Bir Bebek Özleminde

BÖLÜM -8

Selam!
Hızlı bir düzenleme yapıyorum, bu yüzden illaki kalan yerler olur, onu da finalin ardından hallederiz çiçeklerim.
Şimdi bölüme geçebiliriz 🤍

➰➿➰➿➰

Gün ışırken konağa girdi, sessiz olmak için hiç çaba sarf etmeyen adam. Öyle bir derdi yoktu. Kim rahatsız olur, kim ne der, bakan biri olmamıştı damarına basılmadıkça.

Yeni hayatının ilk günüydü bugün. Bir karısı vardı, karısı yapmadığı. Pek değişen bir şey olmamıştı yani.

Gene de her şey olması gereken gibi olmalıydı, değer veriyordu eskiden belli gelen adetlerine.

Mutfağa uğradı bakışları ilk, önce bir bakındı oraya ama göremediği karısı şimdiden sinirini bozmuştu. "Uyudu kaldı sıcak yatağında." diye düşünüp odaya gitti bu defa sert adımları.

Ariya için ise işler tam tersiydi, sabaha kadar kocasının gelmesini beklemişti ağlayarak. Sabah yaşayacağı şeyleri düşündükçe gözüne gram uyku girmemiş, en son direnemeyip olduğu yerde uyuyakalmıştı.

Daha yeni dalmıştı, tam kalbi tuttuğu esnada, rahatsız bir uyku çekerken kapı sertçe açılıp duvara çarpınca sıçrayarak kalktı. Uyanmaya bahane arar gibiydi titreyen kalbi. Karşısında gördüğü kocası ve öfkesi yüreğini ağzına getirdi hemen.

"Sabahı şeriflerin hayırlı olsun Ariya Hanım!" Adını adamın ağzından ilk defa duymuştu ve öyle öfkeliydi ki duyacağına sağır olsaydı daha iyiydi.

Sessizce "Ağam..." diyebildi.

Döşekte sere serpe oturmuş alttan alttan adama bakıyordu şimdi, kalkmayı akıl edememişti. Şirvan beklemeden koluna asılıp kaldırdı kızı olduğu yerden. Kolu acıyınca yüzü buruştu ama sesini çıkaramadı Ariya.

Yemyeşil gözleri soluk bir renge bürünüp tüm canlılığını yitirmişti adama bakarken.

Kocasına...

Karşı karşıya kalmışlardı ama Ariya kocasının gözünün içine bakamıyordu bir türlü, gözleri onun geniş omuzlarındaydı sadece. Boyu da yetmiyordu zaten, tıpkı cesareti gibi.

"Sofra nerde kadın, uyudun mu öğlene kadar?" Ariya utandı. Yengesi ne demişti, ilk gecenin sabahı gelin yapar tüm mutfak işlerini. Aklından çıkıvermişti adam gece onu bırakıp gidince. Gelinliği de kalmamıştı ki zaten, adam onu karısı olarak kabul etmemişti.

Ne diyecekti koskoca konak halkına, ağa beyim beni istemiyor mu?

"B...ben uyuyakalmışım." Görüyordu ya zaten adam. "Atanın evinde de böyleydin, yoksa konak yüzü görmek rahatlık verdi?"

Şirvan öfkelenince böyleydi işte, yakar yıkardı. Ariya, şimdiden bu huyları görmeyi beklemese de adam zaten başından beri alışıktı.

Utandı hemen, kocası onun rahatlığa alıştığını mı ima ediyordu? Ezildiğini hissetti. "Öyle değil ağam." İyice büküldü boynu. "Ben hazır edecektim."

Şirvan kızın mahçup hâlini umursamadı bile, zerre tanımadığı kızın huyunu nereden bilecekti?

"De hayde dikilme de hazır et sofrayı, gelirler şimdi." Ariya titrek sesi ile "Beni evime göndermezler de mi ağam?" diye soruverdi yaşlı gözleri ile. Öylesine korkuyordu ki namussuz diye damgalanmaktan.

Şirvan kaşlarını çattı, alık mıydı biraz karısı? "Sofra yok diye yemezler seni." Verdiği cevap kızın istediği sorunun cevabı değildi ki... "Sofra için değil ağam, şey için..."