Don't stop me now || Ashton (End)

Summary (End)

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันก็อยากให้ทุกอย่างมันจบลง และการตัดสินใจครั้งนี้มันไม่ง่ายดายสำหรับฉันเลยซักนิด
ฉันจะมัวแต่ลังเลใจไม่ได้ แค่เธอออกไปจากชีวิตของแอชตัน เออร์วินเท่านั้นเองมอลลี่

ฉันจัดการเก็บกระเป๋าเดินทางพร้อมเสร็จสรรพ ก่อนที่จะลาผู้เป็นแม่
"ถึงบ้านอาแกที่แอลเอเมื่อไหร่ โทรมาบอกฉันด้วยล่ะ" แม่พูดโดยไม่มองหน้าฉันเลยซักนิด
"อืม" ฉันตอบก่อนที่จะเดินแบกสะพายกระเป๋าออกไปจากบ้าน
เป้าหมายที่ฉันจะเดินทางคือแอลเอ เพราะฉันมีญาติอยู่ที่แอลเอคนนึง และฉันเองก็พอคุ้นเคยกับที่นั่นมาบ้าง

ฉันเดินตรงไปยังริมฟุตบาทก่อนที่จะโบกมือเรียกแท็กซี่ไปยังสนามบินทันที
ฉันนั่งเหม่อมองท้องฟ้าสีเทา มันเหมือนกับความรู้สึกของฉันในตอนนี้ มันทั้งโศกเศร้าและน่าสมเพชในเวลาเดียวกัน
มันจบแล้วล่ะ มันคงจะดีถ้าฉันจากไปแบบไม่ต้องร่ำลาเค้า ฉันยิ้มเศร้าๆก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน
"ฮัลโหลเจย์เดน ตอนนี้ฉันใกล้จะถึงสนามบินแล้วนะ อื้ม ถึงแอลเอเมื่อไหร่จะโทรกลับ โอเค บาย"

การจากลาครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้
ลาก่อนแอชตัน...
ฉันอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่ควรกับนาย แต่ฉันก็จะรักนายตลอดไปนะ

ฉันลงจากแท็กซี่แล้วลากกระเป๋าเดินทางไปยังสนามบิน
"ลาก่อน แอชตัน เออร์วิน หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก" ฉันพูดพลางเดินเข้าไปในเกตอย่างช้าๆ

2 ปีต่อมา
L.A. 4 p.m.
ตั้งแต่มาอยู่ที่แอลเอกับอา อาของฉันชื่อจอช ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างปกติ ไม่มีปัญหาอะไร ฉันคิดถูกแล้วล่ะที่มาอยู่ที่นี่กับอาจอช เค้าเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา เค้ามีธุรกิจโรงแรมห้าดาวเป็นของตัวเอง อาฉันนี่เจ๋งชะมัด
"มอลลี่ มาช่วยฉันหน่อยสิ"
"ค่าๆ มีอะไรรึเปล่าคะอาจอช"
"อามีเรื่องจะให้มอลลี่ช่วยหน่อย"
"ว่ามาเลยค่ะ"
"มีแขกวีไอพีมาจองห้อง อาอยากให้เราออกไปต้อนรับดูแลแขกแทนอาได้มั้ย เผอิญว่าวันนี้อาไม่ว่างน่ะ"
"ค่ะ ไว้ใจมอลลี่ได้เลยค่ะ"
"ฝากด้วยนะมอลลี่ที่รัก"
ฉันรีบไปยังล็อบบี้เพื่อออกมาต้อนรับแขกวีไอพีที่อาจอชพูดถึง
ในขณะที่ฉันยืนรอแขกอยู่..
"มอลลี่" เสียงอันคุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง
ฉันหันไปมองทันที ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นคือ แอชตัน เออร์วิน!! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย เสียงหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
"ใช่เธอจริงๆด้วย" ดูเหมือนแอชตันจะดีใจเกินหน้าเกินตาจนฉันเองอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
"คุณใช่มั้ยคะที่เป็นแขกวีไอพีที่มาติดต่อจองห้องพัก" ฉันทำเป็นไม่รู้จักเค้า ใช่ และนั่นก็น่าจะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับฉัน
"เธอดูเปลี่ยนไปนะ" มันแน่อยู่แล้ว! เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้สวมแว่นเป็นยัยเฉิ่มเบ๊อะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ฉันไม่พูดอะไรนอกจากเดินนำทางเค้า
"วันนี้ฉันไม่ได้มาพักคนเดียวนะ ฉันมากับพวกไอ้ลุค" แอชตันชวนฉันคุยจ้อตลอดทาง ส่วนฉันก็เอาแต่เดินไปเงียบๆไม่สนใจเค้าที่เอาแต่เรียกร้องความสนใจ
ฉันเดินมาที่หน้าห้องแล้วใช้คีย์การ์ดเปิดห้อง
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวนะคะ" ในขณะที่ฉันกำลังจะออกไปจากห้อง

หมับ
"จะไปไหน" แอชตันคว้าข้อมือฉันไว้
"ปล่อย!"
"ไม่ปล่อย อุตส่าห์ได้เจอเธอทั้งที ไม่คิดจะรำลึกย้อนความหลังกับฉันรึไง"
"ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย" ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็สู้เรี่ยวแรงของแอชตันได้เลย
"โทษฐานที่เธอทิ้งฉันโดยไม่บอกกล่าว เธอต้องโดนลงโทษ!" แอชตันอุ้มฉันก่อนที่จะโยนลงบนเตียงคิงไซด์
"แอช!นายเล่นบ้าอะไรของนายฮะ"
"ใครบอกว่าฉันเล่น ฉันเอาจริงต่างหากล่ะ" ว่าแล้วแอชตันก็ตรึงแขนฉันก่อนที่จะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
"ฉันคิดถึงเธอจนจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"...."
"ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกมอลลี่"
"...."
"ฉันเลิกกับไบรแอนน่ามาได้ปีนึงแล้ว"
"...."
"เพราะเธอ ฉันถึงเป็นแบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบฉัน"
"น..นายพูดบ้าอะไรของนาย"
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย" แอชตันยิ้มให้ฉัน อีตาบ้าเอ๊ย ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ!
"จะค้างท่านี้อีกนานมั้ยฮะตาบ้า"
"เขินเหรอ น่ารักจัง:)"
"ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ขอคำตอบด้วยครับ"
"อื้ม ก..ก็ได้ อุ๊บ" พอฉันตกลงเท่านั้นแหละแอชตันก็บดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างหนักหน่วง
โอ้ย จะขาดใจแล้วเนี่ย! >.<
"ขอบคุณนะมอลลี่"
"ฉันต่างหากที่ขอบคุณ" ฉันยิ้มให้แอชตัน
"เรามาต่อกันดีกว่ามะ" แอชตันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"แอช ไม่เอา ฉันจะไปทำงานต่อ"
"ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากอยู่กับเธอนานๆนี่" เค้าอ้อนฉันเหมือนเด็กไม่มีผิดเลย เหอะๆปัญญาอ่อนชะมัดแต่ก็น่ารักนะ
"เดี๋ยวเพื่อนๆของนายก็มาแล้ว ปล่อยเลย" ฉันพูดพลางตีแขนข้างซ้ายเบาๆ
"นี่..มอลลี่ฉันมีอะไรจะบอกเธอ"
"หืม?"
"ฉันรักเธอนะโมโลนี่ วิลสัน"
"ฉันก็รักนายแอชตัน เออร์วิน"

Talk: จบซะที กว่าจะปิดเรื่องนี้ได้ แฮ่กๆ ไม่สนุกยังไงก็ติชมมาได้เลยค่ะ วันนี้ไรท์รู้สึกดีใจกับข่าวที่5sosจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่ไทยครั้งแรกในปีหน้า ตื่นเต้นจังจะได้เจอสามีครั้งแรก แน่นอนว่าคอนครั้งนี้ไรท์ไม่พลาดแน่นอน อุ๊ปส์!!!ไรท์พล่ามมากพอแล้ว ยังไงก็ขอบคุณทุกโหวตทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณเหล่ารีดเดอร์ทั้งหลายที่คอยติดตามเรื่องนี้มาตลอด Bye!