Don't stop me now || Ashton (End)

Flashback

เช้าวันใหม่ อากาศสดใส ฉันตื่นขึ้นมาในสภาพตาบวมฉึ่ง ผมเผ้ากระเซิง แหงล่ะ ก็นอนร้องไห้ทั้งคืนนี่ หลังจากที่ฉันกลับมาจากคืนนั้น ก็เอาแต่ร้องไห้เป็นเต่าเผา ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรกันแน่
รู้แต่ว่าโคตรรู้สึกแย่สุดๆ ฉันอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เค้าทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ วางแผนปั่นหัวฉันให้ประสาทเสียเล่นๆเหรอ? เฮอะ คนอย่าง'แอชตัน เออร์วิน'ทำได้ทุกอย่างเพื่อความสุขส่วนตัว ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดอันฟุ้งซ่านก่อนที่จะเข้าครัวหาของกิน ในตู้เย็นก็มีแต่น้ำเปล่าอยู่สองขวด ฉันหยิบน้ำเปล่าขวดนึงกระดกดื่มอย่างกระหาย ไม่มีอะไรกินเลยแฮะ สงสัยวันนี้ต้องออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตซะแล้ว ดีนะที่แม่ยังไม่ตื่น ไม่งั้น ยัยมอลลี่เอ้ย เธอตายแน่ๆ

Ashton's POV
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมผมถึงอยากจูบมอลลี่ด้วยนะ ทั้งๆที่ผมแค่อยากแกล้งแหย่เธอเล่นๆเท่านั้นเอง แล้วอีกอย่างนึงที่ผมยังสงสัยอยู่ท่าทีของเธอดูแปลกไปตั้งแต่ที่ผมไปส่งเธอที่บ้านเมื่อคืนนั้น
"แอช เป็นอะไรรึเปล่า" ไบรแอนน่าถามผมขณะนั่งกินพิซซ่าในร้านด้วยกันอยู่
"เปล่านี่ ว่าแต่..กลับมาปุบปับแบบนี้ ผู้จัดการเธอไม่ว่ารึไง"
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ฉันโทรขออนุญาตผู้จัดการแล้วนะ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าบอกนะว่าเพิ่งโทรหาเมื่อกี้น่ะ"
"โถ่ว ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา" ไบรแอนน่าย่นจมูกใส่
"เธอนี่น้า ทำอะไรใจร้อนตลอด"
"ก็ฉันอยากเจอนายเร็วๆนี่นา" ไบรแอนน่าทำหน้าอ้อนใส่ผม
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ถ้าจะมาหาก็โทรบอกล่วงหน้าก่อน ไม่ใช่หนีงานแล้วมาหาฉันแบบนี้"
"กะเซอร์ไพรส์แฟนไม่ได้รึไง"
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ"
ผมพูดพลางหยิกแก้มไบรแอนน่า
"โอเคๆ ฉันสัญญาจะไม่หนีงานเพื่อมาหานายอีก"
"แน่ใจนะ?"
"แน่ใจสิ"
"ให้มันจริงเถอะ" ผมพูดพลางกัดพิซซ่าคำโตๆ
ในขณะที่ผมกับไบรแอนน่านั่งแข่งกินพิซซ่าอยู่นั้น สายตาผมก็หันไปเจอกับยัยแว่นมอลลี่กับผู้ชายคนนึงกำลังเดินถือของพะรุงพะรังออกจากห้างด้วยกัน ท่าทางดูสนิทสนมเกินเพื่อนแฮะ ในหัวสมองตอนนี้คิดอยู่ได้อย่างเดียวคือ ต้องตามพวกเค้าไป!!
"มีอะไรเหรอแอช"
"คือว่าฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระน่ะ ฉันขอตัวก่อนนะ" ผมรีบออกจากร้านพิซซ่าทันที
ผมต้องรู้ให้ได้ว่ายัยแว่นมอลลี่มากับใคร! ในใจผมรู้สึกร้อนรนเหลือเกิน