"ချမ်းလား"
ဘတ်စ်ကားဂိတ်မှာမိုးခိုလို့အချိန်ပိုင်းအလုပ်ပြန်သွားရန် ကားစောင့်ရင်းဂျေးမေးလာသည့်အမေးကိုဆောင်ဟွန်းပြုံးရင်းခေါင်းခါပြသည်။မိုးကအရမ်းမသည်းတော့ပေမယ့် ဖွဲဖွဲရွာနေဆဲဖြစ်တာကြောင့် ရာသီဥတုကတစိမ့်စိမ့်အေးနေပီး တကိုယ်လုံးမိုးရေစိုရွှဲနေတဲ့သူတို့အတွက်မချမ်းဘူးဆိုတာဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်။
"မင်းအလုပ်လုပ်ရင် ရေစိုနေတဲ့အဝတ်တွေနဲ့ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အလုပ်သမားဝတ်စုံရှိရင်အဲ့တာပြောင်းဝတ်လိုက်မယ်။မင်းကရော"
"ငါက နီကိုးလ်အဝတ်ငှားဝတ်လိုက်မယ်။အခုဝတ်ထားတဲ့အပေါ်ဝတ်ကလဲ သူ့အင်္ကျီဆိုပေမယ့်"
"အိမ်မပြန်တော့ဘူးလား"
"ဟင့်အင်း ပြန်မလာဖြစ်တဲ့အကြောင်းပြောပီးသွားပီ"
"မင်းဆိုင်ကယ်ကြီးကရော"
"ကျောင်းပါကင်ထဲမှာပဲ။အမိုးအောက်မှာဆိုတော့အဆင်ပြေမှာပါ။မိုးထဲရေထဲတော့ဆိုင်ကယ်မမောင်းချင်တော့လို့"
စကားစမြည်ပြောနေတုန်း ဆောင်ဟွန်းဆီနီကိုးလ်ရဲ့ဖုန်းဝင်လာသည်။
"ဟယ်လို"
"အေးဆောင်ဟွန်း ဂျေးကိုပြောလိုက်စမ်းပါအလုပ်ပြန်မလာနဲ့တော့လို့။ဂျီအာကညဆိုင်းဆင်းလိုက်မယ်တဲ့။ငါခနကူပေးပီးအိမ်ပြန်လိုက်မယ်။မင်းတို့ကမိုးမိထားကြမှာဆိုတော့ အိမ်ပဲပြန်လိုက်ကြတော့"
"အင်း ကျေးဇူးပဲ။ဂရုစိုက်အုန်း"
နီကိုးလ်နဲ့ဖုန်းပြောပီးဂျေးကိုအကျိုးအကြောင်းပြောပြလိုက်တယ်။
"အဲ့လိုလား။အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ မိုးလဲမိထားတာဆိုတော့အိမ်တန်းပြန်တာပိုကောင်းမယ်။မင်းကတော့..."
သူ့အိမ်သူပြန်ဖို့အစီအစဉ်မရှိဘူးဆိုသည့်ဆောင်ဟွန်းကိုကြည့်တော့ သူ့ကိုမျက်လုံးမှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လုပ်ပြနေသည်။
"ငါ့အခန်းဆီပဲလိုက်ခဲ့တော့ပေါ့"
"အင်းအင်းလိုက်ခဲ့မယ်"
YOU ARE READING
Love started by those glasses
Teen FictionHazel eyes under black glasses are so fucking dangerous!! park sunghoon + park jongseong written in burmese (both unicode and zawgyi available)
