Chapter 8

159 12 9
                                    

Louix gin was staring at me, it feels like i was at the beach back then. To the point of how he look at me concernedly...

"Okay kalang?"

"Umm... Okay lang." I confusedly said.

He tap my back as he was about to go with kuya bastian, like hindi ba't nangyari na ito? The feeling of being here... Was like a dream that happens in a seconds. Like papapaano ako napadpad pabalik dito hindi ba't nasa office ako kasama ni minatosaki?

"Teka ba't kayo nandito? Bat ako.." i asked..

"Ah oo, papaalis palang kami ni bastian like namumutla ka sue, HAHAH matulog ka na ng maaga." He look right into my hands as i was carrying this stock pile of books..."nako mag ingat ka sa mga hawak mong libro baka dahil diyan mapano kapa."

Well...yes technically true.

"Bye bye sue!!" Bastian.

"B..bye?"

I stare at my hands, at mukhang narito na ako sa point na nahahanap ko na ang mga libro para maibalik sa library.

Napaka weird!! Like totoo ba ang naganap kani kanina lang? Sumasakit ang ulo ko sa mga oras na ito, hindi ko na alam kung ano..

"Excuse me!!"

"Yes?" I look behind and i see a guy who just stares at me here..

"Okay kalang ba? Parang amputla mo... Mukha kang mahihimatay."

"Na hindi ano... Ayos lang ako."

"Sayang." He insisted and leave.

Sayang?

...

Well i just move and carry this book at the library, nanataling nag tataka sa mga kaganapan...

"Maybe...pero papaano?" I asked myself.
".... Like, Jeez I hope I'm just overthinking things!"

My heart was pounding as i bring this stock of books in my hands, making sure that I'll watch the hallway more observly. And yes, kagaya nga ng suspetya ko patungo palang siya sa hallway mukhang nasa ibang dimension ang utak nito, like hindi ba ito natingin sa daanan at maninisi nalang ng taong mababangga niya. Nako, minatosaki...

"SANDALI!!" i yelled.

"??"

"Diyaan kalang!!" Pag papatigil ko sa kaniya na para siyang sasakyan at isa naman akong  safe guard."wag kang lalapit!!." I condemn.

"Mental." He insisted and just ignored me by walking pass over me.  it makes me look so exaggerated ...and now i look like an idiot.

Well umm.. hahahahha, so awkward. Help.

"What?" He asked.

I just laughed."biro lang!!"

Levi look back and insisted "Lame."

Like tinawag niya ba talaga akong lampa? Well oo sa pag kakatanda ko ilang beses na akong nadapa, mauntog o dikaya ay matisod

"Shame on you!" I muttered.

He fix his glasses up into his pointed nose.
"Well...if you asked, your knees says it then, because they're unequal." He explains as it is..

"Walang mali sa binti ko ano.." i said.

Dinedma ko siya, until...the density and the tension as if i was losing my balance makes my heart skips a beat, as i step my foot at the floor. Mauuna ba ang ulo ko?  Well no, because luckily.... he took my arms and stop me from falling.

"I just told you." He." Ur lame as fuck."

I rolled my eyes and push his hands away as he's insults was too personal.

"Oo na kung lampa, ice cubes."

"So?." He's cold response. " I don't mind."

I was left with a twitch eye as that person left me dumbfoundedly shock into he's responses. Fuck it.

...

"That arrogant!! I hate him. The way he make me look so small, hindi ko nakaya ang kapal ng pag babalat nita!! Argh. Nakakirita!!!" I slammed the locker door.

"Hoy sue!!" Louix.

I look behind at tinitigan lamang siya ...

"Bakit nagagalit sha?"

"Wala." I just smile and act like I'm fine while certainly not. "... Isa pa bakit ka laging nandyan tuwing naiinis ako?"

He just smiled. "Ewan ko?."

"Ewan mo, sinasadya mo ata. Stalker!!"

"Stalker?, sino ka ba para istalk?" He insisted. "Buti nga't nakikita mo pa ang gwapong kagaya ko, edi ngayon sana kung hindi eh malungkot ka diyan.."

"Wait, teka nga muna..." I made him stop.
"Totoo kaba?" I just tap his nose with my index finger.. tumingkayad pako para lang maabot, dahil nga't matangkad ang binatang to. Well impyernes matangos siya at makinis, walang taghiyawat o kahit ano mang dumi sa mukha.

"What do you mean na kung totoo ba ako?, like bakit mukha bang hindi?" Now he hold my hands as we both locked our eyes to each other. I can't help but to blushed, dahil nga't gwapo.

"Hoy!!" Sebastian." Ano yan?"

Napalayo kami sa isa't isa, inaamin namin napaka awkward. I just play it cool,  ngumiti ako sa kaniya ng bahagya at nag panggap na wala lang lahat. "Wala may makapal lang na aso ang narito at kinukulit ako.."

"Aso?" Louix.

I laughed.

....

"May gusto ka ba kay louix?"

"Louix??" I retort." Wala okay??"

"Talaga ba? Eh bakit parang may nagaganp na kanina sa hall ah.."

"Kuya?"

I stopped for a moment and hear a tingling sound in my left ear. I was stun for a moment got nausea, kuya bastian just hold me dahil nga't nag aalala din siya ....

"Yung anxiety mo, have you forgotten to drink your medicine again?"

I just nod.

Kinuwa niya ang medicine sa shelves at inabutan ako nang isang piraso para may mainom ako.

Nakakatuwa lang din ng tumalon si miming sa table at kinayod kayod ang ulo niya sa balikat ko. Ang balahibo niya ay talagang malambot, kahit na maliit pa siya para siyang bilog na cotton.

"Thanks kuya.."

"No prob!!"

Naupo ulit siya sa silya at ngitian ako ng bahagya, " please take care of yourself sue, kung alam mo lang ang epekto sayo kung hindi mo nainom yan..."

"Ano?"  I asked.

Until the place turns gray, i saw it... It feels like the memories goes back again kagaya ng nangyari sa office. Now bastian tooks the medicine like everything just get back into its time awhile ago..

"Wow.."

"Wow??" He was confused.

"Like...bastian!!, ang cool?!!"

"C-cool?"

"oo!!!"

He gave me the medicine and just look at me sincerely. And now i can say that he was hiding something, he's expression and such things that i didn't notice before gave an insight for me to discover something unbelievable...

Sunrise In Winter (Volume I): The Past Never LastWhere stories live. Discover now