Don't stop me now || Ashton (End)

Revenge

เป็นเวลาชั่วโมงกว่าแล้วที่ฉันต้องแบกของในถุงนับสิบกลับบ้าน ตอนนี้ฉันต้องการใครซักคนมาช่วยแบกของบ้าๆพวกนี้ หนัก! ไม่ไหวจะเคลียร์
"ว้าย!" จู่ๆก็มีเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้มาวิ่งชนฉันจนเสียหลักล้ม ข้าวของกระจัดกระจายอีก
"บ้าเอ๊ย!!!" ฉันสบถพลางเก็บถุงที่กระจัดกระจาย
"ไง ไม่เจอกันซะนานยัยแว่น" เสียงใครคุ้นๆแฮะ
ฉันเงยหน้ามองถึงกับตกใจทันที
แอชตัน เออร์วิน!! นี่แหละคือชื่อของเค้า
ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าฉันจะต้องเจอหมอนี่อีกครั้ง
"ท่าทางดูสุขสบายดีนี่" แอชตันยิ้มกวนๆ
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย" ฉันรีบหอบถุงแล้วเดินหนีทันที
คนอย่างหมอนั่นหนีให้ไกลยิ่งดี ถ้าไปยุ่งเกี่ยวต้องเดือดร้อนแน่ๆ
"เฮ้ จะไปไหนน่ะ จะกลับบ้านใช่มั้ยยัยแว่น ให้ฉันขับรถไปส่งรึป่าว" แอชตันวิ่งตามฉัน
จะไปไหนก็ไปเถอะ! "ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนอย่างนาย เข้าใจมั้ย?!" ฉันรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว แต่มันยังเร็วไม่พอ ทำให้แอชตันไล่ตามฉันทัน
"เฮ้! จะหนีฉันทำไมล่ะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไปส่งเธอ" แอชตันคว้าข้อมือฉันแล้วลากไปที่ไหนไม่รู้
"นี่นายจะพาฉันไปไหนน่ะ"
"พาเธอไปส่งที่บ้านไง"
"หา! ไม่ๆไม่ ฉันไม่ต้องการให้นายมาส่งฉัน"
"เธอนี่รั้นเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะ" หมอนี่เอาแต่ใจชะมัด เมื่อก่อนเป็นยังไง ปัจจุบันก็เป็นอย่างนั้น
ในตอนนี้แอชตันเดินลากฉันไปยังลานจอดรถใต้ตึกออฟฟิศแห่งหนึ่ง ซึ่งมันมืดมาก ไฟสลัวๆ บรรยากาศน่าขนลุกชะมัด
"นี่ มองฉันอย่างนั้นทำไม ฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอกน่า" แอชตันพูดยิ้มเหยียดๆ แล้วไปยังรถเก๋งธรรมดาๆสีขาวซีด ซึ่งผ่านการใช้มานานหลายชั่วอายุแล้ว
"เอ้า!เข้าไปข้างในสิ หรือให้ฉันต้องอัญเชิญเธอก่อนล่ะ" ปากร้ายชะมัด ฉันล่ะเกลียดนิสัยแย่ๆของเค้าจริงๆ ฉันคิดในใจก่อนที่จะเปิดประตูรถเข้าไปข้างใน
"ไม่ได้เจอเธอมาตั้ง4ปี ฉันคิดถึงเธอจัง"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีกับฉันหรอก คิดว่าฉันโง่รึไงเออร์วิน" ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเค้า
"ฉลาดดีนี่:)"
"ทำไมฉันจะไม่รู้ นายเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดี"
"หึ อย่างนี้ค่อยพูดง่ายหน่อย ฉันก็นึกว่าเธอจะบื้อเหมือนเมื่อก่อนซะอีก" แอชตันพูดพลางขับไปเรื่อยๆ
"นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
"แน่ใจเหรอว่าฉันทำอะไรเธอไม่ได้น่ะ:)" จู่ๆแอชตันก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ฉันจ้องตาเค้าอย่างไม่ยอมแพ้
"งั้นวันนี้ฉันขอเป็นพันธมิตรกับเธอวันนึงก่อนละกันนะยัยแว่น ว่าแต่บ้านเธอยังอยู่ที่เดิมใช่มั้ย?"
"อืม"
แอชตันขับรถจอดมาถึงหน้าบ้าน ฉันรีบลงจากรถโดยไม่กล่าวบอกลา แหงล่ะ ใครเค้าอยากจะเป็นมิตรกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีอย่างหมอนั่นล่ะ!
"เฮ้! ยัยแว่น ไม่คิดจะชวนฉันเข้าบ้านเธอรึไง"
พูดถึงหมอนั่นก็มาพอดี
"กิ้งก่าเปลี่ยนสีอย่างนายไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านฉัน ถอยไป" ฉันเข้าบ้านโดยไม่สนใจแอชตันที่ยืนหัวโด่อยู่ข้างหลัง
ซวยจริงๆ! ฉันสบถในใจแล้วเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่เงียบๆ
"แม่ หนูกลับมาแล้ว"
"แล้วนั่นแกมากับใครน่ะ" เอ๊ะ ทำไมแม่ถึงถามแบบนั้นล่ะ
"หนูมาคนเดียวต่างหาก"
"สวัสดีครับคุณนายวิลสัน" จู่ๆแอชตันก็เดินปรี่เข้ามาข้างหลังฉันอย่างถือวิสาสะ เข้ามาได้ไงเนี่ย?
"แฟนแกเหรอมอลลี่"
"ผมแอชตันไงครับ"
"อ๋อใช่! ว่าไง โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นนะเรา แม่แอนของเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ" แม่ฉันพูดพลางยิ้มให้แอชตัน ทีกับฉันไม่เห็นยิ้มแย้มแบบนี้เลย
"สบายดีครับ"
"อื้มๆ แล้วตอนนี้มีแฟนรึยังน่ะ"
"แม่!ไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเค้าทำไม!?" ฉันรีบพูดแทรกก่อนที่แม่จะพูดอะไรมากกว่านี้
"แกน่ะเงียบไปเลยมอลลี่!" แม่ทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน
"ไม่มีครับ:)" แอชตันพูดพลางมองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"งั้นเหรอ"
"ครับ"
"เสร็จธุระกับแม่ฉันแล้วใช่มั้ย ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย" ในขณะที่ฉันจะไล่แอชตันออกไป แม่ก็เข้ามาขวางไว้ทันที
"แกนี่นะ จะไล่แอชตันทำไม ฉันยังคุยกับเค้าไม่เสร็จเลย ส่วนแกน่ะไปเตรียมของว่างมาเลยแล้วตามฉันที่สวนหลังบ้านด้วย" แม่พูดจบแล้วพาแอชตันไปคุยในสวนหลังบ้าน

ทำไมไม่ขอหมอนั่นเป็นลูกบุญธรรมเลยล่ะ? ฉันคิดในใจแล้วเดินขึ้นข้างบนห้องอย่างเหนื่อยล้า ฉันเปิดประตูแล้วไปยังโต๊ะทำงาน
"ทำไมฉันต้องเจอนายอีกครั้งนะ" ฉันพูดพึมพำก่อนที่จะเปิดลิ้นชัก ข้างในมีไดอารี่สีชมพูหวานแหววเล่มหนึ่ง ฉันหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน ข้างในเป็นรูปถ่ายฉันคู่กับแอชตันสมัยตอนอยู่เกรด7
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ทำกับนายแบบนั้นอีก" ฉันพูดเสร็จแล้วก่อนที่จะหันข้างหลัง ฉันถึงกับตกใจทันที แอชตันมาอยู่ในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
"นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตั้งแต่เธอเปิดอ่านไดอารี่นั่นแล้วล่ะ" แอชตันเดินเข้ามาหาฉันใกล้ๆ
"แม่เธอให้ฉันมาตามเธอลงไปข้างล่างน่ะ"
"งั้นเหรอ" ฉันรีบเดินไปแต่ทว่า..
หมับ
แอชตันดึงแขนฉันให้หยุดเดิน
"อะไร"
"เธอรู้สึกผิดกับเค้าเป็นด้วยเหรอ?"
"...."
"ไม่ตอบ ไม่มีปากรึไง" แอชตันผลักให้ฉันติดกับผนังห้อง
"ทำไมฉันต้องตอบนาย"
"ปากเก่งจังนะ เตรียมตัวรับมือแผนการร้ายของฉันให้ดีล่ะ"
"นายจะทำอะไร"
"ไว้คราวหน้าจะบอกละกัน ไปล่ะ" แอชตันยิ้มเหยียดก่อนที่จะออกจากห้องฉันไป

ไม่เปลี่ยนไปเลยผู้ชายคนนี้ สงสัยฉันต้องระวังหมอนี่ให้มากขึ้นแล้ว