Επίγεια Κόλαση (Υπό Διόρθωση)

8.Τι εχω κανει;!

Την επομενη μερα ξυπνησα με το χαμογελο στα χειλη, γιατι ημουν στο δωματιο μου... στο σπιτι μου...μερη γεματα με ομορφες αναμνησεις... απο τα παιδικα μου χρονια...
"Ειναι τοσο ωραια να γυρνας σπιτι" μουρμουρισα καθως τεντωνομουν κατω απο τα σκεπασματα του παλιου μου κρεβατιου.
Κι ολα αυτα προτου θυμιθω τι ειχε γινει την προηγουμενη μερα. Οταν θυμηθηκα, οι χαρες και τα χαμογελα κοπηκαν μαχαιρι. Ημουν απαισια. Ηταν απερισκεψια μου που εκανα ενα τετοιο επιπολαιο λαθος. Επρεπε να το ειχα πει στα κοριτσια. Αντι αυτου το εμαθαν ολοι οι αλλοι πρωτα και μετα εκεινες.
Αμα τα σκατωνω ετσι με τους φιλους μου, πως θα τα κανω με το μελλοντικο μου αγορι; Αν υπαρξει ποτε!
Αναστεναξα.
Τι καθομαι και σκεφτομαι παλι;!
Σηκωθηκα απο το κρεβατι και βαζοντας τις παντοφλες μου, πηγα στο μπανιο. Εκλεισα την πορτα για να μην ενοχλησω καποιον, και ανοιξα τη βρυση του νηπτηρα. Το νερο ετρεχε πανω στην πορσελανη και προκαλουσε ενα ηχο τοσο...γαληνιο...και ηρεμιστικο κατα καποιον τροπο. Εβρεξα το προσωπο μου και κοιταξα το ειδωλο μου στον καθρεφτη.
"Ωραια τα καταφερες παλι Τορι"
Γιατι πρεπει να κανω παντα τα πραγματα δυσκολοτερα για ολους; Αν, εστω μια φορα, ετσι για αλλαγη, δεν εκανα τις ιδιες βλακειες, τα ιδια λαθη, τι θα γινοταν; Οχι, τι θα γινοταν; Θα καταστρεφοταν ο κοσμος;
Βγηκα απο το μπανιο και πηγα στην τραπεζαρια, οπου ειχα αφησει το κινητο μου το προηγουμενο βραδυ.
Το ανοιξα και ειδα οτι ηταν ακομη 6:30. Το πηρα μαζι μου και πηγα παλι στο δωματιο μου για να κοιμηθω ακομα δυο ωριτσες. Ομως, τιποτα. Τα ματια μου δεν εκλειναν. Δεν νυσταζα καν! Και μου την εδινε αυτο! Εβαλα τα ακουστικα και προσπαθησα να κοιμηθω. Παντα με χαλαρωνε η μουσικη. Ευτυχως, αυτη τη φορα τα ματια μου εκλειναν, εστω και με δυσκολια...
Παρ' ολα αυτα, η απερισκεψια που ειχα κανει τη χθεσινη νυχτα με στηγματισε στον υπνο μου. Δεν επαψα να σκεφτομαι τις πραξεις μου και το χειροτερο απο ολα ηταν το γεγονος οτι οταν ειχα την ευκαιρια να γυρισω (οταν βρισκομουν στο γκαραζ των εστιων), αδιαφορησα και εφυγα. Αποφασισα να της το ανακοινωσω απο το τηλεφωνο και η Γαβριελα κοντεψε να παθει καρδιακο επεισοδιο!
Ο υπνος μου δεν ηταν καν υπνος! Καθε τρεις και λιγο ξυπνουσα απο τα απαισια ονειρα που εβλεπα. Ηταν αισχρο!
Καποια στιγμη, κοντα στις 7:00, νομιζω, η μητερα μου σηκωθηκε και πηγε στο μπανιο. Αφου τελειωσε εκανε μια επισκεψη στο δωματιο μου.
"Δεν κοιμασαι κοριτσακι μου;" ειπε ελαφρως νυσταγμενη και μπερδεμενη. Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου.
"Γιατι;"
"Εκανα μια βλακεια..." και τωρα η Γαβριελα, ειμαι σιγουρη, με μισει! Και ειμαι απαισια φιλη. Ειμαι... Δεν ξερω αν θα με συγχωρησει...!
"Μηπως θες να μου πεις αργοτερα;"
Εγνεψα. Μου χαμογελασε κατανοητικα και βγηκε εξω απο το δωματιο μου.
Μια η μιαμιση ωρα αργοτερα, σηκωθηκα απο το κρεβατι μου και ετσι, αναγκαστηκα να εγκαταλειψω τα καταθλιπτικα, αλλα ζεστα σεντονια και μαξιλαρια.
Στην κουζινα με περιμενε πρωινο, το οποιο δεν το εφαγα απλα, αλλα το καταβροχθισα. Με ολη αυτη τη στεναχωρια δεν ειχα καταλαβει ποσο πολυ πεινουσα!
Η πορτα ανοιξε και η μαμα μου μπηκε μεσα στο σπιτι. Μαλλον πηγε τον Γιαννη στο σχολειο. Υπεθεσα.
"Καλημερα" μου ειπε.
"Καλημερα" της απαντησα.
Μαζεψα τα πιατα και τα εβαλα στο πλυντηριο πιατων.
"Θα μου πεις τωρα τι εγινε;" ρωτησε η μαμα μου.
"Μαμα...τσακωθηκαμε καπως με την Γαβριελα" ειπα χωρις να επεξεργαστω τι ακριβως θα της αποκαλυπτα, η πως.
"Τι εγινε;"
"Εεε, να. Ειπα στον Καρτερ οτι θα εφευγα για την υπολοιπη εβδομαδα -χωρις να της διευκρησει τη λεπτομερεια της εβδομαδας- νομιζοντας οτι εγω το ειχα πει στα κοριτσια -αλλα εγω δεν το ειχα πει- και η Γαβριελα επαθε κριση πανικου...και...και εγω -συγνωμη για την εκφραση αλλα- τα σκατωσα..."
"Ειναι ενταξει η Γαβριελα;"
"Στην υγεια της, ναι. Στην ψυχολογια της, δεν νομιζω" καθισα στο τραπεζι της κουζινας και στηριξα το προσωπο μου στις παλαμες μου. "Μακαρι να της το ειχα πει!"
"Και γιατι δεν της το ειπες;"
"Γιατι δεν φανταστηκα οτι θα αντιδρουσε ετσι" παραδεχτηκα χωρις να αποκαλυψω ολη την αληθεια.
"Θα 'πρεπε να το περιμενεις παντως" μουρμουρισε.
Οχι και συ τωρα μαμα! Οχι σε παρακαλω, οχι!
Βλεποντας την εκφραση μου η μαμα μου πηρε πισω αυτο που της ξεφυγε καταλαθος. Δεν το εκανε επιτηδες. Ποτε δεν ειχε κανει οτιδηποτε για να με στεναχωρησει! Δεν θα το εκανε τωρα!
"Συγνωμη γι' αυτο. Αν ομως ειναι πραγματικη φιλη σου, θα καταλαβει οτι ολα ηταν μια παρεξηγηση. Μην στεναχωριεσαι Τορι"
Εγω εφταιγα εξαρχης, δεν ξερω γιατι τους εμπλεκα ολους. Δεν ξερω γιατι αναζητουσα την οποιαδηποτε πιθανη λυση η δικαιολογια. Εφοσον εφταιγα εγω, εγω θα ημουν αυτη που επρεπε να απολογηθει. Η Γαβριελα ηταν παντα ανασφαλης σε τετοιες περιπτωσεις. Φοβοταν οτι καποιος απο τους πιο κοντινους της ανθρωπους θα την εγκατελειπαν. Αλλα δεν ηξερα τον λογο που σκεφτοταν κατι τετοιο, ουτε η Νικολ ηξερε. Τωρα που το σκεφτομαι, ποτε δεν την ειχαμε ρωτησει απλα της λεγαμε οτι την αγαπαμε και ολα τελειωναν.
"Ενταξει" συνοφρυωθηκα "Πες μου τωρα για τον Γιαννη" ειπα θελοντας να αλλαξω το θεμα της συζητησης.
Μονο εγω μπορουσα να λυσω αυτην την παρεξηγηση. Απλα δεν ηθελα να τη λυσω...τωρα.
Η μητερα μου μου εξηγησε οτι για να γινει και να πετυχει αυτη η εγχειρηση, ο αδερφος μου θα επρεπε να χασει τουλαχιστον 10 κιλα μεσα σε δυο μηνες -που πλεον ειχαν μεινει στη διαθεση του. Επιπλεον, αυτη η εγχειρηση ηταν τοσο σημαντικη εφοσον ειχε να κανει με το γενετικο του οργανο.
Δεν ηταν κατι το περιπλοκο, με διαβεβαιωσε η μαμα μου, ηταν μια επεμβαση ρουτινας. Ακομα και ο μπαμπας ειχε κανει μια παρομια εγχειρηση. Κι αυτο με καθησυχασε, καπως. Παντα ανησυχουσα υπερβολικα για τον αδερφουλη μου, παρολο που δεν του το εδειχνα.
Απο ο,τι καταλαβα, δεν ηθελε να την κανει γιατι προφανως θα τον εβλεπαν γυμνο κι εκεινος δεν ηθελε; Αυτο ειναι χαζο. Τοσοι ανθρωποι τον εχουν δει γυμνο ενοσο εκεινος ηταν μικρος. Μαλιστα, ηταν και πολυ ανετος.
Μια λογικη απαντηση υπηρχε, ντρεποταν.
Ειλικρινα, δεν ξερω απο που πηγαζε η ντροπη. Ποτε δεν ντρεποταν. Απο ποτε τον πιανουν οι ντροπες;
Ημουν προθυμη να τον βοηθησω ακομα κι αν εκεινος αρχιζε να με βριζει -που λεει ο λογος. Τον αγαπουσα παρα πολυ και δεν υπηρχε περιπτωση να τον αφησω να κανει καμια χαζομαρα. Δεν θα συγχωρουσα ποτε τον εαυτο μου εαν ηξερα οτι θα εκανε κατι κακο στον εαυτο του κι εγω τον αφηνα. Ειμαι απο τους ανθρωπους που ακομα κι αν δεν φταινε, θα αισθανθω ασχημα καποιος -που δεν το αξιζει- βρει τον μπελα του. Αν, παρ' ολα αυτα, ο ανθρωπος αξιζει καποια τιμωρια -ακομα κι αν ηταν ο αδερφος μου, ακομα κι αν ηταν το παιδι μου!- θα τον αφηνα να υποστει τις συνεπειες των πραξεων του! Αυτο ειναι σκληρο, το ξερω, αλλα δεν θα αντεχα με τις τυψεις! Ποτε δεν μου ηταν υποφερτες!
Παραταυτα, προσφερθηκα να παρω τον Γιαννη απο το σχολειο μηπως τυχον μπορουσα να του μιλησω εστω και για λιγο, αφου μετα θα περνουσα απο την Πανεπιστημιουπολη για να μιλησω με την Γαβριελα για να ξεκαθαρισω-απολογηθω για την απερισκεπτη και λιθια συμπεριφορα μου.
Αφου εφτασα στο σχολειο του Γιαννη -ειχε χτυπησει ηδη το κουδουνι κι εκεινος ηταν εξω και αναζητουσε κατι η καποιον με τη ματια του. Οταν τελικα η ματια του επεσε πανω μου, το προσωπο του φωτιστηκε.
Φανταζομαι οτι δεν του αρεσε να περπατησει απο το γυμνασιο στο σπιτι και ο λογις ηταν επειδη η διαδρομη απο το σχολειο ως το σπιτι ηταν περιπου μιση ωρα με τα ποδια.
Ετρεξε προς το μερος μου και μπηκε μεσα στο αυτοκινητο.
"Τι εγινε;" ειπε χαρουμενα κοιτωντας με.
Εβαλα μπρος το αυτοκινητο και ξεκινησαμε για το σπιτι.
"Τιποτα. Απλα επειδη θα πηγαινα στο Πανεπιστημιο μου, ειπα να περασω πρωτα να σς παρω κι επειτα να παω" Το ξερω ημουν απαισια στα ψεματα.
Γυρισα να τον κοιταξω. Ξαφνικα, χλωμιασε και κοιταξε εξω απο το μπαρμπριζ.
"Σου ειπαν για την εγχειρηση;" ειπε εμφανως αναστατωμενος.
Εστρεψα την προσοχη μου στον δρομο και αναστεναξα.
"Κοιταξε Γιαννη, αυτη η ειναι για το καλο σου" του απαντησα μετα απο λιγη ωρα. "Πρεπει να την κανεις" τονισα.
"Δεν θελω Τορι"
"Γιατι;"
"Γιατι...γιατι...δεν θελω..." Αυτο ακριβως σκεφτηκα κι εγω! Του φωναξα, νοητικα, μεσα στο μυαλο μου. "Για ποιον λογο να την κανω, μου λες;"
Ο μικρος ειχε θρασος, κατι που εγω δεν ειχα ποτε μου!
Για καποιον λογο νευριασα μαζι του. Περιμενα απο εκεινον να καταλαβει. Περιμενα να δει οτι ειναι για το καλο του. Πιστευα οτι ηταν αρκετα ωριμος ωστε να το εχει καταλαβει ως τωρα, αλλα εκανα μαλλον λαθος...
"Γιατι αν δεν την κανεις θα αρρωστησει!" του φωναξα αθελα μου.
Μουρμουρισα ενα αβολο συγνωμη κι εστρειψα σε ενα στενο κι επειτα συνεχισα.
"Πολλοι αντρες και αγορια εχουν κατι παρομοιο"
"Ακριβως παρομοιο!" αυξησε τον τονο της φωνης του "Εξαλλου κανενας απο την οικογενεια μας δεν εχει κανει τετοια εγχειρηση!"
Δικαιολογιες!
Πρωτη φορα δεν ασκουσα επιρροη πανω του κι αυτο με εκνευριζε αφανταστα! Ο,τι του λεγαμε ηταν για το καλο του! Κι εκεινος δεν το εκανε απο ενα και μονο πεισμα! Ο θυμος μου εγινε εντονοτερος.
Εκνευριζομουν πολυ ευκολα ομως ποτε δεν το εδειχνα γιατι δεν ηθελα να το ξερουν, κατα πρωτον, και κατα δευτερον, γιατι πολλες φορες δεν ηθελα να στεναχωρω κανεναν με τη σταση μου ετσι οπως στεναχωρουσαν εμενα καμια φορα.
"Κανεις λαθος!" Αυτη τη φορα δεν κρατηθηκα. "Ο μπαμπας εχει κανει την ιδια ακριβως εγχειρηση οταν ηταν μικρος! Και μαλιστα ηταν στην ηλικια σου!"
Δεν ηθελα να ξεσπασω πανω του αλλα αν ηταν ο μονος τροπος για να τον πεισω, θα το εκανα ξανα.
Δεν απαντησε γιατι μαλλον καταλαβε οτι ειχα δικιο. Αυτο ηλπιζα δηλαδη.
Σταματησα μπροστα στην πολυκατοικια κι εκεινος προσπαθησε να φυγει αλλα εγω τον προλαβα βαζοντας την ασφαλεια του αυτοκινητου. Προσπαθησα να περιορισω τον θυμο μου και ναβτου μιλησω με ηρεμια και τρυφεροτητα για να του δειξω οτι ηθελα, βασικα, θελαμε το καλο του, κι εγω και οι γονεις μας.
"Σε παρακαλω, υποσχεσου μου οτι θα μιλησουμε αργοτερα γι' αυτο..."
"Ενταξει" παραδοθηκε αναστεναζοντας. "Τωρα θα μ' αφησεις να φυγω;"
Ξεφυσηξα και ξεκλειδωσα. Χαιρετησαμμε ο ενας τον αλλον και τον περιμενα μεχρι να μπει μεσα στην εισοδο. Οταν μπηκε, ξεκινησα για το Πανεπιστημιο.