Jayden's POV
เฮ้อ วันนี้เหนื่อยจังแฮะ มัวแต่วุ่นอยู่กับงานจนไม่ได้พักผ่อน แล้วป่านนี้ยัยเจนิสเมื่อไหร่จะกลับมาซะทีนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วยังไม่กลับบ้าน
ติ้งหน่อง
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
ยัยเจนิสแน่ๆ แกไม่ตายดีแน่ เดี๋ยวจะด่าให้ โทษฐานกลับบ้านช้าเกิน
ผมเดินเข้าไปประตูหน้าบ้าน แล้วต้องตกใจทันที
"เฮ้ย มอลลี่!!เกิดอะไรขึ้นกับแก" ผมมองมอลลี่ที่ยืนร้องไห้สะอื้นอย่างหนักด้วยความตกใจ ผมไม่เคยเห็นยัยนี่ในสภาพย่ำแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย
"เจย์เดน!" มอลลี่โผเข้ากอดผมอย่างรวดเร็ว
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" ผมพามอลลี่ไปที่ห้องโถงก่อนที่จะไปเข้าครัว
"อ่ะ ดื่มซะแกจะได้ดีขึ้น" ผมวางโกโก้ร้อนๆแก้วนึงบนโต๊ะ ก่อนที่จะนั่งข้างๆมอลลี่
"....."
"เกิดอะไรขึ้นกับแก มอลลี่"
มอลลี่ไม่ตอบอะไรนอกจากเข้าไปโผกอดฉันอีกครั้ง อะไรวะเนี่ย! คนหล่องงนะครับ
"เฮ้ย!"
"เจย์เดน!ฉันไม่เหลือใครแล้ว!!ฮือๆ"
"อะไรของแกเนี่ย ทำท่าทางเหมือนโดนผู้ชายฟันแล้วทิ้ง"
เพี๊ยะ!!!
(ตามด้วยเสียงฝ่ามือพิฆาตของยัยบ้ามอลลี่)
"หุบปากไปเลย- -*"
"โอ๊ย เจ็บนะยัยบ้า ฉันกะพูดเอาฮาซะหน่อยก็ไม่ได้"
"ลามกอย่างแกมันน่าโดนซัดซักป้าบ เฮอะ"
"อารมณ์ดีแล้วสินะยัยซาดิสต์"
"อืม.."
"แล้วแกจะเล่าให้ฉันฟังได้รึยัง?"
"เอ่อ.."
"นี่แกเห็นฉันเป็นเพื่อนรึป่าวเนี่ย เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องบอก ไม่ใช่ปิดเงียบแบบนี้" ผมอยากรู้นะเนี่ยว่าตกลงเพื่อนผมมันเป็นอะไรกันแน่
"ฉันอกหัก.."
"อะไรนะ?!"
"หูตึงรึไงหะ-.-"
"แกเนี่ยนะ?*.*" อย่างยัยนี่เนี่ยนะอกหัก? อะเมซิ่งสุดๆอ่ะ
"แกรู้แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ.." จู่ๆมอลลี่ก็ลุกขึ้นมาพรวดพราด ก่อนที่จะขึ้นไปชั้นบน
"ฉันขออยู่คนเดียวซักพักนะเจย์เดน" มอลลี่ยิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินขึ้นไปข้างบน
ผมยืนงงอยู่ได้ซักพักก่อนที่จะต่อสายไปหาวิคเตอร์
"เฮ้ย วิค แกมาหาที่บ้านฉันตอนนี้เลย เออ ไม่ต้องถามมาก ด่วนเลย!" ผมวางสายก่อนที่จะนั่งคิดเรื่องของมอลลี่
ผมสังเกตยัยนั่นมาหลายอาทิตย์ละ ตั้งแต่คราวก่อนมาที่บ้านผมแล้ว ทำตัวซึมๆ ชอบเหม่อ ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ แล้วผมก็อยากรู้จริงๆว่าไอ้หมอนั่นเป็นใครที่ทำให้ยัยนั่นเสียใจได้ขนาดนี้!?
บอกตามตรงผมโคตรเป็นห่วงยัยนั่นมากเลยว่ะ
YOU ARE READING
Don't stop me now || Ashton (End)
Fanfictionยิ่งหนีเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจอ อดีตก็ยังคงเป็นอดีตเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอยังคงเป็นปริศนาต่อไป(?)
