Verzwegen feiten

Hoofdstuk 6

Wolfs

Het was al rond elven toen ik de woonkeuken binnen liep. Het ritje duurde uiteindelijk langer dan ik gedacht had. Voordat ik het wist zat ik al ver over de grens in België. Ik had geen rekening gehouden dat ik nog moest en eten en ook weer terug moest. Maar het ritje heeft me goed gedaan en daar deed ik het voor. Ik schonk voor mezelf een glas whisky in en ging aan de tafel zitten, waar ik de krant van vandaag nog even door las. Ik hoorde eva de trap afkomen en keek op. Blijkbaar had ze al geslapen want ze had een nachthemd met daaronder een kort broekje aan. Ze liep naar de koelkast en pakte een flesje Water voor haar zelf. Ik betrapte mezelf er op dat ik aan het staren was. Ze zag er nou eenmaal sexy uit in haar pyjama. Ze ging tegen over mij zitten, nam een slok Water en staarde vervolgens naar de tafel. 'sorry' gooide ze er uit. Ik keek haar aan en zag een traan in haar ooghoek glinsteren. 'het spijt me Wolfs... het spijt me.' 'ik had nooit tegen je moeten schreeuwen, ik had het je gewoon moeten vertellen.' terwijl ze dit zei dacht ik iets van wanhopigheid in haar stem te horen. Ze veegde een traan die over haar wang dwarrelde snel weg. 'ik...ik..' stamelde ze. 'ik haat ruzie met je maken.' 'en ik haat mezelf voor zo naar je uit vallen en ik wil je geen pijn doen' somde ze op. Bij het uitspreken van de laatste zin keek ze mij recht in de ogen aan. Haar mooie ogen. Haar ogen die vol vreugde en liefde kunnen staan, maar nu spijt, verdriet en wanhoop laten zijn. Haar ogen zorgde er voor dat ik brak van binnen. Ik voelde een pijnlijke steek in mijn borst en mijn ogen begonnen te irriteren. Mijn gedachten maakten over toeren, zoekend naar de juiste woorden. 'maar waarom stoot je mij de hele tijd af' gooide ik er uit. Eva schudde haar hoofd. 'ik weet niet het niet.' 'kom op eva, er moet toch wel een rede voor zijn' zuchtte ik. Ze zweeg en beet op haar lip. Ze deed haar mond open om iets te zeggen maar deed hem snel ook weer dicht. Wat gaat er toch in haar om. Waarom kan ze het niet gewoon zeggen? Vroeg ik mezelf af. Eva zat nog steeds zwijgend op haar plek. Ik begon redelijk mijn geduld te verliezen en wou op staan. 'hou je van Sophia' verbaasd en geschokt keek ik haar aan. 'laat maar ik had het niet moeten vragen' Zei ze er vlug achteraan en keek beschaamd weg. Sophia... hoe komt ze nou ineens bij Sophia. Dat stelde helemaal niks voor. Sophia is allang weer weg. Ik ben toch hier gebleven 'waarom vraag je dat?'' sprak ik mijn laatste gedachte hard op. 'nee, laat maar ik hoef het niet te weten' Eva stond op en wou de trap op lopen. Vlug dook ik voor het trapgat en versperde de weg voor haar zodat ze niet naar boven kon. 'Als je het niet hoeft te weten waarom vraag je het dan.' Zei ik terwijl ik haar aankeek. Het viel me op dat we ineens heel dichtbij elkaar stonden. Ik kon eva's parfum ruiken en haar warmte zowat voelen. Ze staarde naar de grond en kon helaas daardoor haar gezicht niet lezen. Wat ging er in haar om. Waar zat ze zo mee. Is Sophia het gene waarvan ze al weken wakker ligt. Maar Sophia is allang weer vertrokken. Waarom is ze jaloers op Sophia? Vroeg ik mezelf af. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegstromen en mijn hart begon sneller te kloppen. Langzaam begonnen de stukjes op zijn plaats te vallen. Eva is jaloers op Sophia omdat ze... 'ik wil je niet tegen houden.' onderbrak eva mijn gedachten. 'Als je van haar houd, en Milaan is een prachtige stad' ik keek haar verbaasd en onbegrijpelijk aan. Geloofde ze nou echt dat er iets was tussen Sophia en mij. Ik begon hardt te lachen. Waarom nou eigenlijk wist ik niet precies. Waarschijnlijk door de sterke spanning die er hing of dat Eva dacht dat ik iets met Sophia had en daar jaloers over was. Zo heel grappig was het eigenlijk niet helemaal niet in z'n serieus gesprek als dit. Ik ergerde aan mezelf over het feit dat ik haar uit stond te lachen. Maar toch lachte ik. 'waarom lach je nou' keek eva me boos aan. Nog op adem komend van de lach gaf ik haar antwoord. 'Ik ben nooit verliefd op Sophia geweest en heb nog nooit wat met haar gehad.' Deze keer keek eva mij ongelovig aan. 'Waarom ben je dan met haar naar bed gegaan?'Ik voelde een harde steek in mijn zei. Die was raak. Mijn glimlach verdween en mijn gezicht werd weer serieus. Met tegen zin dacht ik automatisch terug naar die avond. De avond die eva mij uit huis had gezet, en ik daarna bij Sophia in bed belande. 'Dat was een fout.' Ik zweeg even. Eva keek me afwachtend aan. 'Het gebeurde voordat ik er erg in had.' 'Ik wilde het niet, maar het gebeurde gewoon.' keek ik beschaamd weg. Het bleef weer een poosje stil. We waren allebei diep in gedachten de antwoorden op elkaars vragen aan het verwerken. 'wolfs' klonk er zacht. Ik keek op recht in de mooie ogen van eva. We stonden nog steeds erg dicht op elkaar maar het leek ons beide niet te deugen. 'ik wil geen ruzie meer' ging ze verder. Mijn hard smolt bij deze worden en ik kreeg het warm van binnen. Met tranen in mijn ogen keek ik haar aan. 'ik wil ook niets liever dat het weer goed komt tussen ons' rond haar mond verscheen een brede glimlach. Wat had ik deze lach gemist. Haar lach. Haar mooie lach die me duizenden kriebels in mijn buik lieten voelen. Ik wilde haar vertellen wat ze met me deed en hoe ze me elke keer laat voelen. Eva ik vind je leuk, ik hou van je, ik denk dat ik verliefd op je ben. Ik wist wel duizenden manieren waarop ik het kon zeggen. Echter haalde geen van hem mijn mond. Zwijgend stond ik aan de grond genageld.Eva deed een stap dichterbij voor zover dat nog kon en sloeg haar armen om me heen. Ze drukte haar lichaam vol tegen de mijne aan en legde haar hoofd op mijn borst. Automatisch sloeg ik mijn armen om haar heen en legde mijn wang tegen haar achterhoofd. Ik genoot volop van de omhelzing. Maar zelden kon ik haar aanraken en Maar zelden stond ik zo dichtbij. Zachtjes gaf ik een kus op haar hoofd en nam haar nog dieper in mijn armen. Wat heb ik dit gemist.