The Universe of Us

CHAPTER 45

Hiraya's POV

Guns.

Chase.

Crashing Car.

Blood.

Ambulance.

The whimpering of someone keep ringing on my head.

The agony on that someone's voice. I can feel it.

"Hiraya, what's happening to you?"

When will it happen... I don't know...

"Hiraya."

I need to do something before it's too late.

"Hiraya!"

Nabalik ako sa realidad. I blinked many times. Ang mukha agad ni Sandro ang bumungad sa'kin.

"What happened?" Kita ko ang pag-aalala sa mukha nya. I looked around at nandito pa rin kami.

"Sandro..." Napatingin ako sa kamay na nakahawak sa kamay ko.

Kaya pala nakita ko ang mangyayari dahil nakahawak pala sya sa kamay ko.

Pero iba ito sa vision ko noong nakaraan.

"Are you okay, Hiraya?" Simon asked.

Hindi ako kaagad nakasagot. I'm not okay. Lalo na't hindi na ako mapanatag sa mga nakikita ko.

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Simon. Nagulat sya sa ginawa ko.

"Simon, you need to go back in Manila. As soon as posible." I said.

Kita ko ang pagtataka sa mga mata nya.

"Why? I don't understand you, Hiraya."

Tumitig ako sa mga mata nya.

"Please. Just do it." Nagmamakaawa na ako sa kanya.

"Bro, just do what she said." Sandro interrupted.

"Besides, Mom keep asking if kailan ka ulit babalik sa Manila."

Kahit naguguluhan tumango pa rin sya.

"Okay... I'll text Mom na bukas na lang ako bibiyahe."

"Simon, ngayon ka na bumiyahe. Pakiusap..." Pagpupumilit ko.

"Huh?"

"Just do what she said." Sandro said.

Simon sighed at nagpabalik-balik ang tingin nya sa'min ni Sandro.

"Okay, fine. Naguguluhan pa din ako kung bakit mo ako pinapauwi agad, Hiraya."

Yumuko ako para hindi makita ang disappointment sa mga mata ni Simon.

Gusto kong sabihin sa kanya ang mga nakita ko pero hindi maaari. Mabibigla sya.

I just want him to stay by his parents side. Para sa ikakapanatag ng lahat. Para sa ikakapanatag ko. Mahirap gumalaw sa ganitong sitwasyon.

"Hiraya, take a deep breath. Calm yourself down."

Inalalayan ako ni Sandro sa pagtayo. I'm still shaking. Huminga ako ng malalim at pinakalma ang sarili gaya ng sinabi nya.

"Bro, what happened to Simon?" Si Vinny na nagtatakang nagtanong. Nakasunod sa kanya si Mirana.

"He will go back in Manila."

"What? Why?"

Hindi sumagot si Sandro sa tanong ng kapatid.

Lumapit naman sakin si Mirana.

"Raya, maputla at nanginginig ka. Anong nangyari?"

Nakauwi kami mga alas onse na ng gabi. Hindi kami nakapagusap pa ni Sandro pagkatapos ng nangyari.

Pilit nya akong tinatanong kung ano ba ang nakita ko. Hindi ako makasagot. Parang nawalan ako ng boses.

"You can take another leave, Hiraya. Masama pa yata hanggang ngayon ang pakiramdam mo."

Tinapik ko ang balikat ni Mirana at ngumiti ng tipid sa kanya.

"I'm really fine now. Kakabalik ko nga lang ng trabaho tapos magle-leave na naman."

She sighed.

"Basta kapag may problema magsabi ka kaagad sakin huh? Para maidala kaagad kita sa ospital."

Nag-thumbs-up na lang ako sa kanya.

Habang naglalakad kami sa hallway ng kapitolyo hindi ko maiwasang mag-alala. Hindi ko nakita kung kailan mangyayari yung nasa vision ko.

What if tomorrow? Today?

Naputol lang ang malalim kong iniisip ng patigilin ako ni Mirana sa paglalakad.

"Good morning, Sir." Sumaludo ito sa kaharap.

Sumaludo din ako kahit wala sa kasalukuyan ang isip ko.

"Good morning too."

Boses ni Sandro ang narinig ko. Nag-angat ako ng tingin at nagtama agad ang mga mata namin.

"Can I talk to Hiraya privately. Is that okay?" He said.

Tumango na lang si Mirana at iniwan kaming dalawa.

A minute of silence filled between us bago sya nagsalita.

"What exactly did you see in your vision, Hiraya?"

"You made really worried. Hindi ako nakatulog ng maayos kakaisip kung anong nangyari sayo."

"I'm sorry if I'm asking you that question over and over again..."

Huminga ako ng malalim at niyakap sya.

"Sandro, I promise I will fix this."

Niyakap nya din ako pabalik.

"Whatever you saw in your vision. Remember I'm always here. We'll get through this together."

Tears fell from my eyes.

I will prevent it from happening. You have nothing to lose. I promise nothing will be lost.