Επίγεια Κόλαση (Υπό Διόρθωση)

2. Το στοιχημα

"Συμφωνοι;" ακουσα την Νικολ να λεει.
"Συμφωνοι!" ειπε ο Λουης και ανταλλαξαν χειραψια.
Τους πλησιασα χαμογελαστη.
"Τι εγινε; Γιατι βαλατε στοιχημα;" τους ρωτησα.
"Ειναι για-" ξενικησε να λεει ο Λουης.
"Για εναν αγωνα" τον διεκοψε αποτομα η Νικολ.
Μαλιστα...
"Της Κυριακης;" ρωτησα κανοντας την αδιαφορη.
"Που ξερεις για τον αγωνα;" με ρωτησε εκπληκτος ο Λουης.
"Με βοηθησε η πρωην σου" Δεν ηθελα να αναφερω παραπανω. Ηδη με ειχε συγχισει το τσουλακι του κερατα, δεν ηθελα να την εχω ολη τη βραδια στο μυαλο μου. Θα ηταν καταστροφικο.
"Θελεις να βαλουμε κι εμεις ενα στοιχημα;" ειπε ο Καρτερ σαν να ακουσε τις σκεψεις μου.
"Τι στοιχημα;" ρωτησα χαρουμενη ππυ καποιος αλλαζε το θεμα.
"Αν πιεις 3 ποτηρια μπυρες και 10 σφηνακια -χωρις να κανεις εμετο...εεε, πες κατι που θα ηθελες να κανω"
"Ε, δεν ξερω" ειπα κοιταζοντας την Νικολ η οποια σηκωσε τους ωμους της. Και σαν να καταλαβε τι της ζητουσα εφυγε και επεστρεψε με την Γαβριελα και τον Μανο.
"Το 'χω!" ειπε η Γαβριελα και τραβηξε εμενα και την Νικολ μακρια απο τα αγορια.
"Τι θα ηθελες να κανει;" με ρωτησε.
"Δεν ξερω" ανασηκωσα τους ωμους μου, αφου δεν περνουσε καμια ιδεα απο το μυαλο μου.
"Τοτε γιατι εβαλες στοιχημα;"
"Γιατι νομιζα πως θα ειχε πλακα"
"Ω, ελα τωρα! Σιγουρα θα υπαρχει καποιος πιο σοβαρος λογος για να βαλεις στοιχημα. Και θελω να τον ακουσω!" ειπε κατηγορηματικα η Γαβριελα.
Σιωπη απο μερος μου. Δεν ηξερα τον πραγματικο λογο που συμφωνησα να βαλω στοιχημαε τον Καρτερ. Απλα θα ειχε πλακα.
"Τι θα ελεγες αν σε φιλουσε;!" πεταχτηκε η Νικολ.
"Τι;!" ειπα εκπληκτη. "Οχι!"
"Γιατι; Πλακα θα εχει!" ειπε ξανα η Νικολ χαμογελωντας. Η ηταν μεθυσμενη η ειχε τρελαθει. Με τον Καρτερ ημασταν μονο φιλοι. Δεν υπηρχε περιπτωση να γινουμε κατι παραπανω. Δεν τον εβλεπα ετσι... "Εξαλλου, δες το και απο την θετικη πλευρα. Μπορει κατι να παιχτει..."
"Οχι. ΜΕ-ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!" φωναξα.
Οχι, δεν θα με φιλησει!

"Κοψε το θεατρο, Βι" ειπε με.πειραχτικη διαθεση η Γαβριελα. "Εχουμε δει τι "τρεχει" μεταξυ σας. Απλως, ουτε ο ενας ουτε ο αλλος δεν εχει το θαρρος να το παραδεχτει. Αυτο ειναι το κακο"
Νομιζω απο παντοτε ειχα την περιεργεια να νιωσω το φιλι του. Υποθετω πως ηταν κατι ανεξερευνητο για μενα και ποτε δεν το ειχαμε δει ετσι με τον Καρτερ. Ημασταν οντως πολυ κοντα ο ενας στον αλλον, -υπερβολικα κοντα, για να ακριβολογω-, αλλα ποτε δενν ετυχε να... φιληθουμε...
Η λογικοτερη εξηγηση που μπορω να δωσω ειναι το γεγονος οτι μαλλον, φοβομουν.
Και τωρα φοβομουν. Κι αν οντως προχωρουσε η ολη "φαση" και μετα δεν ξαναμιλουσαμε ο ενας στον αλλον; Τι θα γινοταν; Θα αποφευγαμε και θα αποπαιρναμε ο ενας τον αλλον; Ποσο θα διαρκουσε, η διαμαχη μας, εννοω; Δυο χρονια, οπως την πρωτη φορα; Η μηπως παραπανω;
Με τρομοκρατουσε η ιδεα του να μην εχω τον Καρτερ διπλα μου, γιατι ο Καρτερ ηταν ο κολλητος μου. Ηταν ο μεγαλυτερος διδυμος αδερφος μου και τον αγαππυσα παρα πολυ! Δεν θα το διακινδυνευα. Οχι!
"Βι, εισαι ετοιμη;" φωναξε ο Καρτερ πανω απο την δυνατη μουσικη για να ακουστει.
Γεγονος που με βρηκε απροετοιμαστη. Δεν ειχα σκεφτει αρκετα την προταση των κοριτσιων. Και γενικοτερα, δεν ειχα αποφασισει τι θα του ζητουσα να κανει.
"Ναι" πεταχτηκε η Νικολ και οι δυο φιλες μου με επιασαν αγκαζε και με εσυραν -στην κυριολεξια, εσυραν ως το μερος των αγοριων.
"Σας μισω!" τους ειπα.
"Κι εμεις σ' αγαπαμε!" ειπαν και οι δυο με μια φωνη.
"Λοιπον;" ρωτησε ο Καρτερ χαμογελωντας.
"Πειτε του" ειπα ηττημενη.
"Λυπαμαι, αλλα αυτο ειναι δικια σου δουλεια" ειπε η Γαβριελα με στυλακι του "εισαι μονη σου σ' αυτο"
Συνοφρυωθηκα. Οχι. Μη μου το κανετε αυτο σας παρακαλω!
Αναστεναζοντας το πηρα τελικα αποφαση και του ειπα αποκαλυπτοντας το "σχεδιο" της Νικολ.
"Αν νικησω θα-" ξεκινησα να πω μια αλλη προταση που ειχα μολις σκεφτει, αλλα για κακη μου τυχη τα κοριτσια το καταλαβαν εγκαιρως και τελειωσαν την προταση μου στη θεση μου.
"-Θα την φιλησεις" πεταχτηκε -ξανα!- η Νικολ.
Ο Καρτερ εμεινε αφωνος και στα χειλη του αρχισε να σχηματιζεται ενα αυταρεσκο -θα ελεγα- χαμογελο.
"Αυτο" ειπα και εδειξα την Νικολ.
Τα αγορια -ο Μανος και ο Λουης-, που ειχαν υποστει σοκ οπως και ο Καρτερ, αφου συνειδητοποιησαν τι ειχε μολις πει η Νικολ, αρχισαν να κανουν Οοοοοο.
Ο Καρτερ, οταν βρηκε ξανα τη λαλια του, χαμογελασε με περισσοτερη αυτρεσκια να χαρακτηριζει το χαμογελο του.
"Αυτο;" ειπε τελικα κι εγω του ενευσα χωρις να τον κοιταζω καταματα -αφου ντρεπουν γι' αυτο που θα γινοταν αν οντως νικουσα. "Μου βαζεις ευκολα, Βι"
"Κι εγω; Εγω τι θα κανω;" τον ρωτησα προσπαθωντας να του αποσπασω την προσοχη.
"Εσυ..." ειπε τραβωντας το υυυ. "Εσυ, αν χασεις," εκανε μια παυση μεγαλης διαρκειας. Αντε Καρτερ! Λεγε τι θα κανω! "δεν θα μιλησεις για εναν μηνα σε κανενα αρσενικο"
Τα κοριτσια γελασαν κι εγω τις κοιταξα χωρις να βρισκω τον λογο για τον οποιο γελουσαν.
Κοιταξα τον Καρτερ.
"Αρσενικο;" ρωτησα. "Δηλαδη σε κανεναν αντρα;"
"Οταν λεω αρσενικο, εννοω κανενα απολυτως. Ειτε ειναι μικρο αγορακι ειτε ειναι ο πατερας σου ειτε ειναι ο αδερφος σου. Εκτος φυσικα απο μενα" συμπληρωσε.
Αλλο και τουτο παλι. Μαλιστα...
"Για εναν μηνα" επανελαβα.
"Μαλιστα"
"Δεν μιλαω σε κανεναν αντρα"
"Ακριβως"
Το επεξεργαστηκα λιγο.
"Μεσα;" με ρωτησε τεινοντας το χερι του.
"Μεσα" ειπα και του εδωσα το χερι μου.
Εκινος το εσφιξε και με καρφωσε με το βλεμμα του, που εκρυβε τοση ενταση. Ενιωσα σαν να προσπαθουσε να μου πει κατι. Αλλα τι; Μακαρι να μπορουσα να μαθω τι σκεφτοταν.
Οσο η ωρα περνουσε το βλεμμα του γινοταν εντονοτερο, οπως και η λαβη του χεριου του πιο σφιχτη. Ενιωσα τους παλμους της καρδιας μου να αυξανονται και να αυξανονται δευτερολεπτο με το δευτερολεπτο. Κι εκεινος συνεχιζε να με καρφωνει με τα καστανα του ματια.
Τραβηξα το χερι μου απο το δικο του. Δεν αντεχα αλλο τη ζεστη που μου μετεδιδε τοσο απλοχερα το χερι του. Και ολη αυτη η ενταση...
Προερχομενη απο τα ομαρφα ματια. Αχ, αυτα τα ματια του. Παντοτε μου αποσπουσαν την προσοχη. Απλα εστιαζα σ' αυτα και χανομουν χωρις να ξερω τον ακριβη λογο. Αχχχ....
Μα τι καθομαι και σκεφτομαι;! Σκασε Τορι! Απλα σκασε! Μαλωσα τον εαυτο μου που εκανα τετοιες σκεψεις για τον φιλο μου - για τον κολλητο μου!
Περιμενα σιωπηλη οση ωρα ο μπαρμαν ετοιμαζε τα σφηνακια και τις μπυρες.
Σκεφτομουν ολα τα γεγονοτα που ειχαν συμβει καθολη την διαρκεια της μερας. Τα πραγματα πηγαιναν αππ το καλο στο καλυτερο για τις κολλητες μου. Οσον αφορα εμενα, δεν ημουν και τοσο σιγουρη. Ολα ηταν τοσο μπερδεμενα.
Αναστεναξα.
Ειδα με την ακρη των ματιων μου τον Καρτερ να με πατατηρει απο την κορυφη ως τα νυχια. Δεν του εδωσα σημασια, συνεχισα τις ασκοπες σκεψεις μου που παρεπιπτοντως δεν εβγαζαν νοημα. Τιποτα δεν εβγαζε νοημα...
Συνεχιζε να με κοιταζει. Δεν ξερω αν το ειχε αντιληφθει οτι τον ειχα καταλαβει. Δεν ηταν αυτο που με απασχομουσε, οποτε...
"Ετοιμοι!" ειπε ο μπαρμαν.
Ο Καρτερ τον ευχαριστησε κανοντας του νευμα κι επειτα στραφηκε σε μενα.
"Λοιπον, με τι θα ξεκινησεις;" με ρωτησε.
"Μπυρα" ειπα ξεφυσωντας.
Μου εδωσε το ποτηρι κι εγω το κατεβασα μονορουφι.
"Σιγα σιγα, Βι" μου γελωντας.
"Μη με λες ετσι!" του φωναξα ενοχλημενη.
"Καλα ντε, μη δαγκωνεις!" γελασε. "Τι εχει σειρα;"
"Σφηνακια. Δυο."
Τα κατεβασα και μου προκαλεσαν ενα καψιμο στον λαιμο. Μορφασα και προχωρησα στα επομενα.
Καθως κατεβαζα το ενα μετα το αλλο, κρυφακουγα τη συζητηση που ειχαν ο Μανος και ο Λουης.
"Το παιζει δυσκολη." ειπε ο Μανος στον Λουη. "Δεν θ' αντεξει για πολυ"
"Δεν ξερω αν ισχυει αυτο που λες, στη συγκεκριμενη περιπτωση" ειπε ο Λουης και ο Μανος τον κοιταξε ειρωνικα.
"Ω, ελα τωρα! Για την Τορι μιλαμε."
"Δεν ξερω." ειπε προβληματισμενος ο Λουης. "Δεν την εχω δει ποτε να εκδηλωνει τα συναισθηματα της" δηλωσε ο Λουης. Κι οντως ετσι ημουν. Δεν εκδηλωνα ποτε και για κανεναν λογο τα συναισθηματα μου. "Νομιζω πως οι ελπιδες του Καρτερ να νικησει εχουν μειωθει σημαντικα!"
Χαρηκα οταν ακουσα τον Λουη να "υπονοει" οτι ημουν σκληρη. Εκρυβα παντα τα συναισθηματα μου και τα κρατουσα για τον εαυτο μου. Αυτη μου η τακτικη, ομως, μου εκανε κακο κατα καποιον τροπο, γιατι, πρωτον, οι ανθρωποι γυρω μου δεν ηξεραν τι να πιστεψουν για μενα και, δευτερον, γιατι οταν πληγωνομουν κλεινομουν στο δωματιο μου και εκλαιγα ασταματητα. Επαιζα σαν τραγουδι σε συνεχη επαναληψη ερωτηματα -στα οποια, ωστοσο, δεν εβρισκα ποτε απαντηση- οπως γιατι μου το εκανε αυτο, η μηπως εφταιξα κι εγω. Δεν μιλουσα ποτε και σε κανεναν γι' αυτο ξανα μεχρι να το ξεχασω. Καπως ετσι ειχε συμβει και με τον Καρτερ, με τη διαφορα οτι για τον Καρτερ εκλαιγα μερες, εβμαδες, μπορει και μηνες!
Παρ' ολα αυτα, δεν πτοηθηκα. Συνεχιζα να πινω ξεροντας οτι αν δεν εκανα διαλειμμα, πολυ συντομα θα εβγαινε ο εσωτερικος μου κοσμος εξω και θα αηδιαζε τους παντες.
Αν και ηξερα οτι το παραπανω θα γινοταν στο πολυ κοντινο μελλον, συνεχιζα να πινω και να πινω και να πινω, ωσπου ενιωσα το αλκοολ να επηρεαζει το σωμα μου. Η ζαλη ειχε κανει ηδη την εμφανιση της, ενω γυρω μου ειχαν κανει την εμφανιση τους νεοι ανθρωποι, στην ηλικια μας, νομιζω; Δεν καταλαβαινα και πολλα!
Ημουν αποφασισμενη να νικησω το αυτο στοιχημα, παρολο που στα μισα του δεν θυμομουν για ποιον ακριβως λογο επινα.
Τα ειχα πιει σχεδον ολα, μονο το τελευταιο σφινακι μου ειχε μεινει. Ζαλιζομουν απιστευτα και ολα γυρω μου, τη μια γυριζαν και την αλλη, ηταν διπλα. Αισθανομουν οτι ταλαντευομουν, αλλα δεν εδωσα σημασια αφου δεν καταλαβαινα τι ακριβως εφταιγε.
Ο Καρτερ μου εδωσε το τελευταιο σφηνακι, αλλα το τραβηξε πισω, ξαφνικα.
"Εισαι σιγουρη πως θες να το πιεις; Δεν υπαρχει προβλημα αν δεν το κανεις" ειπε βλεποντας σε τι χαλια κατασταση ημουν.
Δεν τον αφησα να συνεχισει. Εβαλα το ποτηρακι στο στομα και το αισθανθηκα κρυο εναντια στα χειλη μου. Σηκωσα το κεφαλι ψηλα και το ποτο διεσχισε τον λαιμο αφηνοντας το καψιμο να κανει τη δουλεια του.
Ο Λουης με πλησιασε χειροκροτωντας και σηκωνοντας το χερι μου ψηλα, ειπε φωναχτα ετσι ωστε να μπορεσει να ακουστει πανω απο τη δυνατη μουσικη:
"Νομιζω πως εχουμε μια νικητρια εδω!"
Ολοι αρχισαν να ζητωκραυγαζουν γελωντας. Σηκωσα και τα δυο μου χερια ψηλα και αρχισα να τσιριζω μαζι τους χαρουμενη.
Εστρεψα για μια στιγμη την προσοχη στον Καρτερ κι εκεινος μου χαμογελουσε. Αλλα για καποιον λογο ειχε απομακρυνθει απο κοντα μου, γεγονος που με παραξενεψε. Μου χαμογελουσε περηφανα και του ανταπεδωσα το χαμογελο. Καποιος πηγε να με σηκωσει μεσα σ' ολον αυτον τον σαματα, και καθως ασκουσε πιεση πανω μου ενιωσα κατι να ανεβαινει.
Ωχ, οχι! σκεφτηκα.
Εβαλα το χερι μου στομα και αρχισα να κλωτσω αυτον που με ειχε σηκωσει για να με αφησει κατω. Οταν με αφησε αρχισα να σπρωχνω τον κοσμο γυρω μου για να μου κανει χωρο. Οταν εφτασαν -επιτελους- στις τουαλετες, μπηκα μεσα και με το που σκυβω πανω απο την λεκανη, ο εμετος διασχιζει τον λαιμο μου και φτανει στο στομα μου. Το στομα μου ανοιγει με την σειρα του και το υγρο βγαινει απο μεσα μου. Το αισθημα αυτο μου προκαλει ζαλη -με τον κακο τροπο. Ηταν τοσο αηδιαστικο, Θεε μου!
Δυο λεπτα αργοτερα μπηκαν οι κολλητες μου μεσα κι εγω βγηκα απο την τουαλετα με την εντυπωση πως δεν θα εκανα παραπανω εμετο.
"Εισαι καλα;" με ρωτησε η Νικολ εμφανως αναστατωμενη.
"Καλα ει-" ειπα και χωρις να ολοκληρωσω τη φραση μου ετρεξα παλι στην τουαλετα.
Η πορτα ανοιξε και η Νικολ βγηκε εξω. Η Γαβριελα χτυπησε την πορτα μου.
"Θες βοηθεια;" με ρωτησε.
"Οχι... ειμαι... καλα..." προσπαθησα να πω.
Αφου τελειωσα τον δευτερο γυρο, βγηκα εξω απο την τουαλετα και τοτε, η πορτα ολων των τουαλετων ανοιξε χτυπωντας στον τοιχο. Ο Καρτερ μπηκε μεσα φουριοζος και κατευθυνθηκε προς το μερος μου.
"Εισαι καλα, Βι;" ειπε με την ανησυχια να κυριευει τη ματια του.
Ενευσα.
"Δεν εισαι καλα, Βι. Δεν επρεπε να βαλουμε αυτο το στοιχημα. Συγνωμη, δεν-"
"Ειμαι ενταξει" τον διεκοψα και νιωθοντας την ενεργεια αναμεσα μας να εχει αλλαξει, τον κοιταξα καταματα. "Εχασα, ετσι δεν ειναι;"
"Ναι" ειπε ενθουσιασμενα.
"Δηλαδη τωρα δεν μιλαω σε κανεναν αντρα η αγορι;"
"Μονο σε μενα!" χαμογελασε.
"Ωραια!" ειπα με ειρωνικο τροπο.
Χαμογελασε πλατυτερα. Ωστοσο, δεν μπορρεσα να του ανταποδωσω το χαμογελο, γιατι αναγκαστηκα να τρεξω για τριτη φορα στην τουαλετα, αφου ο εμετος ανεβηκε για τριτη φορα σημερα στον λαιμο μου αναζητωντας την εξοδο, δηλαδη το στομα μου. Ο Καρτερ με ακολουθησε μεσα στην τουαλετα και μου κρατησε τα μαλλια μου οσο εγω "εβγαζα στη φορα" τον εσωτερικο μου κοσμο.
Οταν ολοκληρωσα, σηκωθηκα ορθια. Την αλλη στιγμη, ομως, ολα εσβησαν γυρω μου.

Ξυπνησα στο αυτοκινητο του Μανου. Ειχα το κεφαλι στα ποδια του Καρτερ, δεν φορουσα παπουτσια και τα ποδια μου ηταν μαζεμενα. Εκλεισα τα βαρια μου βλεφαρα και κοιμηθηκα.

Ξυπνησα απο τον ηχο βρισιων. Ο Καρτερ "δοξολογουσε." Εψαχνε να βρει τα κλειδια για το δωματιο μου.
"Δεν τα εχω εγω" ειπα γελωντας. "Τα εχει η Νικολ"
"Πες το τοση ωρα!" ειπε χαμοηελωντας μου.
Τυλιξα τα χερια μου πιο σφιχτα γυρω απο τον λαιμο του -χωρις να τον πνιγω. Με κρατουσε στην αγκαλια του και ειχα την εντυπωση οτι ημουν ακομα μεθυσμενη για καποιον παραδοξο λογο.
Αρχισε να προχωωραει.
"Που θα με πας;" ρωτησα γελωντας αφου εβρισκα τη σκηνη γελοια.
"Στο δωματιο μου. Ο συγκατοικος μου λειπει, οποτε δεν θα υπαρχει προβλημα" μου απαντησε.
"Ξερεις κατι; Θα μου αρεσε πολυ αν με φιλουσες. Αλλα τωρα που εχασα δεν γινεται" εκανα οτι λυπομουν κκι επειτα σοβαρεψα την εκφραση μου.
Χαμογελασε και με κοιταξε με τα υπεροχα καστανα ματια του.
"Φτασαμε" εβγαλε το κλειδι απο την τσεπη του και ανοιξε την πορτα. Με αφησε στο κρεβατι του. Το εγραφε, Καρτερ. Μου εβγαλε τα παπουτσια, καθως εγω χαζογελουσα αφου με γαργαλουσε αθελα του. Το βλεμμα του, ομως καρφωθηκε στο φορεμα μου, αλλα το πηρε μακρια σχεδον αμεσως.
Τον κοιταξα χαρουμενη.
"Σηκω επανω, σε παρακαλω" ειπε απαλα, σχεδον τρυφερα.
Με ξαφνιασε η ξαφνικη τρυφεροτητα που μου εδειξε. Παρ' ολα αυτα, σηκωθηκα, τον πλησιασα και καρφωσα τα ματια μου στα χειλη του.
"Τι θα γινει μ' αυτο το φιλι που λεγαμε;" ειπα εντελως επηρεασμενη απο το αλκοολ.
Παγωσε και κοιταξε αλλου. Τον αναστατωσα και ημουν περηφανη γι' αυτο. Τον πλησιασα ακομα περισσοτερο αφηνοντας μεταξυ μας αποσταση αναπνοης.
"Λοιπον;"
"Εισαι μεθυσμενη" ειπε και με προσπερασε.
Εφτιαξε τα σκεπασματα του κρεβατιου, με επιασε απο τους ωμους και καθισε στο κρεβατι. Με εσπρωξε απαλα -για να πεσω στο στρωμα- στους ωμους και με φιλησε στο μετωπο.
"Καληνυχτα" ειπε.