TIME UNSTRUNG

1

Being lost is being forgotten.

The most powerful leader was gone. Ang bukod tanging minamahal sa lugar ng Hartville ay lumisan na, his name is Mr. Thimmy Kalamity. The soldiers are wearing a blue uniform, symbolize of the ocean and tranquility.

Ang mga kalaban ay nais ng gumanti. Sa nga oras na iyon ay matatag ang kanilang lider na makipaglaban. Hanggang sa napana ito ng isang kalaban. Si Mr. Thimmy ay napaluhod at walang kakayahan sa puntong iyon. Lahat ay nagbaba ng kanilang espada upang sumuko dahil ang pinuno ay napana sa dibdib.

"You can go home..." Mr. Thimmy announced.

"Sir, sa iyong paglisan ay nagpapasalamat kami sa iyong pinakitang katapangan. Iingatan namin ay iyong bawat salita," Emmanuel bowed at him.

"Sumusuko na kami!" sigaw ni Zion at itinaas ang espada nito.

Ang leader sa kabila ay tumango. "Dito na natatapos ang laban. Ang pananakop niyo ay hindi ko na hahayaang maulit pa." Sexton is most dangerous enemy that you will meet. Walang bakas sa mukha nito ang kaduwagan, mapangalagaan lamang ang nasasakupan.

"Magpahinga kana, Mr. Thimmy. Salamat sa nakakapanigbuhong laban natin upang maibigay ang magandang buhay sa ating nasasakupan. Adios!"

Sa huling pagkakataon ay pinanood ni Mr. Thimmy ang paglisan ng mga kalaban. Sakay sa kani-kanilang mga kabayong puti at itim. His last breath...

Pinanood ng kaniyang nga kawal ang pagpanaw niya na walang ni isang salita. Pagkaraan ng ilang araw ay nakarating na sila sa kanilang tahanan, ang Hartville. Ang bangkay ng kanilang pinuno ay inasikaso agad.

His wife screaming, her grief can't define. Only her plead to heavy to bring his husband back to life.

"There's no resurrection," Emmanuel uttered.

Lumipas ang oras ay dumating ang nag-iisang anak ni Mr. Thimmy. Masaya at natutuwa itong umuwi dala ang isang bucket na naglalaman ng itlog ng mga manok.

Pagkabukas niya ng pinto ay sinalubong siya ng isang higaan na pahingaan panghabang-buhay. Ang kaninang nagdurusang nga mata ng kaniyang ina ay humupa na. Wala ito sa sarili ngunit nang makita ang kaniyang anak ay napayakap ito.

"He passed away last night. Pinapasabi niya na ingatan mo ang iyon kalusugan, Thymmze."

Ibinalita ito ng kaniyang auntie Leave.

Ang mga kawal ay umuwi sa kani-kanilang tahanan. Niyakap ang mga asawa at kanilang mga anak. Ipinaalam kung paano natapos ang labanan. May mga sugatan, may mga nanghihina ngunit nagpapalakas parin.

Sa paglipas ng araw, ang gabi ay masyadong tahimik. Sila ay nagtipon sa bahay ng Kalamity. They help and serve each other. Bilang paggalang ay kanilang inanunsyo ang balita na sila ay hindi na mananakop.

"Ang pananakop ang tanging nagpapalakas sa atin," pahayag ni Jacklyn. "Paano na tayo kung wala tayong pagkukunan ng ating pangangailangan sa araw-araw?"

"Nag-u-umpisa ka ba ng isang alyasa sa kanila?" Tumayo si Thymmes tulad ng ginawa ni Jacky. "Isa kang matapang na binibini ngunit kung ang nais mo ay isang pamumuno. Siguro kailangan mo ng isang dekadang pagsasanay bago makipag-sapalaran."

"Hinahamon mo ba 'ko, Mr. Thymmes?"

Tumayo si Emmanuel at Zion. "Mga bata, ang katapangan ay hindi sapat sa isang laban."

As Emmanuel encourage them to think another way how they can find a food and a new place to live with a peace. "Paano kung ikaw na lamang ang aming pinuno?" nag-uudyok na salita ni Zelda, ang kaniyang kabiyak.

"Hindi maari, hindi ko kayang mag-desisyon tulad ng ama ni Thymmes."

They all follow his words. "Kung gayon, magiging magulo ang lahat," saad ni Thymmes. "Ang pamumuno ay hindi madali ngunit alam kong kung may susundin tayong utos ay nararapat lamang hingin natin ang opinyon ng bawat isa."