Kimsesiz Ruhlar Müzesi

4. Yokuş

4. Bölüm

Yokuş

Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.

Bölümü oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın..

TV, Billie Eilish

Levla Vazgeçti, Model

Karanlık, Dolu Kadehi Ters Tut

🍂

İki yıl önce, Karin yirmi yaşında...

Kalbime saplanan hançer bir damla kanın bile akmasına izin vermeden yarattığı boşluğun içine gömüldü. Nefesimi kesen cümleler boğazıma düğümlendi. Bir silahın sesi, ellerimi ve ruhumu kana buladı.

"Yanlış yer, yanlış zaman." diye fısıldıyordu ruhum benliğime. Ama ne yer ne zaman, ne de kişiler yanlıştı. Etrafımda kopan fırtınanın haykırışları sadece beni yaralamamıştı. İki odalı küçük evin en karanlık köşesine çöküp kulaklarımı kapayarak ölmeyi beklediğim saniyeleri özledim. En büyük acılarım bile hafifledi.

On iki yaşındayken, tanımadığı ama yanında güvende hissettiği adamın ellini tutarak ecelinden kurtulan o küçük kıza ihanet ettim. Yirmi yıllık hayatımdaki bütün çığlıklarıma, çırpınışlarıma... Beni Karin yapan her şeye. Benimle tanıştığı gün ismimi seçen kadına. Soyadının bana geçmesine izin veren abime.

Her yutkunuşumda unutmak istediğim saniyeler gözlerimin önünden tekrar tekrar geçiyordu. Küçükken hayatımın yokuşunu o koca malikaneye gittiğimiz gün sanardım. Ancak anladım, o doğuştu.

Yokuş ise sıcaktır. Ateşle buluşturmadan yakar ruhunu, gözlerini terk eden gözyaşlarıyla ısıtır yüzünü. Yokuş soğuktur, buzdur. Yalnızlıkla baş başa bırakır insanı. Öyle soğuktur ki anılarını rutubetli odalara kilitler, af dilemez. Özür beklemez. Rüyalarını yakalayıp kabuslara çevirir. Ölümün beterini gösterir insana.

"Güneri, sen mi yaptın? Onları sen mi öldürdün? Güneri! Yüzüme bak!"

Güneri.

Hayatın bana verdiği en büyük hediye. Bir kimlik, bir isim. Güneri. Altı çocuk olarak o malikane dışında hepimizin sahip olduğu ortak bir şey yoktu. En azından diğerlerinin yoktu. Çünkü ben o gün, sadece bir ev kazanmamıştım.

Gerçek bir adım olmuştu. Karin. Onun dışında gerçek bir şey daha kazanmıştım. Gerçek bir akraba. Gerçek bir aile. O ana kadar kimsenin hiçbir şeyi olmamıştım. Bir kadının evladı, bir adamın kızı... O gün birisi için gerçekten de önemli birisine dönüşmüştüm. Bir adamın kardeşiydim artık ben.

Bana soyadını vermeyi kabul etmişti. Hem de hiç tereddüt etmeden. Okan Güneri, beni Karin Güneri yapan kişiydi. Abim.

"Güneri, bugün konuşmayı planlıyor musun?" Söylemek istediğim her kelime yerini kısa nefes verişlere bıraktı. Sustum. Ne kabul ne de inkar edebildim. Hayatımın yokuşuna sıkışıverdim. Kabul edip içeri girsem, yıllar içinde aileme dönüşmüş olan insanlara ihanet ederdim. İnkar edip savaşmaya çalışsam... Kim inanacaktı ki?

Kapının açılıp Selin'in içeriye girmesini ve avukatım olduğunu söyleyerek beni savunmasını bekledim. Lakin o kapı asla açılmadı.

Biraz zaman geçtikten sonra sorgum bitti. Ancak üstümdeki kan ve gözlerimdeki yaşlardan başka kanıtları yoktu. Ki onlar suçlu değil de masum olduğumun kanıtı olabilirdi.