απλα η φωνη σου. Λεω αυτο που θελεις να ακουσεις.
Μερικες φορες μου τη δινω τοσο πολυ!
"Οχι, παμε στο εμπορικο" απαντησα τελικα.
"Εισαι σιγουρη;"
Ειμαι σιγουρη; Ναι! Ειμαι!
Ποσο μου τη δινω οταν γινομαι πεισματαρα!
"Απολυτως" ανεβηκα αποφασιστικα στη μηχανη μιας και ειχα παρει θαρρος.
Αν καθομουν να το σκεφτω εστω κι ενα δευτερολεπτο παραπανω θα αλλαζα τη γνωμη μου.
Ο Καρτερ ξεκινησε και φυγαμε απο την βοηθητικη λωτισα που ημασταν τοση ωρα.

Σε ολη την υπολοιπη διαδρομη ο Καρτερ οδηγουσε πιο αργα, αλλα εκανε επιταχυνσεις μονο οταν το εκρινε απαραιτητο.
Εγω ειχα τα χερια μου γυρω απο τη μεση του ασφικτικα, χωρις να το θελω βεβαια.
Οταν φτασαμε στο εμπορικο καθισαμε σε μια καφετερεια στον τελευταιο οροφο. Ο Καρτερ μου ζητησε περεταιρω εξηγησεις για το πως εγινε το ατυχημα του θειου μου και πως ετυχε να ειμαι κι εγω μπροστα. Και τους τις εδωσα. Εκεινη τη μερα ο θειος μου με ειχε βγαλει εξω για να μου αγορασει απ' ευθειας το δωρο για τη γιορτη μου που πλησιαζε. Ηθελε να μου δειξει πως κανει σουζα -για την ακριβεια να μου εξηγησει. Ετσι πηγαμε σε εναν δρομο που δεν κυκλοφορουσαν πολλα αυτοκινητα. Αλλα ημασταν τοσο ατυχοι, ηταν τοσο ατυχος που την στιγμη που η μπροστινη ροδα σηκωθηκε απο την ασφαλτο, ενα αυτοκινητο σταμτησε ακριβως μπροστα κι εγω εβγαλα μια τρομαγμενη φωνη. Θειε! Του φωναξα ηδη κλαιγοντας.
...
"Η υπολοιπη ιστορια σου ειναι γνωστη" του ειπα μη θελοντας να την επαναλαβω γιατι οση ωρα του την ελεγα ειχα καταφερει να μην αφησω ουτε ενα δακρυ να κυλησει και ημουν περηφανη γι' αυτο.
Αισθανιηκα καλυτερα που τα ειπα σε καποιον. Ενιωσα... αναλαφρη, ελευθερη να συνεχισω στο παρον. Ολα αυτα με κρατουσαν κολλημενη στο παρελθον. Επιπλεον, το γεγονος οτι δεν ειχα μιλησει γι' αυτο ποτε σε κανεναν βοηθησε ακομα περισσοτερο. Δεν το ειπα στον Καρτερ οτι δεν ειχα μιλησει ξανα σε κανεναν γι' αυτο το θεμα. Μου ηταν τοσο ευκολο να του μιλαω, δεν ξερω καν πως το εκανα και συνεχιζω να το κανω! Η... μια λεξη εβγαινε και αμεσως... η αλλη ειχε σχηματηστει στα χειλη μου...! Ηταν ανεξηγητο, ημουν αυθορμητη, ημουν ο εαυτος μου μαζι του. Οχι πως με τις κολλητες μου δεν ημουν εγω, η με την οικογενεια μου, απλα ημουν πιο συμμαζεμενη.
Ο Καρτερ..., ηταν αλλη περιπτωση... ημουν στ' αληθεια... εγω...εγω! Εκανα πραγματα που ποτε δεν θα εκανα, εκανα μαζι του... τρελες... τρελες!
Αυτο απεφευγα απο τη στιγμη που γιναμε ξανα φιλοι, αυτο συνεχιζα να αποφευγω, το... αναποφευκτο... Το οποιο δεν αργησε να κανει την εμφανιση του!
Περα απο μενα, συζητησαμε και για τον Καρτερ που ειπε πραγματα για την οικογενεια του που ποτε δεν ηξερα και που δεν περιμενα ποτε να μου αποκαλυψει! Ηξερα οτι καποιος απο τξην οικεγενεια του ηταν απο την Αγγλια, αλλα δεν μπηκα ποτε στον κοπο να τον ρωτησω γιατι ηξερα ποσο πολυ τον ενοχλουσε να μιλαει για τους παππουδες του. Να ομως που τωρα μου μιλουσε!
Ο παππους του -απο την πλευρα του μπαμπα του, αφου οι γονεις της μαμας του ειχαν πεθανει- ηταν Αγγλος. Επομενως, ο μπαμπας του ηταν μισος Αγγλος μισος Ελληνας. Τελος παντων, ο παππους του ηρθε πρωτη φορα στην Ελλαδα για διακοπες με την οικογενεια του στα 20 του. Αναγκαστηκαν -εκεινος και η οικογενεια του- να σταματησουν στη Συρο μετα απο αναπαντεχη τρικυμια. Εκει, σε ενα ταξιδιωτικο γραφειο γνωρισε την ομορφη Ελληνιδα -και αργοτερα, γιαγια του Καρτερ- γυναικα του. Αλλα αποδειχτηκε οτι η τυχη δεν ηταν με το μερος τους. "Ηταν ερωτας με την πρωτη ματια" ειπε ο Καρτερ.
Υποσχεθηκαν ο ενας στον αλλον οτι αν τυχον χανονταν, θα εψαχναν ο ενας τον αλλον ασταματητα και ακαταπαυστα! Ετσι κι εγινε.
Ο παππους του Καρτερ -Καρτερ κι εκεινος- αναγκαστηκε να φυγει απο τη Συρο αφου εφευγε και η οικογενεια του. Ηταν αλλες εποχες τοτε, για να παντρευτεις καποιον η για να εισαι σε σχεση με καποιον επρεπε να εγκρινουν οι γονεις, πραγμα που δεν εκαναν τοσο οι γονεις του Καρτερ -του παππου του Καρτερ- οσο και οι γονεις της Λουκιας -της γιαγιας του.
Ετσι λοιπον, πεντε χρονια αργοτερα ο Καρτερ επεστρεψε, με σκοπο να παντρευτει τη Λουκια, στην Ελλαδα και δεν εφυγε. Οι παππουδες του αποφασισαν να παντρευτουν ενα χρονο αργοτερα. "Κι εζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα".
Ο Καρτερ πηρε το ονομα του απο τον παππου του, ο οποιος του ειχε μεγαλη αδυναμια, οπως και η γιαγια του. Ομολογησε οτι μονο σε κεινον μπορουσε να μιλησει ανοιχτα και οτι μετα τον θανατο του δεν μιλουσε σε κανεναν παρα μονο στον αδερφο του Λουκα, αλλα σε καμια περιπτωση οχι τοσο ανοιχτα οσο στον παππου του. Κλειστηκε στον εαυτο του και απομακρυνε καθε ανθρωπο που τον πλησιασζε για να τον βοηθησει.
Την θυμαμαι εκεινη την περιοδο. Φεροταν παραξενα και παροο που εγω ειχα ολη την καλη διαθεση να τον συγχωρησω για την απαραδεχτη συμπεριφορα του απεναντι μου καθως τα ασχημα ολγια που χρησιμοποιησε εναντιον μου για να υπερασπισει την Λουση, εκεινος φερθηκε σαν εναν σωστο κοπανο και με εδιωξε μακρια του οπως εκανε και με την Λουση, η οποια και τον παρατησε!
Πιστευω πως αυτος ηταν ο λογος που δεν τα πηγαιναν καλα με τα μικροτερα του αδερφια. Ισως να φερθηκε ασχημα η αδικα σε καποιον -οπως κι εγω!- και τα αδερφια του και οι γονεις του να υποστηριζαν οτι η συμπεριφορα του ηταν απαραδεχτη απεναντι τους.
Κατι ομως που μου κεντρισε το ενδιαφερον ηταν το γεγονος οτι ειχε καταγωγη απο την Συρο και δεν μου το ειχε πει ποτε, ενω εγω εκανα σαν... σαν... αναφερομουν στη Συρο παντα με δεος κι εκεινις δεν μου ελεγε τιποτα απολυτως! Ηταν απλα θεμα τυχης που δεν ειχαμε συναντηθει! Μεναμε στην ιδια περιοχη και πιθανον οι γιαγιαδες μας να γνωριζαν η μια την αλλη, ισως να ηταν και φιλες, οπως εγω κι ο Καρτερ. Ποιος ξερει! Τον ρωτησα πως δεν ειχαμε συναντηθει ουτε μια φορα -ηξερα πως αν τον ρωτουσα για ποιον λογο δεν μου ειχε πει ποτε οτι καταγοταν απο την Συρο, εκεινος θα θυμωνε και δεν θα μου μιλουσε ξανα μεχρι να τελειωσει το βραδυ! Τοτε, σκυθρωπιασε και ειπε απλα πως δεν ετυχε...
Και οπως παντα, αυτο το θεμα τον ενοχλησε κι ετσι αναγκαστηκα να αλλαξω το θεμα της συζητησης. Του ζητησα να μου δωσει το τηλεφωνο του Αχιλλεα κι εκεινος γελασε αναπαντεχα εκπλησσοντας με.
"Δεν παραδινεσαι ευκολα, Βι" με κοιταξε.
"Ναιιι. Μου την δινω καμια φορα" αστειευτηκα.
Κουνησε το κεφαλι του γελωντας και διασκεδαζοντας μαζι μου. Χαρηκα που τον εκανα να γελασει, εστω και για λιγο, γιατι το προηγουμενο θεμα ηταν καπως λυπητερο και για τους δυο.
Επιτελους, εβγαλε το κινητο του και μου εδωσε επιτελους το κινητο του Αχιλλεα.
Αφου τελιωσαμε με το να τσακωνομαστε για το ποιος θα πληρωσει, και αφου νικησε, φυγαμε απο το εμπορικο γυρω στις 11: 15 το βραδυ και ημασταν πισω στις δωδεκα παρα.
Κατεβηκαμε απο τη μηχανη.
"Ευχαριστω. Για ολα" ειπα και του χαμογελασα.
"Κι εγω" μου ανταπεδωσε ενα υπεροχο χαμογελο. "Να το κανουμε πιο συχνα." Γελασε αμηχανα; "Βο- βοηθαει"
"Μολις τωρα ομολογησες οτι σου αρεσει να μιλας σε αλλους γι' αυτα που νιωθεις;" γελασα.
"Ναι. Τωρα μπορουμε να μην μιλαμε γι' αυτο!" Γελασαμε μαζι.
Στριφογυρισα τα ματια μου.
"Καληνυχτα"
"Καληνυχτα" μου ενευσε.
Μπηκα στο αυτοκινητο μου και φτιαχνοντας τον καθρεφτη μου, τον ειδα να με παρακολουθει καθως εβγαινα απο το παρκινγκ των εστιων. Εβγαλα το χερι μου εξω απο το παραθυρο και τον χαιρετησα. Μου ανταπεδωσε κι ενιωσα πως αυτη η βραδια εξελιχτηκε καλυτερα απο οτι ειχε ξεκινησει! Ο Καρτερ μου μιλησε για πως ενιωσε και πηρα το κινητο του Αχιλλεα. Και επιπλεον, κατι μου ελεγε οτι εγω κι εκεινος ειχαμε ερθει πιο κοντα απο ποτε κι αυτο μου δημιουργουσε ενα παραξενα ωραιο αισθημα στην καρδια. Ενιωθα πληρης...
Στο πατρικο μου εφτασα ενα τεταρτο, περιπου, αργοτερα. Μπηκα μεσα, πηγα στο δωματιο μου, εβαλα τις πιτζαμεςου κι επεσα ξερη στο κρεβατι μου.
Ουτε μπανιο, ουτε τιποτα. Ολες αυτες οι αποκαλυψεις και τα αναπαντεχα ξεσπασματα μου ειχαν εξουθενωσει!