Tak było od zawsze, ruch do przodu i ruch do tyłu, teraz bokiem. Od nowa, do przodu, do tyłu i zmiana kierunku. Potykam się. Potykasz się. Lecz nie wpadamy na siebie. Boska synchronizacja. Kiedyś jak ludzie wpadli na siebie to wyginęły dinozaury i rozpoczęła się epoka lodowcowa. To takie proste, ja robię krok do przodu, a Ty się cofasz, Ty robisz krok do przodu, a ja się cofam. Taka jest już kolej rzeczy. Coś się zaczyna, po to tylko by dotknąć końca, jako nowego początku. Przez życie do śmierci, przez śmierć ku życiu, z ruin do imperium, z imperium do zgliszcz. Od nowa ku staremu, ze starego ku nowemu. Odwieczny i nieustanny cykl życia i śmierci. Swoisty taniec energii. Od dołu ku górze, od góry do dołu, mijamy się. Nieustannie. Od wieków od źródła ku nieskończoności, z nieskończoności do źródła. Czy to się kiedyś skończy? Kiedy to się w końcu zacznie? Czy nauczymy się w końcu kroków? Bolą mnie już palce u stóp. Są zdeptane.
