ပေဟဠိဆန္ေသာ မင္းမ်က္ဝန္း
က်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္မ်ားသည္ ေနာင္တလို႔ေခၚရမလား၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုစက္ဆုပ္႐ြံရွာျခင္းလို႔ေခၚရမလား အမည္တပ္ဖို႔ခက္လွသည္။ကြၽန္ေတာ္သည္ ခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ခႏၶာ၌ ထိုလူယုတ္မာ၏ ရနံ႕တို႔အထိအေတြ႕တို႔ဟာ အက္ဆစ္ေရႏွင့္ေဆးခ်ရင္ေတာင္ ေျပာင္မည္မဟုတ္။ဒီစည္းေဘာင္၊ဒီအခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ ေန႕လားညလားေတာင္ မသိေအာင္ ပိတ္ေႏွာင္ခံရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆႏၵတစ္ခုသာလွ်င္ရွိပါသည္။ထိုလူကို အခြင့္အေရးရလွ်င္သတ္မည္ သို႔မွမဟုတ္ အခြင့္အေရးရလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသမည္ပင္။
မီးခိုးေရာင္ မွိန္းေမွာင္ေနသည့္ အခန္းက်ယ္တစ္ခု၌ လူတစ္ေယာက္သည္ ေျခေတြလက္ေတြ၌ သံကြင္းႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ဖမ္းခ်ဳပ္ျခင္းခံထားရသည္။ထိုသို႔လက္ထိပ္ခတ္ထားသည့္အျပင္ သံတိုင္ေတြျဖင့္ ကာရံထားသည့္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာလည္း သူ႕အားထည့္ထားေသးသည္။သူသည္ လွဲေနသည္။ထို႔ေနာက္ ဤလူငယ္အားေလွာင္ပိတ္ထားသည့္ အခန္းထဲသို႔ လူတစ္ဦးဝင္လာသည္။ထိုလူသည္ မ်ားလွစြာေသာ ေသာ့ေခ်ာင္းမ်ားကိုတခြၽင္ခြၽင္ျမည္ေအာင္ လႈပ္ခတ္လာသည္။
''ထေတာ့ ေနဝင္ေနၿပီ''
လူငယ္သည္ မဲ့ၿပဳံးတစ္စုံျဖင့္ပထမဦးစြာ ထိုလူအားစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ထိုလူခိုင္းသည့္အတိုင္း မတ္တပ္ရပ္ကာ ဒုတိယအႀကိမ္ တံေတြးျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုေထြးပစ္ေလသည္။
''ဆိုက္ကိုေကာင္ ငါ့ကိုဖမ္းထားမယ့္အစား သတ္ပစ္လိုက္။''
ထိုလူသည္ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲမွ စီးကရက္ႏွင့္ မီးျခစ္ကိုထုတ္ကာ မီးညွိလိုက္သည္။လူငယ္ေထြးထားတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက တံေထြးကိုမသုတ္ဘဲ ေဆးလိပ္ေငြ႕ကိုရႉရွိုက္လိုက္သည္။
''အရိုင္းေကာင္ေလးကို စိုးမိုးခ်င္လို႔ဖမ္းထားပါတယ္ဆိုမွ ကိုယ္ကသတ္ပစ္ရက္ပါ့မလားကြာ စဥ္းစဥ္းစားစားေတြးပါဦး။ မင္းကဉာဏ္ေကာင္းပါတယ္ ေသခ်ာေလးေတြးေတာ။ကိုယ္မင္းကို လႊတ္ေပးနိုင္မယ့္ ေန႕ရက္ရွိလာမလားဆိုတာကို''
လူငယ္သည္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ အားေလ်ာ့လာသည္။ထိုလူသည္ လူငယ္မွသူ႕ကိုဘာမွမတုံ႕ျပန္သျဖင့္ ေဆးလိပ္ေငြ႕ျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုမႈတ္ထုတ္ကာ လူငယ္၏ေဒါသကိုဆြသည္။ လူငယ္ေဒါသထြက္တာကို သူႀကိဳက္သည္။လူငယ္ေဒါသထြက္တိုင္း မ်က္ရည္ဝဲလဲ့လဲ့ျဖစ္သည္ကို သူခ်စ္သည္။လူငယ္ကို သူျမတ္နိုးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္ကိုသူေသာ့ခတ္ထားေလသည္။
