Verzwegen feiten

Hoofdstuk 26

Wolfs

Het was zo ver. De dag van de 20 weken echo was aangebroken. Zenuwachtig zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik had Eva's hand vast en keek schuin met haar mee naar de monitor. 'Zenuwachtig?' Vroeg Eva. Ik knikte. 'Ik ook.' Zei ze zacht en richtte zich weer op het nu nog zwarte beeldscherm. Ik was heel de ochtend al bloednerveus. Gisteravond merkte ik het al. Ik had er naar uitgekeken, me er op verheugd, het stond zelfs met grote letters in mijn agenda geschreven en had de dagen afgeteld. En nu, nu was het dan eindelijk zover. Ik zou ons kindje voor de eerste keer zien. Ik was stick zenuwachtig, dat zou Eva vast wel gemerkt hebben. 'Zijn jullie er klaar voor?' Eva en ik keken elkaar nog even kort aan voordat we hevig ja knikte. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik keek toe hoe de gynaecoloog de buik insmeerde en er een apparaat tegen aan zette. Ze bewoog met het apparaat over de buik en vertelde wat ze allemaal zag. Ze zoemde in op een gedeelde en de kamer vulde zich met een ritmisch bonkend geluid. Het geluid dreunde door tot mijn hoofd. Het was geen vervelend gedreun, nee integendeel. Het leek wel alsof bij elke hartslag, de lach rond mijn mond nog groter werd. De eerste beelden van ons kleintje verschenen op de monitor en een onbeschrijfelijk gevoel ging er door mij heen. Het voelde als een mengelsmoes van enorme blijdschap, trots en verbijstering. Aandachtig keek ik naar de beelden. Mijn ogen volgde de contouren van ons kleintje. Op het beeldscherm was er al echt een baby te zien. Ik zag zijn handjes en beentjes bewegen en hem of haar wat van het vruchtwater drinken. Ik zuchtte, het was een zucht van opluchting en blijdschap. Zo te zien was ons kleintje actief en zat vol leven. 'Willen jullie Weten wat het is?' ik keek op vanuit mijn gedachten naar de gynaecoloog die ons afwachtend aan keek. We hadden er thuis al over gehad. We wilden het graag weten, want we hadden al genoeg verrassingen gehad. Ook leek het ons makkelijker met het bedenken van een naam en het inrichten van de babykamer. Ik keek naar Eva die me verliefd aan keek. 'Ja graag.' Antwoorde Ik haar vraag. Ze liet een korte pauze vallen en ik voelde de spanning stijgen. Eva dacht dat ze een jongen kreeg. Ik was er niet zo bezig mee geweest. Het maakte voor mij niet uit, ik vond het allebei heel leuk. Mijn grootste wens was dan ook dat het gewoon gezond was. De gynecologe veranderde de beelden en staarde bedenkelijk naar de monitor. De stilte die er hing (op het gebonk na) was om te snijden. Ze knikte bedenkelijk, mompelde wat in zichzelf, verplaatste het beeld weer terug waarna ze zich tot ons richtte. 'Ik kan jullie mededelen dat jullie een mooie en gezonde zoon krijgen.' Glimlachte ze. Mijn hart maakte een sprongetje. Een overweldigede blijdschap stroomde door mijn lichaam. glunderend keek ik Eva aan. Een Eva keek ongeveer hetzelfde terug. Ze had gelijk gehad. We kregen inderdaad een zoon. 'Een mooie en gezonde zoon.' Herhaalde de woorden zich in mijn hoofd. Mijn dag kon niet meer stuk.

Met mijn arm rond Eva heen geslagen liepen we het ziekenhuis uit. De echo duurde voor mijn gevoel veel te kort. Ik kon wel eeuwig naar de beelden kijken. Net zoals bij de eerste echo kregen we nu ook weer foto's mee. Op de foto's was ons kleintje erg duidelijk te zien. veel duidelijker dan wanneer je ze vergelijkt met de eerder gemaakte echo foto's. 'Ongelofelijk hé.' stamelde ik. Eva knikte afwezig. 'Ik kan haast al niet wachten tot het zover is.' Eva zweeg en gaf weer een knikje. Ze was stil sinds de echo. Ze zei niet veel en was erg teruggetrokken. Waarom wist ik niet waarschijnlijk de spanning. 'Zullen we het vieren?' probeerde ik haar een plezier te doen. Niet begrijpend keek Eva mij aan. 'ja, we gaan het vieren.' antwoorde ik op mijn eigen voorstel. Eva trok haar schouder op. 'wat wil je doen dan?' mompelde ze. ' Dat dinertje voor twee, om onze werk partnerschap te vieren.' lachte ik en hield de deur van de bijrijders kant open waar Eva instapte.

'Wij hebben gereserveerd op de naam Wolfs.' De man achter de balie knikte. 'Loopt u maar mee.' Hij wees ons een gedekte tafel aan bij het raam, waar we vervolgens plaats namen. De menukaarten werden gebracht en het drinken werd opgenomen. Ik had Eva mee uiteten genomen om het goede nieuws te vieren. Eva leek er niet heel veel zin in te hebben maar ik had erop aangedrongen om het samen iets te doen. Misschien zou het eten haar opbeuren en goed doen, maar zeker was ik niet. Ik weet niet wat er met Eva was. Ze was in een rare stemming. Er hing een sterke spanning tussen ons, of die positief of negatief was wist ik niet. Ons bestelde eten werd gebracht en smakelijk vielen we aan. Tijdens het eten praatte we over van alles en nog wat. Over het werk, oude zaken, collega's en het gesprek van de dag, ons kleintje. Eva zat tegenover mij smakelijk haar bord leeg te eten. Ik liet mijn ogen over de prachtige vrouw voor me glijden. Eva had zichzelf opgemaakt en speciaal voor vanavond een net blouseje aan gedaan. De zwangerschap bracht haar vrouwelijke vormen nog meer naar voren en liet haar van haar mooiste kant zien. Haar blouseje was tot mijn frustratie net te hoog dicht geknoopt. Tot mijn eigen ergernis, had ik deze avond al meerder keren, de bovenste knoopjes los willen maken. Echter deed ik het niet, omdat ik wist dat het niet bij de bovenste zou blijven. 'Je staart.' haalde Eva me uit mijn gedachte. 'sorry.' mompelde ik beschaamd. 'moet je maar niet zo mooi zijn.' floepte ik er uit. Nog beschaamder keek ik weg. Ze zweeg een tijdje en at langzaam haar bord leeg. 'Wolfs?' ik keek haar aan. Ze had haar ogen op het bord voor zich gericht, 'Hoe zit het nou tussen ons?' ik merkte een twijfeling in haar stem, het maakte me bang. 'Wat wil je dat er is?' ze keek me onbegrijpend aan. 'Hebben we nou een relatie?' Vroeg ze onzeker met dezelfde twijfeling. 'Wil je een relatie?' ze prikte nerveus de etensrestjes op een vork. De vork was vol maar ze probeerde tevergeefs het kleine stukje paprika er op te spiesen. Ik pakte haar hand vast waarna ze de vork los liet. Zwijgend keken we hoe onze vingers samen vlochten. Eva's kleine warme handen voelde zacht aan in mijn grote stevige hand. Plots keek ze op. 'niets liever.' klonk er zacht maar zeker. Ze schonk me een beschamend lachje. Ik bleef misschien wel koel op mij stoel zitten, maar ik kon wel schreeuwen van blijdschap. 'Dan hebben we toch gewoon een relatie.' Zei ik zo neutraal mogelijk wat niet bleek te lukken. Ik kon een grote glimlach niet onderdrukken en waarom zou ik. Eva lachte terug. In haar blik stond nog steeds die twijfeling. Wilde ze het wel echt of deed ze...'maar wat doen we met werk enzo.' verbrak Eva mijn gedachte gang. 'We kunnen het geheim houden tot je met verlof gaat, als je dat wilt?' had ik snel bedacht. Ze slikte, vast bij het horen van het woord verlof. Ik wist dat ze er tegen op zag. 'Kunnen we het wel zo lang verborgen houden dan, ik bedoel jij bent wel de vader.' daar had ik geen antwoord op. Ik zou moeten oppassen met wat ik tegen haar zeg en hoe ik met haar omga in het openbaar. Het zal lastig worden, maar als zij wil wachten met het bekend maken, vind ik het goed. 'We zullen wel zien. Het komt goed.' stelde ik haar gerust. Ze knikte twijfelachtig en staarde weer naar haar lege bord. 'hé, wat is er?' vroeg ik bezorgd. Ze schudde haar hoofd. 'niets.' gaf ze dan ook antwoord. Ik maakte mijn hand los uit de hare en liet mijn vingers over haar wang strelen. Eva boog voorover en ik begreep de hint. Ik drukte mijn lippen zachtjes op de hare en liet mijn hand door haar, haar gaan. Ze opende haar mond waardoor ik mijn tong naar binnen kon laten glijden. Gepassioneerd zoende ze me. Ik was me vaag bewust van de omgeving. We zaten nog steeds in het restaurant waar onze zoen niet echt gepast zou zijn. Ik ergerde me altijd aan stelletjes die flikflooien in het openbaar. Dat hoeft echt niet iedereen te zien en doe je maar thuis. Had ik altijd gedacht. Echter, was ik nu zelf de gene die zijn tong in een ander zijn mond had, en dat nog wel in een chique restaurant. Stilletjes en buiten adem trokken we ons terug. Ik keek schamend om me heen of iemand keek. Gelukkig was het rustig en leek niemand ons opgemerkt te hebben. 'zo lukt het ons nooit om het verborgen te houden.' Eva giegelde. 'sorry.' Verontschuldigde ze zich. 'ik hou gewoon van je.' was haar excuus. Ik glimlachte, een beter excuus bestond er niet. 'ik hou ook van jou.' Zei ik dan ook welgemeend terug.