Παρόλο που λένε πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, εγώ μόλις πάτησα το πόδι μου στην πόλη δεν ένιωθα μελαγχολία.
Αισθανόμουν δυνατή και γεμάτη με μπαταρίες και συναισθήματα που δεν ήξερα πως είχα απόθεμα να δώσω, μα όχι όσο φοβισμένη πίστευα.
Το χέρι του κρατούσε το δικό μου σφιχτά και εγώ δεν αποχωριζόμουν την παλάμη του παρόλο που ίδρωνε στη δική του. Το ήθελα αυτό το στήριγμα και μου το έδινε.
Η ηρεμία και οι ηλιόλουστες μέρες αντικαταστάθηκαν από τη μουντίλα των καυσαερίων και την γνώριμη ηχορύπανση που μας υποδέχτηκε με το που πατήσαμε το πόδι μας στο JFK.
Η αγαπημένη πόλη μου, το σπίτι μου, που άλλοτε δεν άντεχα πολλές στιγμές μακριά της, μου προκαλούσε μια αναταραχή και μια αναμπουμπούλα πρωτόγνωρη. Η ώρα ήτανε ήδη τέσσερις το μεσημέρι και έπειτα από πολύωρες πτήσεις και ενδιάμεσες αλλαγές αισθανόμουν ένα κουρέλι, μα η συνείδηση μου δεν μου επέτρεπε κι άλλη τεμπελιά.
<<Που σε αφήνω; Σπίτι μου;>>ρώτησε ο Σίντλερ μόλις μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο που τον περίμενε ήδη στο αεροδρόμιο. Παρόλο που είχε κάποιες φορές οδηγούς για λογαριασμό του, όταν ήτανε μαζί μου προτιμούσε να οδηγεί αυτός.
Κάτι γαργάλισε το στομάχι μου ευχάριστα που πρότεινε το σπίτι του και όχι να με αφήσει στο δικό μου. Φαίνεται πως η απροθυμία μου να τον αποχωριστώ δεν ήταν μονόπλευρη.
<<Στη δουλειά.>>απάντησα γρήγορα.
Είχα πλύνει το πουκάμισο και το παντελόνι που φορούσα στην απονομή και ήμουν ντυμένη με αυτά παρόλο που ήταν λιγάκι τσαλακωμένα και με τις μισές ραφές στη θέση τους. Δεν είχα την πολυτέλεια να λείψω λεπτό παραπάνω.
Με κοίταξε σηκώνοντας το ένα του φρύδι και χαμογέλασε στραβά πριν οδηγήσει έξω από τον χώρο του αεροδρομίου, στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους που μας κατεύθυναν προς το κέντρο.
<<Κάνε και ένα διάλειμμα, Γκρέις. Ακόμα δεν πάτησες το πόδι σου.>>
<<Έκανα μια εβδομάδα διάλειμμα, ευχαριστώ. Αν σκεφτώ πόσα πράγματα έχω να προφτάσω την εβδομάδα που έλειψα θα πρέπει να βάλω τα κλάματα.>>τον κοίταξα για μια στιγμή και σούφρωσα τα χείλη μου. <<Το ίδιο κι εσύ.>>
<<Άξιζε.>>η φωνή του ήταν απόκοσμη και παραδεισένια μελωδία όταν μου έλεγε λόγια σαν κι αυτά. Τόσο μικρές λέξεις, τόσης μεγάλης σημασίας. <<Αλλά ήθελα κι εγώ να πάω στη δουλειά, οπότε πάσο.>>
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Wild Case
Romance"Η συμφωνία μας θα έχει διάρκεια εξαμήνου και μέσα σε αυτό το διάστημα θα διαλύουμε μαζί τη ζωή σου βήμα - βήμα."δήλωσε ψυχρά και τα μάτια μου άστραψαν με απορία στην απειλή του. Το σχέδιο της Γκρέις Κίνγκστον ήταν άψογα σχεδιασμένο για να επενδύσει...
