SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 36: Where Do Broken Hearts Go

Isabella's POV

"Τι θες Κένταλλ;", λέω απότομα και την αφήνω να μπει μέσα. Ας την αφήσω να πει τις ηλιθιότητες της κι ας φύγει, μόνο έτσι θα γλυτώσω.

Είμαι θυμωμένη με όποιον και να της το είπε πως έφυγα και μένω ξανά στο διαμέρισμα μου, πιθανόν η Ελέανορ αν και δε μιλάνε.

Τι δουλειά θα είχε να το κάνει έτσι κι αλλιώς; Υποτίθεται θα ήταν μυστικό, όπως κράτησα εγώ το δικό της.

"Πως βρήκες το σπίτι μου;", κάθεται σαν αγενέστατη που είναι και δεν την νοιάζει κανεις εκτός από τον λεπτοκαμομένο πισινό της στον καναπέ μου.

"Ακολούθησα την Ελ. Έπρεπε να το φανταστώ πως θα ερχότανε σε σένα.", κουνά το κεφάλι της και σταυρών τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου. Θέλω να τη πετάξω έξω με τις κλωτσιές. Τόσο μα τόσο πολύ.

"Κάτσε!", μου λέει απλά και ανασηκωνω το φρύδι μου. Με διατάζει; Τολμάει και με διατάζει; "Τι θες; Να μου πεις πως όλα αυτά που ακούγονται για σας δεν ισχύουν;", παίζω με τα γδαρσιματα από το μαχαίρι πάνω στα δάκτυλα μου.

"Ναι!"

Ναι, λέει...
"Δεν με νοιάζει, φύγε!", φωνάζω έντονα ακόμη όρθια και χτυπώ το πόδι μου στο παρκέ. Ήρθε για να μου ρίξει στάχτη στα μάτια, λες και τη νοιάζει για μένα, έχω μάτια και βλέπω καλύτερα από τον καθένα.

Δεν είμαι αθώα όπως νομίζουν, δεν είμαι καημένο και το σκυλάκι κανενός εδώ. "Σε παρακαλώ Μπελα, λέω την αλήθεια. Όλο...αυτό..", "Ω ναι, ξέρω. Είναι δουλειά του μάνατζμεντ, κάνω λάθος;", λέω κοφτά και συγκρατώ τον εαυτό μου με τα χίλια ζόρια να μην επιτεθώ σε εκείνη και στη πορσελανινη μούρη της.

"Μα αυτή είναι η αλήθεια.", προσπαθεί να με πείσει, άλλα δεν κάνω πίσω, ξέρω τι βλέπω. Ποιο το νόημα να με μεταπείσει για κάτι που είναι αλήθεια στο ψέμα;

"Μπαρούφες!", ουρλιάζω χτυπώντας τα πόδια μου ξανά στο παρκέ και κάνω το βήμα να την αρπάξω από το χέρι και να τη σειρω μέχρι τη πόρτα, τραβιέται ξανά πίσω.

Το αίμα μου βράζει ξανά, θυμώνω πολύ εύκολα και πολύ συχνά τελευταία.

"Λογικεψου Μπελ, άκουσε με λίγο.", με προστάζει, το οπτικό μου πεδίο θολώνει και θέλω πραγματικά να τη χτυπήσω, άλλα Δεν θα δώσω λόγο για συνέχεια της μάχης και σε εκείνον.

Αναπνέω βαθιά, τόσο βαθιά που νιώθω τους πνεύμονες μου να καίγονται. Κλείνω για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα μάτια μου πριν μιλήσω. "Εκείνος σε έστειλε;", γυρίζω πιο ήρεμη αυτή τη φορά και κουνά αρνητικά το κεφάλι της.