Chapter 43: His Damsel In Distress

5 1 0
                                    

Chapter 43: His Damsel in Distress


Before the strike hit me, I heard gunshots from the outside. Dizzy, I forced myself to move and lift my head up. Nagkakagulo ang mga tauhan ni Mayor habang ito naman ay napatigil sa kaniyang kinatatayuan. He clearly didn't expect whatever that was, to happen.

“What the hell are you doing?! I told you to guard this place!” Umalingawngaw ang boses nito sa loob ng abandonandong warehouse.

Napatingin ang lahat sa lalaking kakapasok lang at natatarantang ikinandado ang bakal na pinto ng warehouse.

“Mga inutil!” Singhal nito at saka hinampas ng malakas sa binti ang isa sa tauhan niya bago ito lumakad papunta sa lalaking nakatakip ang mukha ngunit kita ang kaba sa mga mata.

Naiwan namang namimilipit sa sakit ang lalaking hinampas ni Mayor. That devil. Nanlalabo man ang aking paningin, sinikap ko pa ring tignan mula sa mataas na pader ang nangyayari sa labas.

Hues of orange and red lights can be seen blazing from outside.

What the heck is happening now?

“M-mayor... Lahat sila nagsiliparan... May de-demonyo!” Nauutal na pagpapaliwanang nito sa nasaksihan sa labas ngunit mukhang bigo itong kumbinsihin ang amo.

“I am the devil, you idiot. Ako dapat ang katakutan mo!” Walang awang hinampas nito sa tiyan ang lalaki gamit ang kaniyang baril.

Napangiwi ako nang makita kong sumuka ito ng dugo. I gritted my teeth even I don't have the strength to.

Hindi pa ito nakuntento at tinadyakan pa niya ito nang humarang ang lalaki aa pintuan. “That's why I tend to do all the work dahil mga wlaa kayong kwenta!” He loosened his tie in a harsh way.

Bago pa nito nabuksan ang pintuan ay bigla na lang kaming nakarinig ng malakas na pagsabog. Napapikit ako at nang dumilat ako ay nakahandusay na sa sahig si Mayor at nakadagan pa sa kaniya ang bakal na pinto.

That heavy metal door got jammed.

I tried to regain my hearing from all the explosion that had happened. Palagay koʼy nasira ang kung anumang organ na nasa loob ng aking tainga. My ears keeps on ringing.

Dust blew from the outside as someone from that blurry silhouette came in. When I lift my head and open my eyes wide I wished I wasnt imagining things.

My eyes automatically clouded with tears. Napangiwi na rin ako nang hindi ko namamalayan. Hindi ko na nasundan pa ang sumunod na mga nangyari. All I know was someone's hands were cuppimg my cheeks. They were warm and gentle.

“You called me way too long I almost lost my sane.”

Hindi ko man siya magawang matitigan, I knew that by the time he breathe deeply, he was relieved to see me.

“Why would you scare me like that?” He said under his breath.

His hands travelled down may nape to my cheeks as he wiped up my tears and with a snap of his fingers, I was freed.

My body fell on his chest. Buti na lang at nakahanda ang kaniyang katawan sa ginawa ko. I don't have much strength left. I'm almost asleep when I felt him carry me. I could feel how heavy his breathings were, it's trying to suppress a great amount of resistance. Even though, maingat ang naging mga galaw niya. He's careful not to hit any of my bruises.

Hello DoomWhere stories live. Discover now